Στέκι Συλλεκτών

     Συχνά στα παλαιοπωλεία συναντάμε στρατιωτικά αντικείμενα σε άσχημη, σκουριασμένη κατάσταση, εύθραυστα στον χρόνο, φθηνά σε σχέση με ένα αντίστοιχο σε καλή κατάσταση, που συχνά προσπερνάμε χωρίς δεύτερη ματιά. Η αλήθεια όμως είναι ότι κρύβουν μια μαγεία, ένα μυστήριο, μια ομίχλη πολέμου, τον αχό της μάχης, το άγχος της επόμενης στιγμής του μαχητή που κάποτε τα έφερε και μ αυτά πολεμούσε.

    Κάποιοι από εμάς ξεκίνησαν τις συλλογές τους από τέτοια κομμάτια. Είτε διότι επισκεφτήκαμε μετά από διάβασμα ενός βιβλίου που εξιστορούσε μια μάχη, το αντίστοιχο πεδίο και αυτά περήφανα νικώντας τον χρόνο βρέθηκαν στο διάβα μας και εμείς συνεπαρμένοι τα δια σώσαμε από τα στοιχεία της φύσης, είτε λόγω οικονομικών τα επιλέξαμε. Το σίγουρο είναι όμως ότι η ιστορία που κρύβεται πίσω τους μας αναμένει για να αποκαλυφθεί.

    Κάποια από αυτά τα κομμάτια που βρέθηκαν στο δικό μου τον δρόμο θα ήθελα να σας δείξω.

    Το πρώτο είναι ένα γερμανικό κράνος μοντέλο 42, δηλαδή το τελευταίο και πιο φθηνό από τα κράνη που κατασκεύασε ο Γερμανικός Στρατός κατά την διάρκεια του Β'ΠΠ. Το συγκεκριμένο κράνος το αγόρασα στην τιμή των 10 ευρώ από έναν αγρότη ο οποίος το είχε πεταμένο μέσα σε μια παλαιά αποθήκη. Ο ίδιος το είχε ''κληρονομήσει'' από έναν συγγενή του, που με την σειρά του το είχε μαζέψει μετά το τέλος του πολέμου από τον δρόμο.

   Την αγορά του την έκανα περισσότερο γιατί ένας γνωστός μου με πήγε για να αγοράσω συλλεκτικά που πωλούσε ο συγκεκριμένος αγρότης λόγω οικονομικής δυσχέρειας, αλλά επειδή δεν με ενδιέφερε κάτι και μια που είχα κάνει τόσο δρόμο άδικα και επειδή ήταν πολύ ευγενικός ο κύριος, το πήρα.

   Το κράνος δεν είχε εσωτερικό φυσικά, είχε μια τέλεια τρύπα στο επάνω μέρος του από αξίνα, προφανώς λόγω προγενέστερης χρήσης του ως γλάστρα και το τρομερότερο ήταν βαμμένο με ένα πράσινο ελαιόχρωμα άσχετο τελείως με το πραγματικό του χρώμα.

   Όταν το πήγα σπίτι το επιθεώρησα μήπως και δω τίποτα που να αξίζει επάνω του. Απογοητεύτηκα και πάλι.   
Τότε σκέφτηκα να βγάλω αυτό το απαίσιο χρώμα που είχε πιο πολύ για να μην το βλέπω. Χρησιμοποίησα λοιπόν διαβρωτικό χρωμάτων και τότε μου αποκαλύφθηκε αυτό που έκρυβε. Τι ήταν; Το κράνος είχε το χρώμα του γερμανικού αφρικάνικου εκστρατευτικού σώματος ή Africa Korps και επιπλέον υπάρχει ακόμη και η δεξιά χαλκομανία καλυμμένη όμως με το χρώμα της ερήμου.

   Το κράνος τώρα αποτελεί ένα στολίδι στην συλλογή μου παρόλο την άσχημη κατάσταση του.   
   

    Για το δεύτερο αντικείμενο η ιστορία αρχίζει στα Δωδεκάνησα το φθινόπωρο του 1943. Η Ιταλία συνθηκολογεί με τους συμμάχους στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, αφήνοντας τους Γερμανούς μόνους στην Ευρώπη να πολεμούν ένα πόλεμο στον οποίο πια η πλάστιγγα έχει αρχίσει να γέρνει εις βάρος τους. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσόρτσιλ, αποφασίζει να καταλάβει τα νησιά πριν από τις Γερμανικές Δυνάμεις. Έτσι μια Βρετανική Ταξιαρχία η οποία είχε συμμετάσχει στην υπεράσπιση της Μάλτα την περίοδο 40 - 42, η 234η Ταξιαρχία Πεζικού αποτελούμενη από το 1ο Τάγμα Ελαφρού Πεζικού του Ντάραμ, το 2ο Τάγμα των Βασιλικών Ιρλανδών Τυφεκιοφόρων (Faughts) και το 2ο Τάγμα του Συντάγματος Δυτικού Κέντ της Βασίλισσας πολέμησε στην Κω και στην Λέρο, αλλά ηττήθηκαν από τους πιο αποφασισμένους Γερμανούς και μεγάλο μέρος της αιχμαλωτίστηκε. Κατά την διάρκεια της επιχείρησης "Πολική Αρκούδα", μια μικρή ομάδα αποτελούμενη από 5 άνδρες του 1ου Τάγματος Ελαφρού Πεζικού του Ντάραμ, περικυκλώθηκε σε παραθαλάσσια περιοχή και αιχμαλωτίστηκε. Πριν όμως αιχμαλωτιστούν έθαψαν τα τυφέκια τους στην άμμο για να μην τα παραδώσουν στον εχθρό.

     Την ιστορία και την περιγραφή της περιοχής που έθαψαν τα τυφέκια τους οι 5 αυτοί άντρες, την έμαθα διαβάζοντας σε ένα ιστορικό βιβλίο που περιέγραφε τις μάχες. Με έναν τολμηρό φίλο μου ξεκινήσαμε και επισκεφτήκαμε το μέρος πριν από 15 περίπου χρόνια, περισσότερο για να γνωρίσουμε το τόπο και ίσως να πιάσουμε τον παλμό και την αγωνία της μάχης. Περπατώντας την παραλία η οποία πλέον ήταν τουριστική ατραξιόν συζητούσαμε πόσο θα θέλαμε να βρούμε ένα από αυτά τα θαμμένα τυφέκια. Μετά όμως από λίγα βήματα είδαμε να εξέχει κάτι μεταλλικό από την άμμο. Γεμάτοι αγωνία το ξεθάψαμε και ναι μας αποκαλύφθηκε αυτό που φανταζόμασταν ....... ένα τυφέκιο Lee Enfield No 1 Mk III !!!!!!!

     Φυσικά παραδόθηκε, διότι δεν θα μπορούσαμε να το πάρουμε μαζί μας με το αεροπλάνο, σε τοπικό συλλέκτη ο οποίος μου έστειλε και την παρακάτω φωτογραφία.   

Mπραβο φιλε μου και για τις υπεροχες φωτογραφιες αλλα και για τις καταπληκτικες ιστοριες που
κουβαλουν μαζι τους τα εξαιρετικα αυτα συλλεκτικα αντικειμενα.
Πολλες φορες τις φθορες τις φυσης τις υπερκαλυπτει η πραγματικη ιστορια των αντικειμενων που
τα συνοδευει .Σπουδαιο και μαγικο ειναι επισης πως ενα σκουριασμενο απομειναρι οπλου εγινε αποψε
η αφορμη και το μεσο για να μαθουμε ιστορικα γεγονοτα.

Πολύ ενδιαφέρον το Enfield, με όλη την ιστορία του Πάνο. Είναι αυτή, που πέρα από τη χαρά της ανακάλυψης, δίνει συλλεκτική αξία σε ένα αντικείμενο το οποίο η πλειοψηφία των συλλεκτών θα το προσπερνούσε. Τέτοια αντικείμενα επίσης, άσχετα από τη χρηματική αξία τους, υπενθυμίζουν και ότι ο πόλεμος δεν είναι μόνο "συλλεκτικά αντικείμενα σε άριστη κατάσταση".

Στο Μ42 βλέπω νομίζω δυο ρούνους των SS ζωγραφισμένους με μαύρη μπογιά πάνω του; Μάλλον κάποιος έπαιζε άσχημα με το κράνος...

Κρίνοντας από τον τόνο του χρώματος -αν και από φωτογραφία και μετά από πέρασμα με διαβρωτικό- δε θα έλεγα ότι πρόκειται για κράνος του Afrika Korps, αλλά για κράνος που χρησιμοποιήθηκε στην "από εδώ" πλευρά της Μεσογείου. Αυτό γιατί με βάση τα υπάρχοντα κράνη των οποίων η σύνδεση με την Αφρική μπορεί να αποδειχτεί, φαίνεται ότι αυτά ήταν βαμμένα με αμμώδες χρώμα, που όμως είχε και έναν τόνο ροζ μέσα.

Αρκετά relics επίσης βρίσκονται με τρύπες στο επάνω μέρος. Σε διάφορα διεθνή φόρουμ υπάρχει η αντίληψη ότι μπορεί να γινόταν κατά τη διάρκεια της ταφής των νεκρών, προκειμένου να καρφώνεται το κράνος στο σταυρό του τάφου, μετά μάλιστα από αφαίρεση του δερμάτινου εσωτερικού, για να μη σαπίζει εκτεθειμένο στα στοιχεία της φύσης. Σαφείς αποδείξεις γι αυτό όμως δεν υπάρχουν.

Είναι πιθανό να είναι απλά τρύπες από σκουριά, καθώς εκεί θα μαζευόταν όλο το νερό αν αυτά ήταν για μεγάλα διαστήματα γυρισμένα. Έχω ένα Μ40 σε αυτήν την κατάσταση, με μια τρύπα στο επάνω μέρος, το οποίο όμως είναι γενικά αρκετά λεπτότερο και φθαρμένο από το υπόλοιπο κράνος.

    Πράγματι Γιώργο και στις 2 παρατηρήσεις σου έχεις δίκιο.

    Πρώτον, υπάρχουν ζωγραφισμένα οι ρούνοι των εσ εσ όπως και μια σβάστικα πιο ψηλά με μαύρο χρώμα τα οποία με το διαβρωτικό δεν φεύγουν και δεν θέλω να επιμείνω.

    Δεύτερον πρόκειται για το Μεσογειακό χρώμα όπως επιχειρούσαν συνήθως στην Μεσόγειο - Αιγαίο. Παρακάτω αναρτώ φωτογραφία από επιχείρηση στα Δωδεκάνησα το 1943.

Παρακάτω αναρτώ και ένα Μ40 με ανάλογη τρύπα:

     Το 3ο αντικείμενο, συνεχίζοντας την σειρά των αντικειμένων που θέλω να αναρτήσω είναι ένα Ιταλικό κράνος Μ31. Το Μ31 είναι το κράνος που ήταν προγενέστερο του Μ33 στον Ιταλικό Στρατό. Πριν από το Μ31 ο Ιταλικός στρατός είχε κράνη τύπου Adrian, όπως και αρκετά κράτη της Ευρώπης μετά το πέρας του μεγάλου πολέμου. Με ανάλογο κράνος είχε φωτογραφηθεί πολλές φορές ο δικτάτωρ Μουσολίνι για προπαγανδιστικούς κυρίως λόγους, αλλά και όλοι οι μεγάλοι στρατάρχες των Ιταλών. Είναι δε αρκετά σπάνια πλέον και αν βρεθεί κάποιο σε καλή κατάσταση το τίμημα απόκτησης του είναι αρκετά υψηλό.

     Το συγκεκριμένο κράνος στο οποίο θα αναφερθώ είναι ακόμη ένα ακόμη απομεινάρι πολέμου που άφησαν οι Ιταλοί μετά τον Β' ΠΠ. Βρέθηκε και αυτό σε νησί όπου οι Ιταλοί είχαν για αρκετές δεκαετίες την κατοχή του.
Σ' αυτό το κράνος όμως με έπιασε η έμπνευση και αποφάσισα να το αναστήσω και μάλιστα να ζωγραφίσω επάνω του τον φασιστικό αετό όπως είχα δει το φορούσε ο Μουσολίνι σε μια προπαγανδιστική φωτογραφία. Το ξέρω ότι πολλοί από εσάς θα με κατακρίνουν για το παραπάνω γεγονός αλλά μια τρέλα ήταν και την έκανα. Το έτριψα λοιπόν, έβαλα στόκο για μεταλλικές επιφάνειες, το ξανα έτριψα, το έβαψα μαύρο, του ψέκασα βερνίκι και τέλος επιστράτευσα το καλλιτεχνικό ταμπεραμέντο μου και ζωγράφισα τον περίφημο αετό. Τα συμπεράσματα δικά σας για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά πριν με κρίνεται αυστηρά, να σας πω ότι ένας Ιταλός φίλος συλλέκτης μου το ζήτησε να το στείλω για μια έκθεση σαν έκθεμα. Για την δική μου πάντως άποψη πιστεύω ότι έδωσα μια δεύτερη ζωή σ ένα μεταλλικό ''σκουπίδι''.

Μια σκέψη: Μπορεί αυτό να γινόταν για να αχρηστευτεί το κράνος, ώστε να μπορεί να εγκαταληφθεί. Το κράνος είναι μέρος της εξάρτυσης και όχι ρούχο (όπως τα καπέλα). Όπως ξέρουμε, αφαιρείται από τους αιχμαλώτους, μαζί με τον οπλισμό τους και την εξάρτυση, ενώ τα ρούχα δεν αφαιρούνται.

Από την άλλη υπάρχει η συνήθεια της τοποθέτησης του κράνους στον τάφο. Αν το κράνος είναι "εύχρηστο"... δημιουργείται μπέρδεμα. Έχουμε... εγκατάλειψη πολεμικού υλικού... Αν το κράνος αχρηστευτεί, όμως, δεν υπάρχει τέτοιο θέμα.

Καλή φάση, πάντως. Και πετυχημένο αποτέλεσμα. :-)

Δεν είναι και ασχημο. Ας πουμε ότι εκανες συντηρηση-αναπαλαιωση.
Να ξερεις ότι μας αρεσουν αυτά που ανεβσζεις.
Δειξε μας κι΄αλλα.

    Σας ευχαριστώ, μου φτιάξατε την διάθεση, γιατί δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να παρέμβω σε τόσο συλλεκτικό κράνος. :D

      Το επόμενο απομεινάρι πολέμου, αφορά ένα Ιταλικό περίστροφο Μ1874.

      Το περίστροφο Μ1874 ήταν το πρώτο που υιοθετήθηκε από τον Ιταλικό στρατό και στο οποίο ακολουθήθηκε το σχέδιο του αντίστοιχου Γαλλικού περιστρόφου Μ1873 Modele D' Ordonnance (στην κυριολεξία αντιγράφτηκε ο τρόπος λειτουργίας του και απλά μπήκε και η Ιταλική πινελιά στην εμφάνιση). Κατασκευάστηκε κυρίως στο εργοστάσιο κατασκευής οπλισμού του Glissenti και έλαβε όπως συνηθίζεται και την προσωνυμία αυτή. Το διαμέτρημα του ήταν 10,35 χιλ. είχε κάννη οκτάγωνου σχήματος και αντικαταστάθηκε (όχι όμως από όλες τις Ιταλικές μονάδες, διότι παρέμεινε σε υπηρεσίας έως το 1943) από το νεώτερο περίστροφο Bodeo M1889.

      Το συγκεκριμένο απομεινάρι βρέθηκε από έναν αγρότη καθώς μέσα στο χωράφι του υπήρχε Ιταλικό φυλάκιο με αντιαεροπορικό πυροβόλο, το οποίο εγκαταλείφθηκε το 1943 με την συνθηκολόγηση των Ιταλών. Παρέμεινε πολλά χρόνια θαμμένο στο χώμα και άλλα επίσης πολλά στόλιζε το τζάκι του χωρίς να έχει γίνει ποτέ προσπάθεια συντήρησης του. Το αγόρασα από τον αγρότη πιο πολύ για να δοκιμάσω την τεχνική της ηλεκτρόλυσης για την απομάκρυνση της οξείδωσης. Όπως ήταν φυσικό δεν υπήρχε πιθανότητα να κινείται τίποτε από οτιδήποτε κάποτε κινούνταν. Ελέγχθηκε όμως προσεκτικά για να μην υπάρχει τυχόν ξεχασμένο φυσίγγιο στο βυκίο του. Αφού βεβαιώθηκα ότι δεν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος, ξεκίνησα την διαδικασία της ηλεκτρόλυσης (περιγράφεται αναλυτικά σε αρκετά βίντεο στο youtube), έφυγε ότι ήταν να φύγει, βάφτηκε με άλατα για να αποκτήσει πάλι μια υφή μαυρομπλέ (διαδικασία cold bluing), έφτιαξα τα πλακάκια των λαβών από πλαστικό πηλό το οποίο βάφτηκε και τέλος τοποθετήθηκε επί μοντελιστικής βάσης γιατί στο εν τω μεταξύ είχα αποφασίσει να το δωρίσω σε έναν καλό φίλο και συνάδελφο για να στολίσει την βιβλιοθήκη του γραφείου του. Το αποτέλεσμα το βλέπετε παρακάτω στις φωτογραφίες.

       Θεωρώ ότι και σ' αυτό το αντικείμενο έδωσα μια δεύτερη ζωή, αν μη τι άλλο αφού τίποτα από αυτό δεν κινείται, τουλάχιστον σαν στολίδι με ιστορία. 

Και... επανερχόμαστε στα γνωστά:

Αν είναι σε "καλή κατάσταση", προσέχουμε να μην το χαλάσουμε. Αν δεν είναι σε καλή κατάσταση, πειραματιζόμαστε ελεύθερα. :-)

      Το επόμενο απομεινάρι είναι μια ξιφολόγχη Ιταλικού τυφεκίου Μ1891.

      Πάλι Ιταλικό αφού έτσι και αλλιώς όλη η Ελληνική ύπαιθρος για πολλά χρόνια ήταν γεμάτη Ιταλικά απομεινάρια πολέμου. Η Ιταλική ξιφολόγχη Μ1891, χρησιμοποιήθηκε στο Ιταλικό τυφέκιο Mannlicher - Carcano M1891, των 6,5 χιλ. που αυτό σημαίνει ότι για 52 χρόνια ήταν στην πρώτη γραμμή στον Ιταλικό στρατό.

      Η συγκεκριμένη ξιφολόγχη που θα αναφερθώ, βρέθηκε στην ύπαιθρο και από το έλασμα της φαίνεται ότι για κάποια εποχή χρησιμοποιήθηκε και για άλλους σκοπούς εκτός από τους αρχικούς, καθώς η αιχμή της έχει τροποποιηθεί σε καμπυλωτή όπως περίπου είναι τα μαχαίρια. Φυσικά ήταν οξειδωμένη λόγω της έκθεσης στα καιρικά φαινόμενα, χωρίς τα ξύλινα πλακίδια της λαβής και επίσης ο δακτύλιος του εκνευτήρα ήταν στρεβλωμένος. Αποκαταστάθηκε όπως το περίστροφο παραπάνω και τοποθετήθηκε σε βάση που κατασκευάστηκε προκειμένου να εκτεθεί σε βιτρίνα.

     Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου sac, o σκοπός μου πάντα είναι να επαναφέρω λίγο από την παλαιά αίγλη.

Το παραπάνω καρφί είναι για τους νομισματάδες. ;-)


Αν και άσχετος με το θέμα... είναι ασυνήθιστο να "βελτιώνουν" οι στρατιώτες τις ξιφολόγχες; Νομίζω και ο Ρίλκε αναφέρει κάτι τέτοιο στο "Ουδέν νεώτερο από το Δυτικό Μέτωπο" (για ξιφολόγχες), αλλά... θυμάμαι στο Βρετανικό Πολεμικό Μουσείο σημειώνονταν κάποιες επεμβάσεις σε σπαθιά και κάποιες υιοθετούνταν και στις επόμενες εκδόσεις. Δηλαδή, παρουσιαζόταν ένα "εργοστασιακό" σπαθί, δίπλα ένα ίδιο μοντέλο "βελτιωμένο" και παραδίπλα το επόμενο μοντέλο με ενσωματωμένες τις τροποποιήσεις (από την κατασκευή του).

Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα αθλητικά ξίφη που οι αθλητές τα καμπυλώνουν με συγκεκριμένο τρόπο, αν και κατασκευάζονται ίσια.

Τι λέει η βιβλιογραφία σας;

      Επεμβάσεις επί των ξιφολογχών έχουν αναφερθεί όπως και παλαιότερα κατά την διάρκεια του Α' ΠΠ, Γερμανοί στρατιώτες τροποποιούσαν την ράχη του ελάσματος της ξιφολόγχης τους και την έκαναν πριονωτή (sawback), φαινόμενο που είχε λάβει μεγάλες διαστάσεις. Φυσικά μετά από διαμαρτυρίες ότι προκαλούσαν φρικτά τραύματα στους αντιπάλους, τροποποιήθηκαν και αφαιρέθηκε το αντίστοιχο τμήμα. Παρέμειναν όμως πριονωτές οι ξιφολόγχες των στρατιωτών που χρησιμοποιούνταν σαν ανιχνευτές και των πολυβολητών, καθώς τους βοηθούσαν να καθαρίζουν το έδαφος από χόρτα, θάμνους και άλλα εμπόδια.

     Η κυριότερη επέμβαση όμως των στρατιωτών ήταν το τρόχισμα, που ήταν κοινή τακτική ώστε να χρησιμοποιείται η ξιφολόγχη και για λοιπές χρήσεις.

     Στην συγκεκριμένη ξιφολόγχη το καμπύλωμα του ελάσματος μάλλον προήλθε από χρήστη μετά τον πόλεμο και θα 'λεγα και για χρήση στο κυνήγι. Αν γινόταν εν καιρό πολέμου μάλλον θα προκαλούσε την τιμωρία του κατόχη της, από τους προισταμένους του!!!!!

Για αλλη μια φορα ο Παναγιωτης μας αφηνει εκπληκτους με τα απομειναρια του αλλα και
με τις πολυτιμες γνωσεις του.

Ρεμάρκ, Γιώργο, θα σε μαλώσω!  :D

Κατά τ' άλλα πολύ μεγάλη η κουβέντα για το κατά πόσο συντηρούμε τα απομεινάρια... Κάποιοι "πιουρίστες" δε θέλουν ούτε να ακούν γι αυτό, κάποιοι άλλοι δεν έχουν θέμα. Γούστα είναι αυτά και... έκαστος στο είδος του, όσο η διαδικασία γίνεται με τίμιους όρους και όχι με σκοπό τη μεταπώληση σαν ανέγγιχτα κομμάτια.

Προσωπικά η δουλειά στο περίστροφο και την ξιφολόγχη μου αρέσει πολύ!

Δεν το κατεχω το θεμα, διαβαζω ομως με πολυ ενδιαφεrον και μπραβο σας για το μερακι και την συστηματικοτητα με την οποια ασχολειστε με αυτο το χομπυ.
Μονο βρε παιδια, υπαρχει καποιος πιο δοκιμος ορος απο το "απομειναρια", μου βγαζει μια απαξιωση αυτη η λεξη. (καταλαβαινω οτι ειναι μεταφραση του relics, απλως αναρωτιεμαι εαν καποιος απο εσας το λεει καπως αλλιως)

Το θεμα της συντηρησης ειναι πολυ μεγαλη ιστορια.Εγω προσωπικα πιστευω οτι η ολη η
παρεμβαση που θα γινει πανω στο συλλεκτικο αντικειμενο θα πρεπει να εχει ως σκοπο.
τον καθαρισμο( απο φερτες υλες.σαθρα τεμαχια κ.λ.π)και  προστασια κατα της διαβρωσης που
ειναι ισως η πιο σημαντικη.Μπορει να γινει και αντικατασταση σε καποιο εξαρτημα που
απουσιαζει αλλα πρεπει να γινει πιστο αντιγραφο το οποιο για μενα πρεπει να δειχνει
οτι ειναι νεοτερο(οχι παλαιωση)αλλα να συνεργαζεται οπτικα με το συνολο.
Η καθε μας ενεργεια θα γινει με γνωμονα την γνωση και το σεβασμο της ιστορικοτητας
του αντικειμενου.
Τα σημαδια του χρονου πρεπει να ειναι ορατα και μαρτυρες αξιολογησης, η λεξη (τριψιμο)
ειναι αυστηρα απαγορευμενη οσο και καταστροφικη.
Ειχα επισκεφθει τελευταια ενα μουσειο στο οποιο την συντηρηση την κανουν συντηρητες
λοιπον φιλοι μου μιλαμε για καταστροφη να μην πω χειροτερα αρκετες μαρμαρινες αρχαιοτητες
ειχαν τριφτει και γυαλιστει σε σημειο που νομιζες οτι ειχαν γινει μολις απο τον μαρμαρα.
Η γνωση με την αγνοια μενουν στην ιδια γειτονια ολοι μας λοιπον να προσεχουμε...

Πολύ όμορφα τα relics σου Παναγιώτη, προσωπικά εαν βρίσκω αγοράζω.
Τα 10 ευρώ του κράνους δε τα συζητώ... ;)
Κάποιοι τα θεωρούν σκουπίδια, κάποιοι φορείς της ιστοριάς (όπως εγώ).
Στο θέμα τη συντήρησης (που μάλλον το ξέρεις) υπάρχουν οι 2 απόψεις.Το αφήνεις όπως είναι ή το περιποιείσαι
ελαφρώς για να αποτρέψεις ενδεχόμενη περαιτέρω φθορά.
Αυτά τα λίγα απο ένα νέο συλλέκτη (κανα 2 χρόνια) που πάντα είχε το μικρόβιο....

Το σκότωσα, ε; :-((( :hrits-hrits:

---

Το καρφί για τη συντήρηση βλέπω έπιασε τόπο. Αυτό που έκανε ο Πάνος στο πιστόλι και στο κράνος δεν είναι συντήρηση. Είναι αυτοσχεδιασμός (ενδεχομένως και τέχνη).

Προφανώς συντήρηση κάνουμε σε ό,τι... αξίζει και μπορεί να συντηρηθεί. Τα υπόλοιπα τα κάνουμε ό,τι θέλουμε. :-)

Κάποια αντικείμενα που είναι τόσο χάλια, τελικά παίρνουν και αξία με τις παρεμβάσεις κάποιων. Βέβαια, χρειάζεται πολλή εμπειρία για να καταλάβεις τι αξίζει να συντηρηθεί και πού μπορείς να αυτοσχεδιάσεις.

Ενδιαφέρον και αυτό, Στράτο, πέρα από το κομμάτι της συντήρησης. Ένα γενικό -και όχι προσωπικό- σχόλιο αν μου επιτρέπεις, χωρίς να θέλω να υιοθετήσω "πατρικό" ύφος.

Όντως για κάποιους συλλέκτες έχουν ενδιαφέρον, για κάποιους όχι. Η αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο "αγκάθι" είναι το ζήτημα της πιθανής μεταπώλησης. Ένα κομμάτι σε καλή κατάσταση μπορεί να μεταπωληθεί πολύ πιο εύκολα από ένα σε τόσο άσχημη, που μάλιστα έχει την τάση να επιδεινώνεται, αργά ίσως, αλλά σταθερά.

Οι τιμές είναι ένα άλλο θέμα. Μιλώντας για γερμανικά κράνη, η μέση τιμή ενός "απλού" Μ40 ή Μ42 σε αξιοπρεπή κατάσταση είναι γύρω στα 600 ευρώ. Καθώς στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά σπάνιο να πετύχει κανείς σε παλαιοπωλείο τέτοιο κράνος και μάλιστα αυθεντικό, πολλοί συλλέκτες στρέφονται στα relics, πληρώνοντας μάλιστα αδρά (80 - 150 ευρώ).

Πράγμα που μας οδηγεί στο ερώτημα του τι θέλει κανείς. Έξι relics ή ένα καλό κομμάτι στο ράφι; Αν τα relics είναι το συλλεκτικό πεδίο κάποιου, πάσο. Αν νομίζει ότι στο μέλλον θα μπορεί να ανταλλάξει τα έξι relics με ένα σε καλή κατάσταση, τότε έχει κάνει τη λάθος "επένδυση". Και το ερώτημα έχει περισσότερη σημασία για τους νέους συλλέκτες, που συνήθως λόγω έλλειψης υπομονής για την απόκτηση ενός τόσο χαρακτηριστικού κομματιού, υψηλών τιμών, φόβου των αντιγράφων, αλλά και μη γνώσης ότι χιλιάδες κυριολεκτικά κράνη βρίσκονται στη διεθνή αγορά, στρέφονται στα relics.

Δε μιλώ αφ' υψηλού... "Been there, done it..."  ;)

Τα 10 ευρώ επομένως θεωρώ προσωπικά ότι είναι μια πολύ λογική τιμή, αν δε θέλουμε να ανεβάζουμε τις τιμές παράλογα.

Τα πάντα είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης και οι συμβουλές και απόψεις πάντα καλοδεχούμενες.
Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα και τα relics είναι υπερτιμημένα αλλά 10 ευρώ κράνος (και σε αυτή την κατάσταση δε το λέω και νορμαλ τιμή). Απλά εαν το εύρισκα εγώ θα έλεγα ''πήρα κράνος τσάμπα''
Ασε που τα γερμανικά (και πάμπολα κόπιες) είναι εδω πανάκριβα.
Το relic ίως είναι για κάπιους μιά αρχή στο χόμπι ή απλά δε μπορούν να διαθέσουν τα 600 ευρώ για να πάρουν ένα σε μια ''σωστή'' κατάσταση. Βέβαια είναι και θέμα γούστου.Πάντως ανταλλαγή με relic δε νομίζω πως θα ευοδωθεί και σίγουρα δε τα θεωρώ επένδυση.

     Κατά την δική μου άποψη ένας συλλέκτης αγοράζει αντικείμενα κατά κύριο λόγο επειδή τον ενδιαφέρει πρώτα η ιστορία και θέλει έτσι να αποκτήσει και αυτός ένα κομμάτι της. Η μεταπώληση έρχεται σε δεύτερο χρόνο. Η αξία μιας συλλογής έγκειται πρώτα σ' αυτόν τον ίδιο και μετά έρχεται η αξία της μεταπώλησης της. Εάν κάποιος βάζει πρώτα την αξία της μεταπώλησης τότε μάλλον σκέφτεται διαφορετικά από συλλέκτης. Σίγουρα θα έρθει κάποια ώρα που κάποιο αντικείμενο θα εκπέσει στην συλλογή μας για διάφορους λόγους, είτε γιατί χάσαμε το ενδιαφέρον μας, είτε γιατί βρήκαμε κάτι άλλο, ακόμη και γιατί κάναμε το κέφι μας μάθαμε ότι ήταν να μάθουμε. Τότε θα' ρθει η ώρα του να αλλάξει χέρια και πιστέψτε με πάντα θα βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος που θα το θέλει. Αν γινόταν διαφορετικά τότε δεν θα είχαμε τίποτα στις συλλογές μας.

    Τώρα το θέμα αξίας, είδαμε ότι το Γερμανικό κράνος σε καλή κατάσταση θα ''πιάσει'' 600 ευρώ, ναι πότε ..... τώρα, που υπάρχει ζήτηση. Πριν 20 χρόνια τα βρίσκαμε στο μοναστηράκι τσάμπα. Κανείς δεν αποκλείει ότι η ζήτηση δεν θα μειωθεί όπως το ίδιο ισχύει για το αν θα αυξηθεί. Το συμπέρασμα για μένα είναι ότι μια συλλογή του είδους αφορά καθαρά τον συλλέκτη και δεν αποτελεί επένδυση για μελλοντικό κέρδος. Αν κερδίσεις κέρδισες αλλά μπορεί και να χάσεις.....   

    Μπορώ να προτείνω το : εγκαταλελειμμένο στην τύχη του και φθαρμένο χρονικά στρατιωτικό είδος;   ;)

Το " απομειναρια " στεκει σαν μεταφραση, απλως μου θυμιζει καπως το "leftovers" και ισως δεν αποδιδει ακριβως το Αγγλικο " relics".
Δεν ξερω, " αναμνηστικα πολεμου" ισως, η υπαρχει ηδη τετοια κατηγορια που εννοει αλλα αντικειμενα?
Παντως ξανα μπραβο, βαλτε θεματα τετοια, ειναι πολυ ενδιαφεροντα και για τους απεξω απο το συγκεκριμενο χομπυ.

    Αναμνηστικά πολέμου είναι καλός σαν όρος αλλά περιλαμβάνει και αυτά που η κατάσταση τους είναι καλή και ίσως δύνανται να χρησιμοποιηθούν ακόμη. Άρα θα πρέπει το συγκεκριμένο όνομα να περιλαμβάνει και την άσχημη κατάσταση τους. 

Δε διαφωνώ, Πάνο. Όλα εξαρτώνται και από τα θέματα που ανοίγεις και τα οποία έχουν επίσης πολύ "ζουμί" και μπορεί να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε στις επιμέρους εκτιμήσεις μας, σίγουρα είναι όμως μια συζήτηση που δεν έχει ανοιχτεί ποτέ σοβαρά στην ελληνική συλλεκτική κοινότητα των militaria.

Αυτό που με ξενίζει αρκετά είναι οι υψηλές τιμές που εξακολουθούν να πληρώνονται για τα relics, ακόμη και σε συνθήκες κρίσης, δυσανάλογα υψηλές μάλιστα σε σχέση με τα κομμάτια σε καλή κατάσταση. Και γι αυτό ευθύνεται κατά κύριο λόγο το ότι βρισκόμαστε πίσω σε πολλά επίπεδα και συνήθως δε βλέπουμε πέρα από τα σύνορά μας. Μου φαίνεται αδιανόητο να μου "κάθεται" πιο φτηνά ένα κομμάτι από το εξωτερικό, με τα μεταφορικά και τους φόρους, από ένα στην Ελλάδα, που με αυτή τη στρεβλή οπτική θεωρείται σπάνιο κι επομένως αφού υπάρχει και ζήτηση, οδηγούμε τις τιμές πάνω.

Τώρα για το αν συλλέγει κανείς relics ή όχι, προφανώς είναι προσωπική συλλεκτική επιλογή και θέμα γούστου!

Συγγνώμη αν "εκτροχίασα" το αρχικό θέμα!  :D

Το "απομεινάρι" όντως δεν αποδίδει πιστά το "relic", το οποίο έχει και θρησκευτική σημασία και με αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζει σα λέξη το ότι πολλά από αυτά τα αντικείμενα προέρχονται από πεδία μαχών. Αν χρησιμοποιήσουμε αντ' αυτού το "λείψανο" όμως, μάλλον θα μας ξενίσει. Από την άλλη θυμίσει όντως το "leftovers" που το μειώνει. Δεδομένων των επιλογών όμως, εγώ τουλάχιστον θα προτιμούσα το "απομεινάρι" αν πρέπει να αποδώσουμε την έννοια, μια και η συζήτηση γίνεται μεταξύ συλλεκτών, που αναγνωρίζουν την ιστορική τους αξία.

Σε αγγλόφωνα sites και fora συναντάει κανείς και το "ground dug", που πάλι όμως θα μας ζόριζε στην απόδοση.

    Έχεις δίκιο να απορείς για αυτή την κατάσταση, αλλά αν μη τι άλλο έχουμε την ευκαιρία να αγοράζουμε και από το εξωτερικό σε καλύτερες τιμές. Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι αν επιμένεις και κάνεις υπομονή θα βρεις αυτό που θέλεις και στην τιμή που θέλεις. Αρκεί να μην βιαστείς γιατί τότε θα πληρώσεις ακριβά. Αναρτώ φωτογραφία από το κράνος Μ40 που αγόρασα πριν από 1 χρόνο στην τιμή των 250 ευρώ. Αυθεντικό με εγγύηση αγοράς. Είχα θέσει σαν μέγιστη τιμή τα 250 ευρώ, περίμενα και ήρθε η ευκαιρία μου.

    Μην ανησυχείς γιατί βγήκαμε εκτός θέματος χρειάζεται για να χαλαρώνουμε λιγάκι.  :) 

Σπέσιαλ τιμούλα!
Πάντως σε φόρουμ του εξωτερικού αλλά και σε ξένα σαιτ που χαζεύω, δεν έχω δεί τέτοιες τιμές.
Το γεγονός είναι πως τελικά στην Ελλάδα πάρα μα πάρα πολλά πράγματα (συλλεκτικά και μη) είναι ακριβότερα απότι στο εξωτερικό (μαζί και με τα μεταφορικά).

    Εν μέρει φταίει και ότι δεν υπάρχει ενημέρωση μεταξύ των συλλεκτών για τις ισχύουσες τιμές γενικότερα. Από την άλλη είναι και η ''δίψα'', μόλις φανεί κάτι καλό δίνουμε όσα όσα για να το πάρουμε. Αν μείνει κάτι στο ράφι καιρό λόγω της τιμής του, ο έμπορος θα σκεφτεί να την κατεβάσει.

    Τα τελευταία χρόνια όμως λόγω της οικονομικής κρίσης τα δεδομένα και στην χώρα μας άλλαζουν. Βλέπουμε να μένουν και καλά αντικείμενα και οι τιμές δειλά - δειλά να αλλάζουν. Λογικό φυσικά γιατί το πρώτο έξοδο που  περικόβεται στην κρίση είναι από το χόμπι.   

      Συνεχίζοντας την σειρά με τα απομεινάρια, θα σας παρουσιάσω το σημερινό μου απόκτημα.

      Αλλά ας πάρω από την αρχή την ιστορία πως κατέληξε στα χέρια μου και στην συλλογή μου το νέο απόκτημα.

      Εδώ και μέρες ένας πολύ καλός μου φίλος μου μίλησε για έναν γέροντα πρώην ''Ριμινίτη'', μεγάλο σε ηλικία πια. Εγώ θέλησα να τον γνωρίσω αφού πρώτα ρώτησα αν θα μπορούσα να τον επισκεφτώ. Το ραντεβού κανονίστηκε για σήμερα στις 10:00 το πρωί. Συναντηθήκαμε στο σπίτι του, ο γέροντας πολεμιστής ευτυχώς είχε σώα τα φρένα του και η μνήμη του ήταν πραγματικά ''ξυράφι''. Οπότε καταλαβαίνεται την δικιά μου χαρά που φυσικά δεν την φανέρωσα, οπότε άρχισα τις ερωτήσεις για εκείνα τα χρόνια.

      Είχε ξεκινήσει από ένα νησί του Αιγαίου στα 16 του χρόνια, όπου πέρασε στην Τουρκία κρυφά. Εκεί φυλακίστηκε από τους Τούρκους, μαζί με άλλους νέους από την Ελλάδα, που σαν και αυτόν διαποτισμένοι ακόμη από τα τραγούδια της νίκης επί των Ιταλών ήθελαν να συνεχίσουν τον αγώνα. Ευτυχώς με την παρέμβαση των Βρετανών ελευθερώθηκαν και μεταφέρθηκαν στον Λίβανο. Στην Μέση Ανατολή εκπαιδεύτηκε ως τυφεκιοφόρος και οδηγός οχήματος γενικής χρήσεως, καθώς και πολυβολητής σε οπλοπολυβόλο τύπου Μπρεν. Δεν πρόλαβε την μάχη του Ελ Αλαμέιν, αλλά θυμόταν αφηγήσεις των άλλων συμπολεμιστών του. Μου μίλησε για τις αναταραχές και την διάλυση των Ελληνικών Ταξιαρχιών από του Βρετανούς και γενικά για το κλίμα της καχυποψίας που επικράτησε μετά. Μου μίλησε για την μάχη στο Ρίμινι που συμμετείχε και τέλος για τα Δεκεμβριανά δηλαδή την μάχη της Αθήνας το 1944 όπου παραλίγο να σκοτωθεί από χειροβομβίδα που έριξε στον θάλαμό του αντίπαλος αντάρτης. Μου έδειξε την δικιά του ''Αθηνά'' το διακριτικό που φορούσε όπως και οι υπόλοιποι της 3ης ΕΟΤ, μου είπε για ένα περίστροφο τύπου Γουέμπλευ 38αρι που είχε φέρει μαζί του και είχε ανταλλάξει με Βρετανό για μερικά πακέτα τσιγάρα, αλλά του το έκλεψαν αθίγγανοι πριν πολλά χρόνια, χωρίς να το καταλάβει, όταν του είχε ''μπάσει'' στο σπίτι του για να πάρουν κάποια παλαιά έπιπλα και τέλος άνοιξε ένα παλαιό μπαούλο και μου έδωσε το αντικείμενο που πρόσθεσα στην συλλογή μου : ένα Γερμανικό κράνος Μ40 που το είχε φέρει από την Ιταλία το 1944 όπως μου είπε χαρακτηριστικά.

       Το νέο μου απόκτημα εκτός ότι έρχεται από τα χέρια ενός πολεμιστή, είναι σε κατάσταση προχωρημένης οξείδωσης, λείπει το εσωτερικό του, αλλά φαίνονται τουλάχιστον οι αριθμοί που ήταν ''χτυπημένοι'' από το εργοστάσιο κατασκευής.

      Ξεκινάω αμέσως την συντήρηση του........

 
 
     

Φαίνεται ότι κάποια υπολείμματα της εργοστασιακής του βαφής υπάρχουν ακόμη. Είναι κράνος Μ40, μεγέθους 66, της Quist, που παρήγαγε από τα πιο καλοφτιαγμένα υποδείγματα. Το συγκεκριμένο παράχθηκε το αργότερο το 1943, κρίνοντας από το ότι η σφραγίδα του κατασκευαστή (Q) βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του κράνους. Ο αριθμός του λοτ είναι χαμηλός, άρα πρέπει να είναι από τις πρώτες σειρές κατασκευής του κράνους, αρκετά πριν το '43.

Τυχερός που είδες αυθεντική "Αθηνά" από κοντά!  ;)

     Θέλω να ευχαριστήσω τον διαχειριστή για την επαναφορά του θέματος, χωρίς τα ''περιττά'' σχόλια και να ζητήσω συγνώμη από τους αναγνώστες για την χτεσινή εκτροπή του.

Soyle mi! (bis)

 
     Γιώργο, πράγματι είσαι ακριβής για τις πληροφορίες που μας δίνει το κράνος. Κρίμα να μην υπάρχει και το εσωτερικό του. Μετά από την ''βάπτιση'' του σε ζεστό νερό και πέρασμα με λίγο συντηρητικό λάδι το παλαιό χρώμα του ζωντάνεψε και η οξείδωση άρχισε να υποχωρεί. Θα το αφήσω λίγο για να ξανακάνω πάλι τον ίδιο κύκλο πάλι αύριο.  

    Αν διαβάσεις το βιβλίο του γνωστού ''Ριμινίτη''  Ζάχου Χατζηφωτίου, '' Τα μονοπάτια του πολέμου'', θα δεις την εκπληκτική ιστορία της ''Αθηνάς'' όπως την παρουσιάζει με το γνωστό χιούμορ του. Είναι πράγματι συγκλονιστική.

      Μέχρι να τελειώσω την συντήρηση του γερμανικού Μ40 κράνους, που μου έδωσε ο "Ριμινίτης'' πολεμιστής, όπως διηγήθηκα την ιστορία παραπάνω και να αναρτήσω φωτογραφίες, θα σας παρουσιάσω μια παλαιότερη αναπαλαίωση - διάσωση και βαφή ενός άλλου κράνους πιο προσιτού στα δικά μας στρατιωτικά χρόνια.

      Πρόκειται για ένα κράνος τύπου Μ1, αντιγραφή δηλαδή του γνωστού κράνους με το οποίο πολέμησαν οι Αμερικάνοι στο Β'ΠΠ και μετέπειτα, μέχρι την αντικατάσταση του με τα κράνη τύπου κέβλαρ. Η αντιγραφή γίνονταν από Ελληνικά εργοστάσια στα πρότυπα σχέδια των Αμερικάνων. Το συγκεκριμένο κράνος βρέθηκε έξω από ένα εγκαταλειμμένο στρατόπεδο, σ' ένα αλσύλλιο χωρίς το πλαστικό εσωτερικό. Ήταν σκουριασμένο με αρκετά βουλιάγματα - χτυπήματα. Πρόκειται για το πρώτο κομμάτι που συντήρησα - ανακατασκεύασα οπότε από τις φωτογραφίες που θα αναρτήσω θα δείτε αρκετά λάθη ειδικά στο χρώμα που επέλεξα να το βάψω.

     Αφού πρόκειται για ένα κράνος στην ουσία χωρίς συλλεκτική αξία, για το λόγο ότι είναι κοινό και εύκολα μπορείς κάποιος να το βρει σε ιδιαίτερα προσιτές τιμές, αποφάσισα, αφού το έτριψα, το στόκαρα, το πέρασα με αστάρι, να το βάψω στα χρώματα που πολέμησε το ΕΚΣΕ, μετά το φθινόπωρο του 1953, όταν και τέθηκε υπό την 3η Αμερικάνικη Μεραρχία Πεζικού. Οδηγός μου ήταν κάποιες φωτογραφίες που είχα δει σε μια δημοπρασία στο γνωστό ebay. Το κράνος πρότυπο όμως αφορούσε κράνος που το έφερε Ανθυπολοχαγός, (δηλαδή μ' ένα αστέρι) ενώ αποφάσισα να το προάγω σε κράνος Λοχαγού. Πέρα του χρώματος το οποίο προσπάθησα να πετύχω την φυσική φθορά του χρόνου (μάλλον ατυχώς), το βάψιμο των διακριτικών έγινε με στάμπες που έφτιαξα. 

     Ένα ακόμη κράνος που έχω στην συλλογή μου που πιστεύω ότι είχε μια ευκαιρία ακόμη, πέρα από το να γίνει παλιοσίδερο για ανακύκλωση ........

Δ ξερω πως μπορει να ηταν πριν αλλα το αποτελεσμα ειναι εξαιρετικο.. συμφωνω σχετικα με το χρωμα.συγχαρητηρια για την πολυ καλη δουλεια που κανεις κ που δινεις μια δευτερη ευκαιρια σε τετοια αντικειμενα παρολο που δεν ανηκω στον συλλεκτικο σας τομεα. Βεβαια και κατι χιουμοριστικο που μου περασε απο το μυαλο αλλα νομιζω ταιριαζει στην περιπτωση σου ειναι κατι "μοτο" που ειχε βγαλει νομιζω το cutty sark που ελεγε οτι "εκει που εβλεπαν ολοι ενα καλαθι, καποιος ειδε το μπασκετ" η το "εκει που ολοι εβλεπαν ενα καραβοπανο, καποιος ειδε το τζην".. στην περιπτωση σου θα ταιριαζε "εκει που ολοι εβλεπαν σκουπιδια, καποιος ειδε μικρους θησαυρους!"  ;D

     Σε ευχαριστώ Κώστα για τα καλά σου λόγια, αλλά δεν μπορώ να φτάσω αυτούς τους πρωτοπόρους που παρουσίαζε τόσο έξυπνα η διαφήμιση. Απλά μου αρέσει η στρατιωτική ιστορία και προσπαθώ να την καταλάβω και ίσως να ''νιώσω'' την εποχή μέσα από την ανακατασκευή αυτών των αντικειμένων. Πραγματικά νιώθω όταν κρατάω ένα αντικείμενο ιστορικό τον παλμό του παλιού κατόχου του. Θυμάμαι όταν είχα αγοράσει πριν από χρόνια ένα ζευγάρι γερμανικών γυαλιών μοτοσυκλετιστή του Β'ΠΠ, που τα κοιτούσα πολύ ώρα και ένας γνωστός μου με ρώτησε τι ''χαζεύω''. Του απάντησα ότι αυτό που ένιωθα ήταν μια μοτοσυκλέτα να καταπίνει χιλιόμετρα στις ατελείωτες στέπες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης καλοκαίρι, σε μια προέλαση, με το πολυβόλο στο διπλανό καλάθι, έτοιμο με την ταινία από σφαίρες να κρέμεται στο πλάι.

    Αυτό βλέπω σ' αυτά τα αντικείμενα και γι' αυτό προσπαθώ να τα επαναφέρω από την λήθη του χρόνου και της ιστορίας.

Σχετικα με την παρομοιωση μου ηθελς περισσοτερο να αναφερθω στην διαφορετικη οπτικη που βλεπεις σε τετοιου ειδους αντικειμενα παρα την πρωτοπορια των προσωπικοτητων της διαφημισης!! ;D παντως καλα κανεις και τα καταφερνεις και μια χαρα....και μιας και πιασαμε διαφημισεις ουισκι, keep walking!!  :D

Ωραία προσπάθεια Πάνο.
Οσο για την αξία που λές, συλλεκτική έχει (κατά την άποψή μου).
Χρηματική, ώς δηλαδή εμπορεύσιμο είδος μπορεί να μην έχει, αλλά συλλεκτική ναι  ;)

     Και μια φωτογραφία του κράνους πάνω σε κούκλα ..... δυστυχώς είναι από το κινητό μου και χάνει σε ανάλυση ....

Ο φίλος μας Παναγιώτης είναι καταπληκτικος και για ακόμη μια φορά εκπληκτικός.
Είναι το μεράκι του,οι γνώσεις του,αλλά και το ταλέντο του που τον κάνουν εξαιρετικό.
Τέλεια δουλειά,φίλε Παναγιώτη.-

     Ευχαριστώ πολύ Δημήτρη ....

Φίλοι μου εσείς που ασχολείστε με αυτές τις συλλογές είστε πράγματι αξιοθαύμαστοι και βγάζετε πολύ μεράκι . ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ !!!!

    Αναρτώ κάποιες φωτογραφίες από την πορεία της συντήρησης του Γερμανικού κράνους Μ40. Προχωράω αργά για να μην καταστρέψω το αρχικό χρώμα κάτω από την οξείδωση.

    Οι αριστερά φωτογραφίες είναι όπως ήταν αρχικά και οι δεξιά όπως είναι τώρα.

Ξεθάβω πάλι αυτό το παλιό θέμα, για να παρουσιάσω το καινούργιο μου αντικείμενο, σε κατάσταση relic, πάντα.
Φυσικά η ιστορία ξεκινά από μια εβδομαδιαία περιήγηση στα πεδία των μαχών του πολέμου του 1897, στο πλαίσιο της αναγνώρισή τους και περισυλλογή στοιχείων, προκειμένου να αρχίσω την συγγραφή μιας νέας εργασίας πάνω στο συγκεκριμένο πόλεμο (ατυχή για την Ελλάδα). Φυσικά όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο η περιοχή έχει αλλάξει όψη σε σχέση, με τις περιγραφές των στρατιωτών που διάβασα πριν την συγκεκριμένη εξόρμηση, αλλά για καλή μου τύχη κατάφερα και βρήκα κάποιες σειρές χαρακωμάτων (ας τα πούμε έτσι) και κάποια ξωκκλήσια που ευτυχώς οριοθετούν κάποια ενδεικτικά εμφανή σημεία αναγνώρισης.
Το αντικείμενο που βρήκα ήταν ένα χρειολόγιο του τυφεκίου Gras που τότε ήταν το όπλο του Ελληνικού Στρατού. Το αντικείμενο ήταν φυσικά μη αναγνωρίσιμο ανάμεσα σε χορτάρια και χώματα. Για όσους που δεν γνωρίζουν χρειολόγιο είναι παρελκόμενο του όπλου και περιλαμβάνει ελαιοδοχείο, το μεταλλικό στέλεχος (ακίδα) για μεταφορά του ελαίου, την κινητή λεπίδα (κατσαβίδι) με 2 άκρα για βίδωμα και την λαβή όπου προσαρμοζόταν η λεπίδα και αποθηκεύονταν όλα τα υλικά μαζί. Πάνω στη λαβή ήταν χαραγμένος ο αριθμός του όπλου.
Το αντικείμενο είναι σπάνιο (αλλά όχι δυσεύρετο), αλλά το σημαντικότερο είναι ότι βρέθηκε σε σημείο όπου έγινε μάχη μετά από 120 χρόνια.
Στην πρώτη φωτογραφία είναι το εν λόγω χρειολόγιο μετά από λίγο καθάρισμα.
Η δεύτερη φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο για σύγκριση με την πρώτη, ένα χρειολόγιο σε πολύ καλή κατάσταση.

Εντυπωσιακό Πάνο.
Τα relic αντικείμενα έχουν τη δική τους ομορφιά και πιστεύω πως η χαρά της ανακάλυψης τους είναι μεγαλύτερη απο μια ενδεχόμενη αγορά.
Ειδικά όταν βλέπω βιντεάκια στο εξωτερικό που γίνεται οργανωμένο relic hunting ζηλεύω που δεν υπάρχει κάτι
αντίστοιχο εδώ αλλά είναι και παράνομο...

Στράτο το πιο εντυπωσιακό από την πενθήμερη περιήγηση μας στα πεδία των μαχών του 1897, ήταν όταν ένας από την παρέα μας, έβγαλε ένα μαγνήτη και "ψάρεψε" από ένα παρακείμενο παλιό πηγάδι 2 τούρκικες ξιφολόγχες της ίδιας εποχής. Σκουριασμένες και χωρίς λαβές και θήκες φυσικά. Δυστυχώς δεν τράβηξα φωτογραφίες.   

Ωραία ιδέα!! Λές να αρχίσω να ψάχνω σε πηγάδια;
Oι ελληνικές με τί δόλωμα τσιμπάνε;  ;D ;D

Μακάρι να ήξερα τι δόλωμα χρειάζεται, θα γινόταν ανάρπαστο ...... :D
Δεν θα έλεγα πάντως ότι είναι καλή ιδέα να ψάχνεις πηγάδια πάντως, είναι αρκετοί οι κίνδυνοι που παραμονεύουν. Το καλό είναι ότι στην Ελλάδα όλα τα πηγάδια (πλην ελαχίστων) είναι σφραγισμένα, οπότε εάν έχουν κάποια ελληνική ξιφολόγχη μέσα, τότε αυτή αναπαύεται εν ειρήνη .....

Μετά από προσεκτική μελέτη του κράνους και την βοήθεια ενός ξένου συλλέκτη ανακάλυψα ότι το συγκεκριμένο κράνος δεν είναι από αυτά που κατασκευάστηκαν στην Ελλάδα κατά χιλιάδες, αλλά είναι αμερικάνικης κατασκευής κατά την διάρκεια του Β΄ΠΠ. Αυτό που το προδίδει είναι το μεταλλικό γύρισμα στη βάση του κράνους στο οποίο το κόψιμο είναι μπροστά, ενώ σε όλα τα υπόλοιπα μετά τον πόλεμο και ελληνικά αντίγραφα το κόψιμο είναι πίσω. Άρα έχει συλλεκτική αξία, αλλά οπωσδήποτε όχι όπως το έχω "βάψει".

Η ιστορία του επόμενου αντικειμένου ξεκίνησε από μια οικογενειακή επίσκεψη - φιλοξενία σε ορεινό χωριό της Ηπείρου. Όπως είναι κατανοητό δεν θα υπήρχε κανένα συλλεκτικό ενδιαφέρον κατά την διάρκεια της επίσκεψης τουλάχιστον όπως νόμιζα στην αρχή, διότι, σε επίσκεψη στη μικρή βιβλιοθήκη του σπιτιού βρήκα ένα βιβλίο αυτοβιογραφία 60 - 70 σελίδων, ενός από τους αντάρτες της ευρύτερης περιοχής κατά την διάρκεια της κατοχής. Ξεφυλλίζοντας το μήπως ανακαλύψω κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία, με λύπη ανακάλυψα όπως όλα τα βιβλία του είδους και αυτό αναλισκόταν κατά το 90% με τα ανδραγαθήματα ενάντια στις αντίπαλες αντιστασιακές ομάδες, πόσο κακοί ήταν οι άλλοι και πόσο πατριώτες ήταν αυτοί. Ένα 10% όμως, είχε περιγραφές από επιχειρήσεις ενάντια στους κατακτητές και ξεχώρισα άμεσα μια επιχείρηση-ενέδρα από το Φεβρουάριο του 1944.

Η συγκεκριμένη επιχείρηση σχεδιάστηκε όταν η ομάδα που ανήκε ο συγγραφέας έλαβε μια πληροφορία ότι γερμανικές δυνάμεις των ss εκπαιδευμένοι στον ανταρτοπόλεμο είχε έρθει από την Γιουγκοσλαβία για επιχειρήσεις εξόντωσης των ανταρτικών ομάδων που δρούσαν στην περιοχή. Μάλιστα ορισμένοι από αυτούς τους στρατιώτες είχαν και κάποια νέα τυφέκια. Το τελευταίο άνοιξε την όρεξη στην ανταρτική ομάδα, αλλά και σε μένα μετά από τόσα χρόνια μου κίνησε την περιέργεια για ποιο όπλο αναφέρονταν. Η ευκαιρία για την ομάδα δόθηκε μετά από λίγες ημέρες καθώς ένα μικρό τμήμα αναγνώρισης κινήθηκε ως προπομπός. Έστησαν ενέδρα κοντά σε σημείο όπου δεν θα μπορούσαν να διαφύγουν λόγω ύπαρξης χαράδρας και το τμήμα αναγνώρισης των Γερμανών εξοντώθηκε. Το μοναδικό όμως από τα νέα τυφέκια, όπως έγραφε ο συγγραφέας, ο χειριστής του αφού του τέλειωσαν τα πυρομαχικά το πέταξε στην χαράδρα. Οι αντάρτες δεν μπορούσαν να μείνουν στην περιοχή διότι ακολουθούσε άλλο τμήμα από τους Γερμανούς, πιο ισχυρό και εξαφανίστηκαν.

Μετά από αυτήν την ανάγνωση, ήμουν πεπεισμένος ότι αυτό το όπλο πρέπει να ήταν ακόμη εκεί στην χαράδρα. Έπεισα τον φίλο οικοδεσπότη και με πήγε στην περιοχή της ενέδρας. Λίγα πράγματα είχαν αλλάξει, πιστεύω ότι μόνο ο δρόμος φτιάχτηκε μετά από τόσα χρόνια. Έτσι προγραμμάτισα με κάτι φίλους μια ακόμη επίσκεψη στην περιοχή αλλά αυτή τη φορά για ψάξιμο και με κατάλληλα μέσα (σκοινιά και άλλα υλικά). Πραγματικά μετά από 2-3 ώρες κατάβαση και ψάξιμο βρήκαμε το όπλο, ή μάλλον ότι είχε μείνει από αυτό. Ήταν ένα Gew 43, χωρίς πλέον το κοντάκιο του (πρέπει να καταστράφηκε από την πτώση και από τις καιρικές συνθήκες), έλλειπε επίσης η θήκη και το κλείστρο που κατά πάσα πιθανότητα ο Γερμανός στρατιώτης πριν το πετάξει πρέπει να τα αφαίρεσε και να τα πέταξε ξεχωριστά για να μη μπορεί κάποιος αν το βρει να το χρησιμοποιήσει τουλάχιστον άμεσα. Βρήκαμε επίσης και ένα γεμιστήρα και αυτόν αρκετά φθαρμένο. 

Να αναφέρω και λίγα πράγματα για το συγκεκριμένο τυφέκιο το οποίο εκείνη την εποχή το τελευταίο αυτογεμές τυφέκιο της Wehrmacht, αντικαταστάτης του Gew 41, και στο οποίο είχαν ενσωματωθεί όλα τα διδάγματα από τις μάχες αλλά και από την εξέταση άλλων τυφεκίων και κυρίως των σοβιετικών SVT 38 και 40. Η λειτουργία του δηλαδή ο κύκλος γέμισης - πυροδότησης, βασιζόταν από μια οπή στην κάννη και σωλήνα αερίων με έμβολο, τοποθετημένα επάνω από αυτή. Ο γεμιστήρας του δεχόταν 10 φυσίγγια (ίδια με αυτά του γνωστού τυφεκίου της Wehrmacht K98, σε διαμέτρημα 7,92Χ57 χιλ) και σε αρκετά από αυτά τοποθετήθηκε υποδοχή για τηλεσκοπική διόπτρα. Αντικαταστάθηκε από το διάσημο Sturmgewehr 44.

Το τυφέκιο αφού το καθαρίσαμε πρόχειρα με συρματόβουρτσες, το φωτογραφήσαμε και το παραδώσαμε σε ντόπιο συλλέκτη, διότι ανήκε στην ιστορία του τόπου, με την ελπίδα να τοποθετηθεί σε κάποιο μουσείο της περιοχής.

 

 :o :o :o :o   αυτα ειναι...θελω εκδρομη relic βουνα ελλαδασ

Μου φαίνεται ότι έφτιαξα ακόμη έναν συλλέκτη relics ..... :D :D :D

Χαχαχαχα χαχαχα. Κοίτα έχω και εγώ 2 ρελικ. 3 μάλλον. Το ένα κράνος  γερμανικό. Απλά τα αγόρασα. Σκοπός είναι  να τα είχα  βρει μόνος  μου. Κατά εμε  τα πιο πολλά ρελικ είναι  πιο τίμια  από πολλά αντικείμενα. Είναι κατά μεγάλο  ποσοστό  γνήσια.  Και για μένα  μετρα  η ιστορικότητα  του αντικειμένου. Και όχι σοιν  και καλά  η κατάσταση.  Ασε που όπως είπα πολλά " καλά " αντικείμενα  είναι  αντίγραφα

Έχεις απόλυτο δίκιο, αν μη τι άλλο είναι τίμια αντικείμενα. Άλλωστε στα στρατιωτικά εάν δεν είναι και λίγο χρησιμοποιημένα δεν έχουν και χάρη. Η ιστορία πίσω από κάθε αντικείμενο είναι όλη η ουσία κάθε συλλογής.
Θυμήθηκα τώρα έναν παππού στην Κρήτη, που είχε πολεμήσει και στη μάχη της Κρήτης αλλά και αργότερα ως αντάρτης, είχε συλλογή με αντικείμενα από τους Γερμανούς που είχε σκοτώσει και θυμόταν για το καθένα την ιστορία του και πως τα απέκτησε. Το κρίμα ήταν ότι είχε και τα ατομικά βιβλιαράκια και τις μεταλλικές ταυτότητες και όλα τα προσωπικά είδη των νεκρών, με αποτέλεσμα ίσως οι συγγενείς να τους είχαν ως αγνοούμενους ακόμη.
Αν μπορέσεις και ταυτοποιήσεις το αντικείμενο με πρόσωπο ακόμη καλύτερα, γι αυτό κάθε συλλογή με στρατιωτικά είδη είναι μοναδική.
Τα relic από αυτή την άποψη και ειδικότερα αυτά που βρίσκονται στον τόπο που δόθηκαν μάχες ή συνέβηκαν κάποια γεγονότα, πιστεύω ότι σου προσφέρουν ένα παράθυρο στην ιστορία, την οποία με κάποιο μυστήριο τρόπο την ζεις και εσύ σαν να είσαι παρόν. 

Ακριβώς !!! Τα είπες  άψογα.  Περιέγραψες με ακρίβεια  αυτό που αισθάνομαι  και δεν μπορούσα  γραπτά  να αποτυπώσω

Και για να μην ξεχάσω τον Στράτο, μια relic ελληνική ξιφολόγχη και συγκεκριμένα ήταν, μια μεταποιημένη τουρκική Μ1890 για χρήση σε ελληνικό τυφέκιο Mannlicher. Βρέθηκε κοντά σε οχυρό της γραμμής Μεταξά.

Και ένα κράνος ελληνικό από το παραπάνω οχυρό.  

Και επειδή είναι κρίμα να μην σας δείξω τις ξιφολόγχες μετά το σουλούπωμα τους, ζήτησα και ο φίλος μου έστειλε φωτογραφία όπως είναι τώρα. Πρόκειται για 2 ξιφολόγχες από τούρκικο τυφέκιο Mauser M1890. 

Σπέσιαλ έγιναν, άξιζε το ψάρεμα..
Να υποθέσω πως τώρα (ή όχι) τέτοια κομμάτια όπως π.χ το κράνος, είναι πλέον εξαφανισμένα απο τα πεδία των μάχων;

H πλάκα είναι πως την ίδια μέρα που τα παρουσιάσες και πρωτού να το αναφέρω σε ένα φίλο μου (άσχετο με συλλεκτικά) μου έδειξε ένα μαγνήτη που αγόρασε, με δύναμη έλξης-συγκράτησης μέχρι 15 κιλά..με γυροφέρνει
 ;D

Όποιος ψάχνει βρίσκει Στράτο, ειδικά πέριξ των πεδίων μαχών, συχνά οι χωρικοί χρησιμοποιούσαν τα υλικά που έβρισκαν, οπότε υπάρχουν και περιμένουν κάποιον να τα ανακαλύψει. Προσοχή ιδιαίτερη στα επικίνδυνα υλικά, μακριά από αυτά και ας έχουν περάσει πολλά χρόνια από τις διάφορες μάχες, είναι ιδιαίτερα ασταθή. Ένα κρανάκι σαν σουβενίρ είναι τελείως άκακο !!!!  ;)

αχ ενα τετοιο κρανακι θελω και εγω να βρω

Εννοείται με προσοχή ειδικά εαν βρεθεί ανέπαφο πυρομαχικό!!
Νίκο εσύ στα βόρεια ξεκίνα τις εκδρομούλες!!  ;)

Τα καλοκαίρι θα είναι θερμό !
Νίκο ετοίμασε την αξίνα και το φτυάρι !

 ;D ;D

Βγαίνουν και σε συνδυασμό και σε πτυσσόμενη έκδοση !!!!  ;D ;D ;D

πειτε μου που να σκαψω..λετε τιποτα εδεσσα μερια ???  ;D ;D

Μόνο με μελέτη και τοπογραφία των μαχών θα έχεις ελπίδες μου φαίνεται, ίσως και να μη χρειαστεί κάν σκάψιμο εαν είσαι τυχερός.
Τώρα εαν περιμένεις απάντηση στο που, δε νομίζω να την πάρεις  ;D ;D

Από ότι κατάλαβα, το relic hunting επικεντρώνεται κυρίως σε ηπειρωτική Ελλάδα. Για μας τους νησιώτες υπάρχει ελπίδα;  ;D ;D

Καλή πηγή για τοποθεσίες είναι από δημοσιευμένα πολεμικά ημερολόγια στρατιωτών, καθώς έχουν πολλές λεπτομέρειες για διάφορες περιοχές όπου έγιναν μάχες. Επίσης σχεδιαγράμματα από ιστορικά βιβλία, φωτογραφίες (εφόσον συνοδεύονται από ευδιάκριτα σημεία, όπως π.χ. ξωκκλήσια) και επί τόπου έρευνα και συνομιλίες με τους ντόπιους (οι οποίοι πραγματικά "τρελαίνονται" να μοιράζονται τέτοιες ιστορίες, αν και με μπόλικες υπερβολές). Μετά χρειάζεσαι αρκετή τύχη και υπομονή και να το δεις ως διασκέδαση και ότι προκύψει. Σκάψιμο δεν χρειάζεται όπως λέει και ο Στράτος, ή μάλλον μπορεί να χρειαστεί ελάχιστο, για ξεθάψεις κάτι που είναι μισοθαμμένο για να μην το καταστρέψεις τραβώντας το.

Παντελή τα καλύτερα κομμάτια μου τα χω βρει στη Σάμο, Λέρος, Κω και Ρόδο. Κρήτη δεν έχω πάει για ψάξιμο αλλά ξέρω ότι υπάρχουν.

Κρητη με αυτα που εχω ακουσει εκτος απο σπηλαια, στανες και σπιτια εχει πολλα ακομα στα βουνα..

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, καλά σημεία "διερεύνησης" πρέπει να είναι και πηγάδια. Έχω ακούσει ιστορίες στο χωριό για αντάρτες που "ξεφορτώνονταν" οπλισμό σε παρακείμενα πηγάδια για να μην πέσει στα χέρια εχθρών ή αντιπάλων. Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο δυνατή ή εύκολη είναι η ανάσυρση τέτοιων αντικειμένων από εγκαταλελλειμένα πλεόν πηγάδια, ή πόσο μάλλον νόμιμη  :P

Τα πηγάδια ναι, αλλά είναι πια σφραγισμένα τα πιο πολλά. Οι Γάλλοι πάντως ψάχνουν και σε παλιούς βόθρους, καθώς πολλοί στην βιασύνη τους να "ξεφορτωθούν" παράνομα ή και πολύτιμα υλικά, τα πέταγαν σε βόθρους. Έχουν βρεθεί αρκετά κουτάκια με νομίσματα σε βόθρους.
Τώρα η νομοθεσία είναι ένα θέμα που θέλει ιδιάιτερη προσοχή. Δεν ξέρω κάτι για "ψάρεμα" με μαγνήτη, αλλά αν βρεις κάτι απαγορευμένο θα χεις σίγουρα πρόβλημα εάν σε πιάσουν. Όπως επίσης εάν κάνεις καταπάτηση ξένης περιουσίας.

Και σκαλίζοντας το αρχείο μου βρήκα μερικά κράνη που βρέθηκαν στην ύπαιθρο και είχα προσπαθήσει να τα αποκαταστήσω. Είχαν τρύπες και σκισίματα που είχα κολλήσει με ηλεκτροκόλληση. Τα είχα στοκάρει, τα είχα τρίψει με γυαλόχαρτο και είχα προσπαθήσει να τα βάψω. Στο δε γερμανικό είχα αγοράσει και εσωτερικό από το ιντερνετ. Ήταν από τα πρώτα που είχα βρει και τελικά δεν μου άρεσε το αποτέλεσμα και δεν τα κράτησα.

Και να το πρώτο λείψανο από ιταλική αραβίδα που είχα βρει. Δυστυχώς σε μια μετακόμιση περίσσευε (ήταν και μικρό το σπίτι) και κατέληξε σε άλλο συλλέκτη (ιταλικών στρατιωτικών ειδών αυτή τη φορά).

Διάβασα πρόσφατα το βιβλίο “Καραβάνα στον βυθό της θάλασσας” του Πάολο Τσιάμπι (Χρυσή τομή, αω εκδόσεις) που στην ουσία γνωστοποιεί, μια τραγωδία που έγινε στο Αιγαίο κατά την διάρκεια που η Ελλάδα ήταν υπό κατοχή. Πρόκειται για την βύθιση του ατμόπλοιου ORIA, μετά από προσάραξη σε βράχο πλησίον της βραχονησίδας Πάτροκλος την 12 Φεβρουαρίου 1944. Το ατμόπλοιο μετέφερε Ιταλούς αιχμαλώτους των Γερμανών από την Ρόδο και κατά την βύθιση του παρέσυρε στον θάνατο πάνω από 4.000 Ιταλούς. Μια τραγωδία που έμεινε άγνωστη μέχρι τα μέσα περίπου του 2000, όπου Έλληνες δύτες έφεραν στο φως  το γεγονός, με εύρημα μια ….. καραβάνα, που είχε σκαλισμένο πάνω της μια σημείωση προς την μητέρα του στρατιώτη που την είχε. Ένα μήνυμα που καθυστέρησε 60 χρόνια, "Μαμά θα γυρίσω, γιατί σ΄αγαπώ", "mama ritorneto, perche ti voglio bene".  
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση είναι ο μονόλογος του Ιταλού συγγραφέα Πάολο Τσιάμπι, όπου σε κάποιο σημείο περιγράφει αναφερόμενος στην συγκεκριμένη καραβάνα,  αυτό που για εμένα αποτελούν αυτού του είδους τα αντικείμενα, συγκεκριμένα γράφει (μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο):
«…πολλές φορές γίνεται έτσι, μένει ένα αντικείμενο ν’ αφηγείται τι υπήρξαμε, τι ήμαστε. Όχι ένα ημερολόγιο, όχι ένα φωτογραφικό άλμπουμ, αλλά κάτι που φέρνει πάνω του ίχνη συνήθειας. Ένα ευτελές αντικείμενο, χρηστικό και φθηνό. Απ’ αυτά που δεν συνειδητοποιείς ότι τα κρατάς στα χέρια σου. ….. Μια καραβάνα ξέρετε τι είναι; Ένα δοχείο φαγητού των φαντάρων, των εργατών, των προσκόπων. …… Αυτών που ‘φχαριστιούνται να κάθονται σ’ ένα σκαλοπάτι ή σ’ ένα κορμό κι ακουμπούν το φαγητό τους στα γόνατα. Κοινό και φτηνό αντικείμενο, θυμίζει τις ουρές των στρατιωτών καθώς περιμένουν τη μερίδα τους,  δύο κουταλιές σούπας και δρόμο, εμπρός, ο επόμενος ……  Κι αυτή είναι η ιστορία μιας καραβάνας. Για την ακρίβεια μιας καραβάνας που ‘ μεινε στον βυθό της θάλασσας πάνω από 60 χρόνια. Τι μένει από ένα αλουμινένιο δοχείο έπειτα από τόσο καιρό; Ερώτηση λιγότερη δύσκολη από τόσες άλλες. Γιατί κανονικά θα ‘ πρεπε να αναρωτηθώ για όλα όσα αφορούν ένα ολόκληρο καράβι. Δηλαδή για ότι απέμεινε. Και για εκείνα τα σώματα, τα χιλιάδες σώματα…»
Μια πολύ ρομαντική περιγραφή ενός ευτελούς αντικειμένου, που όμως οδήγησε στην γνωστοποίηση μιας  πολύ μεγάλης τραγωδίας.
Αυτό είναι που κάνει αυτά τα αντικείμενα μοναδικά σε σχέση με άλλα που είναι σε άριστη κατάσταση (και ίσως αχρησιμοποίητα), οι ιστορίες που κρύβουν και πασχίζουν να μεταφέρουν στους νεότερους.

Εξαιρετικό άρθρο με Ιστορικά και συναισθηματικά στοιχεία :)

Σχετικά με την συγκεκριμένη ναυτική τραγωδία:

http://www.mixanitouxronou.gr/oria-o-titanikos-tou-souniou-to-sigklonistiko-navagio-me-tous-4000-italous-echmalotous-pou-chathikan-konta-sto-nisaki-patroklos-i-germani-tous-meteferan-se-stratopeda-sigkentrosis-alla-tous-af/ (http://www.mixanitouxronou.gr/oria-o-titanikos-tou-souniou-to-sigklonistiko-navagio-me-tous-4000-italous-echmalotous-pou-chathikan-konta-sto-nisaki-patroklos-i-germani-tous-meteferan-se-stratopeda-sigkentrosis-alla-tous-af/)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%BC%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CE%BF_%CE%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1 (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%BC%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CE%BF_%CE%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1)

https://vimeo.com/155434246 (https://vimeo.com/155434246)

Το μνημείο για τα θύματα του «Ορια», στην παραλιακή λεωφόρο. Δεξιά, το νησί Πάτροκλος.

Ένα πολύ όμορφο μνημείο που ανεγέρθηκε το 2014, εξαιρετική φωτογραφία!!!!

Και μια φωτογραφία από ιταλική καραβάνα μαζί με το κύπελλο της, που βρήκα στην Κω, όμοια της βρέθηκε στο ναυάγιο. Στην Κω βρισκόταν αν θυμάμαι καλά, το 9ο Σύνταγμα της 50ης Μεραρχίας REGGINA, που έδρευε στην Ρόδο. Ιταλοί αιχμάλωτοι και από την Κω μεταφέρθηκαν στην Ρόδο, μετά τον Οκτώβριο του 1943 και ίσως να υπήρχαν στο εν λόγω ναυάγιο.

Στην Κώ ήταν το 10ο Συνταγμα της 50ης Μεραρχίας REGINA :)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%94%CF%89%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85 (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%94%CF%89%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85)

Σχετικά με την αλληλογραφία της 50ης Μεραρχίας ιδρύθηκε το στρατιωτικό ταχυδρομείο "550"

 http://steki-syllekton.gr/index.php?topic=36502.msg445744#msg445744 (http://steki-syllekton.gr/index.php?topic=36502.msg445744#msg445744)



Εξαιρετικό εύρημα :o
Γνωρίζεις που θα μπορούσα να αγοράσω κάποιο αντίστοιχο?
Συλλέγω αντικείμενα της περιόδου 1912-1943 στη Δωδεκάνησο :)

κοντα στο ακρωτηριο του Πρασονησιου στην Ροδο υπαρχει ακομα ενα πολυνεκρο και αγνωστο ναυαγιο με ιταλους αιχμαλωτους! ειναι το ναυαγιο του ατμοπλοιου Gaetano Donizetti που βυθιστηκε το 1943 αν δεν κανω λαθος!

οταν οι γερμανοι πηραν την ροδο, το πλοιο ηταν μεσα σε αυτα που κατασχεθηκαν και αμεσως αρχισαν να το γεμιζουν με αιχμαλωτους μιας και ειχαν παρα πολλους... τοσο ιταλους οσο και βρετανους! ηθελαν να φορτωσουν 2100 αλλα δεν γινοταν και ετσι φορτωθηκαν 1835, σε ενα πλοιο που ορια χωρουσε 700 ατομα! λογο της γρηγοραδας κτλ ουτε λιστες με ονοματα ουτε τιποτα δεν φτιαχτηκαν!!

απεπλευσε λοιπον με συνοδεια μια τορπιλακατο, την ΤΒ10 και περασε απο λινδο κτλ... φτανωντας στο πρασονησι.. εκει κοντα ομως περιπολουσε το βρετανικο αντιτορπιλικο Eclipse που αναγνωρισε τα πλοια αλλα δεν ηξερε τι ειχε μεσα το ατμοπλοιο! ετσι ανοιξε πυρ! το Donizetti βυθιστηκε σχεδον αμεσως και δεν γλιτωσε κανεις!!! η τοπλιλακατος γυρισε και επεσε πανω στα βραχια και το πληρωμα βγηκε και καλυφθηκε στις θεσεις που ηταν η εγκατελειμενη πυροβολαρχια Mocenigo....

το πλοιο βαση των γερμανικων στοιχειων, εγινε ο υγρος ταφος για 600 αεροπορους, 1110 ναυτες, 110 υπαξιωματικους και 11 αξιωματικους του Ιταλικου στρατου. δεν εχει εξερευνηθει ουτε κι ανελκυστει ποτε...

μετα απο πολλες ωρες εμαθαν στο Eclipse το τι ειχαν κανει... επισκιαζοντας την μεχρι τοτε αμεμπτη δραση τους!
απο την αλλη.... πως να το ηξεραν;

αναρωτιεμαι.... που πηγαινε και περασε απο εκει;

πιστευω οτι αν και δεν ειναι σχεδον καθολου γνωστο σαν ναυαγιο... αποτελει μνημειο...

https://astypalaia.wordpress.com/tag/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1/

Δυστυχώς, τέτοια συμβάντα δεν είναι καθόλου σπάνια. Και κατά κανόνα μαθεύονται μετά το τέλος του πολέμου...
Έτσι πνίγηκε και ο Δαβάκης και "οι συν αυτώ" στο στενό του Οτράντο, έτσι χάθηκαν και οι επιζώντες "της γέφυρας του ποταμού Κβάι" (και των υπόλοιπων ιαπωνικών κατασκευών στην Ινδοκίνα)... Από βρετανικά υποβρύχια και στις δύο περιπτώσεις... Χμμμ... αμερικάνικα υποβρύχια, στη δεύτερη περίπτωση.

https://en.wikipedia.org/wiki/Lost_Battalion_(Pacific,_World_War_II)

The Lost Battalion is found
American authorities had no information about the fate of the lost battalion until September 16, 1944. On that date, American submarines sank two Japanese freighters which were transporting more than 2,000 British and Australian POWs to Japan. The surviving POWs told the U.S. that American soldiers from the Second Battalion and sailors from the USS Houston had worked with them on the Burma railroad.

[/quote]

Έχεις απόλυτο δίκιο, μάλιστα έχω και μπρούτζινο σήμα κράνους με τον αριθμό 10 ανάμεσα σε 2 χιαστί τυφέκια απο την Κω, απλά το ξέχασα  :o

Όσο αφορά αντικείμενα από την συγκεκριμένη περίοδο ξέρω ότι έχουν συλλέκτες στην Κω και εκτιμώ ότι αν δεν τα πωλούν ενδεχομένως να τα ανταλλάσσουν.

Όσο αφορά τώρα τα ναυάγια με αιχμαλώτους που προξενήθηκαν από τους συμμάχους αυτό είναι μάλλον κάτι που θέλει παραπάνω έρευνα, καθόσον:

1. Οι Βρετανοί γνώριζαν κάθε πλοίο που έφευγε από τα Δωδεκάνησα και τι φορτίο μετέφερε, βάσει του δικτύου των κατασκόπων που είχαν αναπτύξει.
2. Είχαν ήδη σπάσει τον κώδικα επικοινωνίας του γερμανικού ναυτικού, άρα ήξεραν ακριβώς τι ανέφεραν στις επικοινωνίες τους οι Γερμανοί και σίγουρα θα ανέφεραν το φορτίο τους.
3. Στο βιβλίο που προανέφερα αναγράφεται σαφώς ότι σε κάθε πλευρά του πλοίου ήταν γραμμένα με λευκή μπογιά (πρόχειρα) τα γράμματα WP που αντιστοιχούσαν στις λέξεις war prisoners (αιχμάλωτοι πολέμου). Παρόλο αυτά κατά την διαδρομή δέχτηκε (ανεπιτυχή) αεροπορική επίθεση από συμμαχικά αεροσκάφη.

Αγαπητέ  panos_v, πώς πιστοποιείται κάποιο τέτοιο αντικείμενο οτι είναι Ιταλικό?
Εχει κάποια επισήμανση ή κάτι άλλο χαραγμένο επάνω του?
Επίσης οτι είναι αυθεντικό?
Ευχαριστώ εκ των προτέρων :)

Για το συγκεκριμένο της φωτογραφίας πέρα φυσικά το γεγονός ότι βρέθηκε σε πρώην Ιταλικό φυλάκιο στην Κω, έχει χαραγμένα πάνω τα αρχικά του στρατιώτη που το χρησιμοποίησε (συνήθεια των Ιταλών στρατιωτών). Τα σημάδια χρήσης είναι χαρακτηριστικά όπως και τα σημάδια του χρόνου από την εγκατάλειψη στο ύπαιθρο καθώς και η φθορά του αλουμινίου. Το δικό μου δείγμα δεν έχει κάποια ορατή σφραγίδα από κατασκευάστρια εταιρία. Σίγουρα όμως είναι μια απλή κατασκευή που κάποιος πολύ εύκολα θα μπορούσε να την αντιγράψει. Το σημαντικό όμως στοιχείο αναγνώρισης είναι η επεξεργασία του αλουμινίου, η οποία ήταν διαφορετική τότε, σε σχέση με τις σύγχρονες κατασκευές, άρα κάποιος που γνωρίζει (ή έχει πιάσει, ακόμη και το βάρος είναι διαφορετικό) καταλαβαίνει την διαφορά.
Ιστορικά τώρα κάθε στρατός που συμμετείχε στο Β΄ΠΠ είχε υιοθετήσει διαφορετικά σε σχήμα αγγεία εστιάσεως και κύπελλο ροφήματος (όπως είναι η επίσημη ονομασία τους στα ελληνικά), καθώς και παγούρια ή υδροδοχεία. Μια γρήγορη αναζήτηση στο ίντερνετ ως mess kit και canteen και το κράτος που επιθυμείς, θα βοηθήσει να γίνει κατανοητό τι εννοώ.   

Λοιπόν διαβάζοντας αυτό το θέμα νομίζω οτι και εγώ θα ενταχθώ στους συλλέκτες του είδους,τουλάχιστον για τη Δωδεκάνησο που ενδιαφέρομαι.Πριν ασχοληθώ με το forum δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του ;)
Το καλοκαίρι πέρυσι ήμουν Κω και Κάλυμνο.Περπάτησα το "Ιταλικό μονοπάτι" στην Κάλυμνο που συνδέει την Πόθια με το Βαθύ.Σίγουρα αριστερά-δεξιά με ψάξιμο όλο και κάτι θα βρίσκεται :)
Νομίζω οτι όταν ξαναβρεθώ στα εκεί μέρη(σίγουρα σύντομα) θα ζητήσω συμμετοχή απο τους εκεί φίλους να φτιάξουμε μια ομάδα κρούσης ;D

Και μια και μιλάμε για War Relics πάρτε και μια γεύση από Κρήτη !
 ;) ;)

.
http://www.warrelics.eu/forum/after-battle/crete-holiday-2013-a-324473/ (http://www.warrelics.eu/forum/after-battle/crete-holiday-2013-a-324473/)

Αυτοί οι άνθρωποι είναι απίστευτοι συλλέκτες, όπως και ο κ. Παραπονιάρης από τη Λέρο. Είναι και λίγο τυχεροί, θα έλεγα ζηλεύοντας, γιατί μεγάλωσαν σε εποχές που αυτά τα αντικείμενα τα έβρισκες εύκολα καθώς κανείς δεν ενδιαφερόταν γι αυτά !!!!!

 http://www.ribandsea.com/face/1949-to-idiotiko-polemiko-mouseio-tou-gianni-paraponiari-sti-lero (http://www.ribandsea.com/face/1949-to-idiotiko-polemiko-mouseio-tou-gianni-paraponiari-sti-lero)

Το πρώτο από όλα αντικείμενο που απέκτησα σε κατάσταση relic, ήταν ένα κράνος, ιταλικό Μ33. Πάλι στην ανεύρεση του συντέλεσε μια ιστορία που διάβασα σε βιβλίο. Συγκεκριμένα  βρισκόμουν σε καλοκαιρινές διακοπές στη Σάμο, περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και  έμενα σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Οι ιδιοκτήτες ήταν γνωστοί οπότε εκτός από καλύτερη τιμή στο δωμάτιο, είχα και το προνόμιο πρωινού καφέ . Σε κάποια από αυτές τις προσκλήσεις  για καφέ στο σπίτι τους είδα  ένα βιβλίο που αναφερόταν στη Σάμο την εποχή της κατοχής. Το δανειστικά και εκεί διάβασα ότι η πρώτη πράξη που χαρακτηρίστηκε ως αντίσταση στην ιταλική κατοχή του νησιού, προήλθε από έναν βοσκό. Ο βοσκός εκείνος είχε επιστρέψει από τις μάχες στην Αλβανία και είχε κρύψει το τυφέκιο του, που το έφερε πίσω με πολλές προφυλάξεις. Είχε ένα μικρό κοπάδι και μ’ αυτό προσπαθούσε να ζήσει την οικογένειά του, ώσπου μια ημέρα που έλειπε εκτός με το κοπάδι, ήρθαν στο μαντρί του 2 Ιταλοί στρατιώτες για να επιτάξουν ζώα.  Η γυναίκα του βοσκού που ήταν στο μαντρί  τους γνώρισε ότι έλειπε με το κοπάδι εκτός, αλλά αυτοί ψάχνοντας το μαντρί βρήκαν μόνο μια ετοιμόγεννη προβατίνα. Στα νεύρα τους επάνω την σκότωσαν με τις ξιφολόγχες τους και έφυγαν. Μετά από λίγη ώρα επέστρεψε ο βοσκός είδε την προβατίνα νεκρή και θύμωσε. Έβγαλε το τυφέκιο του από την κρυψώνα και ξεκίνησε να βρει τους Ιταλούς στρατιώτες. Το βιβλίο έγραφε ακριβώς την περιοχή που τους συνάντησε και τους σκότωσε, καθώς ήταν η πρώτη ενέργεια ενάντια των κατακτητών και έγινε μεγάλη είδηση στο νησί. Ο βοσκός μετά την πράξη του έφυγε στα βουνά πλέον ως αντάρτης.
Αφού διάβασα την ιστορία, την ίδια μέρα επισκέφτηκα την περιοχή της συνάντησης του βοσκού με τους στρατιώτες , η οποία βρίσκεται σε δασώδες μέρος κοντά στο χωριό Μυτιληνιοί, περίπου στο κέντρο του νησιού. Εκεί βρήκα και το ιταλικό κράνος μισοθαμμένο ανάμεσα σε θάμνους, το οποίο έχω αφήσει όπως ακριβώς το βρήκα.  Μετά από λίγα χρόνια έμαθα ότι όλη η έκταση κάηκε σε μεγάλη πυρκαγιά και σκέφτηκα πως εάν δεν το είχα βρει τότε, θα είχε καταστραφεί στην πυρκαγιά και ένα κομμάτι ιστορίας θα είχε χαθεί.

Ας δούμε τώρα μια σειρά φωτογραφιών που δείχνει σε τι κατάσταση μπορεί να βρεθεί ένα κράνος και πως μπορεί να φτάσει να είναι εμφανίσιμο πάλι. Τα κράνη που φαίνονται είναι διαφορετικά μεταξύ τους για να μη μπερδευτεί κάποιος και οι φωτογραφίες είναι απ' αυτό το θέμα με διαφορετική όμως σειρά παρουσίασης.

Πεδίο μάχης Σκρά. Σ’ αυτό το πεδίο γράφηκε μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της σύγχρονης στρατιωτικής ιστορίας της Ελλάδας. Η ελληνική επίθεση έγινε την 29 και 30 Μαΐου 1918, σε μια από τις πιο οχυρωμένες τοποθεσίες  του μακεδονικού μετώπου. Η οχύρωση ήταν οργανωμένη από Γερμανούς και  Βουλγάρους, σε μέτωπο 12 χλμ και σε βάθος  από 1 έως 2 χλμ.  Στην επίθεση συμμετείχαν 5 ελληνικά συντάγματα των μεραρχιών Αρχιπελάγους, Κρήτης και Σερρών. Η νίκη των ελληνικών δυνάμεων ήταν συντριπτική τόσο κατά την κατάληψη της τοποθεσίας, όσο και κατόπιν κατά τις αντεπιθέσεις των βουλγάρων. Η ορμή των ελληνικών δυνάμεων ήταν τέτοια ώστε το πυροβολικό που υποστήριζε την επίθεση δεν προλάβαινε να μετατοπίσει τα πυρά του (καθώς είχε από πριν καθοριστεί συγκεκριμένη ώρα),  με αποτέλεσμα να πέφτουν πάνω στους επιτιθέμενους.  Την υπόψη τοποθεσία είχαν προσπαθήσει να την διασπάσουν και οι Γάλλοι χωρίς επιτυχία. Η νίκη των ελληνικών δυνάμεως προκάλεσε τον θαυμασμό των συμμάχων μας, που άρχισαν να μας εμπιστεύονται πάλι, καθώς είχαν προηγηθεί διάφορα επεισόδια που οφείλονταν στη διάσταση  - διχασμό, του Κωνσταντίνου με το Βενιζέλο.
Τα ευρήματα του πεδίου της μάχης ήταν πολλά (ακόμη είναι!!!) μάλιστα λέγεται ότι τα χωριά της περιοχής ζούσαν από αυτά (πουλώντας μέταλλα) για αρκετές δεκαετίες. 
Την ευρύτερη περιοχή, επισκέφτηκα μια φορά το 2005, περισσότερο ως περιηγητής  παρά για να βρω αντικείμενα, αλλά θυμάμαι ότι έβλεπα σε διάφορα χωράφια πεταμένα γερμανικά και γαλλικά κράνη. Τα μόνα που μάζεψα ήταν δύο βουλγάρικους συνδετήρες φυσιγγίων από mannlicher, ένα γαλλικό κουμπί από παντελόνι και κάτι βολίδες. Αυτά ήταν κάτω από τα πόδια μου και ήταν σαν να με παρακαλούσαν να τα μαζέψω. 

Πάνο πραγματικά έχω χαζέψει με το θέμα σου!! Από εκεί που δεν ασχολιόμουν με μιλιτάρια τώρα κάθομαι και τα χαζεύω και έγω το νου μου!

Και εγώ το ιδιο :)


Προστέθηκε και άλλος ένας ο φίλος Valeroi..

panos_v το πρώτο Σ/κ του Σεπτεμβρίου ανεβαίνω Γράμμο με άλλους 3 ανδροπαρέα.Θα μείνουμε καταφύγιο, θα ανέβουμε κορυφή και θα πάμε και στο νοσοκομείο των ανταρτών προγραμματισμένη πεζοπορία.
Για φέτος έχω και νεα ενδιαφέροντα.Να ανακαλύψω Relics.Ηδη έβαλα το μικρόβιο και στον έναν απο τους άλλους τρείς ;D

Δώσε κατευθύνσεις!!

Σας βλέπω με τα μπαστούνια τα trecking να κάνετε πυρ και κίνηση και να φωνάζεται αέρα!  :D :D :D

 :D :D :D :D

Γράμμος .... παιδιά σας ζηλεύω δεν έχω πάει ακόμη, προσπαθήστε να διαβάσετε για συγκεκριμένα  αναγνωρίσιμα σημεία, όπως εκκλησάκια, γεφύρια, χαρακτηριστικοί βράχοι. Μην απελπιστείτε αν δεν μπορείτε να βρείτε κάτι από τις πρώτες ώρες, πρέπει τα μάτι να συνηθίσει το τοπίο ώστε να καταλάβατε τι δεν ταιριάζει με την φύση τριγύρω. Συχνά λόγω χρόνιας έκθεσης στο ύπαιθρο αυτά τα αντικείμενα δεν ξεχωρίζουν εύκολα, χρειάζεται να μελετήσετε τα σχήματα για να τα βρείτε. Αλλά όπως είπα στην αρχή χρειάζεστε πρωτογενής πληροφορίες από βιβλία και ακόμη καλύτερα απομνημονεύματα από αυτούς που έλαβαν μέρος στις μάχες.

ΠΡΟΣΟΧΗ μεγάλη, δεν πειράζουμε/μαζεύουμε πυρομαχικά οποιουδήποτε είδους διότι είναι πολύ ασταθή και υπάρχει κίνδυνος για ατυχήματα. Αν δούμε κάτι τέτοιο φροντίζουμε να τα σημάνουμε και ειδοποιούμε τις αρχές.

Προπάντων χαιρόμαστε την παρέα και την φύση και φροντίζουμε να διασκεδάσουμε...ακόμη και ένα κουμπί στολής να βρεθεί είναι πολύ σημαντικό!!!

Πολύ ωραία θέματα με ιδιαίτερη ιστορία!
Αυτό που θυμάμαι απο την Κω είναι πως στο κάστρο μέσα και σε μια κλειστή με σιδερένια καγγελόπορτα καμάρα, υπήρχαν παρατημένα πολλά κράνη..δεν είχα αρχίσει συλλογή ακόμα (ήταν περίπου το 2000;..) αλλά πάντα μου άρεσαν τα στρατιωτικά αντικείμενα.
Ακόμα αναρωτιέμαι τι απέγιναν..

Στράτο πριν από 2 χρόνια, που είχα πάει, ήταν ακόμη εκεί. Το συγκεκριμένο κάστρο είχε χρησιμοποιηθεί από τους Γερμανούς ως φυλακή για τους Ιταλούς και Βρετανούς αιχμαλώτους, μετά τον Οκτωβριο του '43.

Πως και δε τα έχουν τσιμπήσει ακόμα, εντύπωση μου κάνει!!

Αφού βρίσκεις κι αλλού στο νησί τα ίδια κράνη, αυτά είναι για τουριστική ατραξιόν !!!!  ;) ;) ;D

Πιό πολύ μου φάνηκε σαν "πέτα εδώ τις σαβούρες να μη τις βλέπουμε" παρά σαν τουριστική ατραξιόν..
Η αδιαφορία στο μεγαλείο της.. ???

Δίκιο έχεις, ανάμεσα σε μπάλλες κανονιών πεταμένα αγγλικά και ιταλικά κράνη και κλεισμένα όλα αυτά με πλέγμα εκτεθημένα στις καιρικές συνθήκες!!! Είχαν ανεβάσει παλιότερα φωτογραφίες και σ' ένα άλλο αγγλικό φόρουμ με μιλιτάρια και αν θυμάμαι καλά τους έκανε εντύπωση πόσο εύκολα μπορείς να βρεις τέτοια αντικείμενα στην Ελλάδα !?! ???
Ένα μουσείο έστω και μια αίθουσα θα βοηθούσε να διασωθούν αυτά τα αντικείμενα από μια ιστορική περίοδο για το νησί της Κω. Ξέρω σίγουρα αρκετούς συλλέκτες πρόθυμους να βοηθήσουν γι αυτο τον σκοπό.

Στο φινάλε άμα τους χαλάνε την εικόνα να πληρώσουμε μια μεταφορική να μας τα στείλουν βρε παιδί μου!!  ;D ;D ;D ;D ;D

Πες τα Στράτο !!!  ;D ;D ;D

που θα βρουμε και εμεις κανενα/??χαχαχα

Νίκο πρέπει να αρχίσεις κι εσύ τις βόλτες λίγο παραέξω  ;D ;D ;D

 :o :o :o :o :o
https://www.thinknews.gr/defence/drasis-epitirisis-ton-vorion-synoron-tis-choras-photos/ (https://www.thinknews.gr/defence/drasis-epitirisis-ton-vorion-synoron-tis-choras-photos/)

ε, σιγα, παρτε τους απο πισω εκει που ξεκινανε την περιπολια

Φίλε Στέλιο οταν ανέβεις στην δρακόλιμνη του Γράμμου,βουτήξεις στα παγωμένα νερά (εσύ που είσαι και μισο-βορειοελλαδίτης) και σε γαργαλάνε οι αλπικοί τρίτωνες,έλα να μου πείς ;D

απαπα
δε θελω να με γαργαλησει κανενας τριτωνας
σα πολλα θαρετα τους δωσατε  ;D

ασχετο, αλλα οι τριτωνες παντως δε θυμαμαι να ναι τοξικοι
που να σε γαργαλησει σαλαμανδρα

Να σε υπολογίζουμε στην ομάδα?  :-*

μολις κατεβηκα (προχθες) απτο βουνο της θασου και απο βδομαδα θα παρω τα βουνα για δουλεια
δε νομιζω να αντεχω αλλο περπατημα, ειμαι και λιγο ξεσυνηθισμενος
πατε και γραμμο, αμα ηταν πουθενα διπλα μου, ημουν ήδη ψιλοψημμενος να πεταχτω
ποτε θα ξεκινατε απτους προποδες ? σαββατο πρωι ?

Αύριο θα συναντηθούμε για το πρόγραμμα που θα ακολουθήσουμε.Το σίγουρο είναι οτι ξεκινάμε απ Αθήνα Πέμπτη μεσημέρι 31/8.Μπορεί να μείνουμε και σε σκηνή στον βοιδομάτη κοντά στην Κόνιτσα το πρώτο βράδυ.Το έχουμε ξανακάνει.Το βράδυ ψήσιμο δίπλα στο ποτάμι, φωτιά για να ζεσταθούμε.Το βράδυ κάνει πολύ κρύο με υγρασία.
Λογικά Σάββατο πρωί όπως λές.

Καλή επιτυχία παιδιά, να περάσετε όμορφα ... σας ζηλεύω !!!!

νταξ, εχουμε καιρο, θα δω πως θα παει η επομενη βδομαδα και θα σε πω

Ευχαριστώ,θα πάρουμε πληροφορίες βάσει των κατευθύνσεων που έδωσες και θα έχουμε τα μάτια ανοιχτά για relics :o :o :o :o

Περιμένουμε φωτογραφίες μετά την επιστροφή σας  ;)

Φίλε panos_v στα πλαίσια της προετοιμασίας σκάλισα τις φωτογραφίες απο προηγούμενες αναβάσεις
Οι πέντε πρώτες είναι τον Σεπτέμβριο του 2012
1&2) Πρωινό στις όχθες του Βοιδομάτη όπου ήπιαμε και Αμερικάνικο καφέ απο καουμπόικη καφετιέρα ;D ;D

3&4) Ανάβαση στη Δρακόλιμνη του Γράμμου
5)Απλικός τρίτωνας αφιερωμένος στον φίλο dsp ;D

Και Μάιος του 2014,αλλες καιρικές συνθήκες..

2014 συνέχεια...
Η σαλαμάνδρα αφιερωμένη στον dsp ;D

Με τέτοια παρακαταθήκη καταλαβαίνω τι θα ακολουθήσει ... ;) ;)

τι ναγραψω......!!!!  μονο ουαο παρατεταμενο μου ερχεται.  περιμενω πως και πως νεες φωτογραφιες . και ελπιζω και σε σπουδαια ευρηματα

Το ελπίζω και εγώ.Πάω με άλλες προθέσεις εφέτος ;)

Πολύ ωραίο ταξίδι φαίνεται..ζηλεύω.. ;)

μαυροπορτοκαλι η σαλαμανδρα ?
εδω ειναι μαυροκιτρινες νομιζω μονο
που και που βλεπεις και μια σπανια ασπροκοκκινη, εκεινες νομιζω μπορουν να κανουν ζημια, αλλα δεν τις εχω δοκιμασει

Το ταξίδι στο Γράμμο δεν έγινε ??? ενας απο την ομάδα έπαθε βαρύ διάστρεμμα και το μεταθέσαμε για Νοέμβριο οπου οι καιρικές συνθήκες θα είναι δύσκολες για ευρήματα  ???
Επειδή όπως καταλαβαίνετε έγινα τούρμπο με την κατάσταση  ??? πήγα αυτό το Σ/κ με άλλη παρέα για trekking στον Ολυμπο. ;D
Κάναμε μία εύκολη αλλα πολύωρη διάσχιση (1η φωτο)
Ξεκινήσαμε απο την θέση Πριόνια στα 1.000μ περίπου,ανεβήκαμε 500-600μ,στρίψαμε δεξιά,περάσαμε κάτω απο τις κορυφές(φωτο 3) με πράσινο ο Μύτικας,πορτοκαλί το Στεφάνι, περάσαμε απο το καταφύγιο της Πετρόστρουγκας(φωτ 4) στα 2000μ περίπου και κατεβήκαμε στο καταφύγιο της Κορομηλιάς στα 1.000μ που δεν λειτουργει οπου και τερματίσαμε.
Σύνολο 20,5 χλμ ,ώρες 7
Κάτι είναι και αυτό :)

Απίθανα μέρη, μπράβο παιδιά.

Για το ταξίδι στο Γράμμο μάλλον σας ματιάσαμε  ;) ;) ;)

Το διαφήμισα πολύ και μάλλον δεν έπρεπε :-\
Δέν πειράζει, επειδή εγώ σκέφτομαι θετικά,φαντάσου να πάθαινε το διάστρεμμα εκεί :)
Συνεχίζουμε για Νοέμβρη λοιπόν ;)

Εύχομαι να σας πάνε όλα καλά αυτή τη φορά και να γυρίσετε και με ευρήματα !!!!

Όλα θα πάνε καλά. Υπομονή. Θα πάτε

Μέχρι ο gshh να μας δείξει τα ευρήματά του από το Γράμμο, να σας δείξω εγώ βήμα προς βήμα (σχεδόν) πως κάνω συντήρηση σ' ένα εύρημα. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι ειδικός απλά ερασιτέχνης και προσπαθώ με απλά και πολύ βασικά εργαλεία, να επαναφέρω ευρήματα που είναι σε άσχημη κατάσταση και η αξία τους πλέον είναι πολύ μικρή.
Το προηγούμενο Σάββατο μαζί με ένα φίλο πήγαμε βόλτα σε ένα οικόπεδο ιδιοκτησίας του, σε περιοχή που κάηκε πρόσφατα. Η περιοχή είχε πολλά δέντρα και είχε καταστραφεί τελείως. Περπατώντας ανάμεσα στα καμμένα δέντρα βρήκα μια ξιφολόγχη που προφανώς κάποιος την είχε κρύψει πολλά χρόνια πριν, μέσα (πιθανότατα) σε κουφάλα δέντρου. Η ξιφολόγχη ήταν ιταλική τύπου Carcano Υποδείγματος 1891 (δηλαδή εντός των χρονικών ορίων που προβλέπει ο σχετικός νόμος). Ήταν σκουριασμένη και καμμένη με αποτέλεσμα το έλασμα της να είναι πολύ στραβωμένο. Δύσκολη περίπτωση δηλαδή, γιατί δεν είναι ένα συνηθισμένο εύρημα που είναι σκουριασμένο απλά. Από την επόμενη ημέρα ξεκίνησα την αποκατάστασή της. Προσπάθησα κατά αρχή να αφαιρέσω την μεγαλύτερη ποσότητα σκουριάς για να δω με τι έχω να κάνω και τι με περιμένει. Δυστυχώς από το αρχικό βήμα δεν έχω φωτογραφίες. Αλλά από το επόμενο βήμα είναι οι παρακάτω στις οποίες η ξιφολόγχη είναι σε αρκετά καλύτερη κατάσταση και φαίνεται ελάχιστα πόσο έχει στραβώσει το έλασμά της.

Συνεχίζεται ......

Επόμενο βήμα, συνέχεια τριψίματος με γυαλόχαρτα (αρκετή υπομονή και επιμονή) και ίσιωμα στην μέγκενη, ζέσταμα και κτύπημα με βαριά, μέχρι να έρθει περίπου στην ευθεία το έλασμα.


Συνεχίζεται ......

Ωραιο δειχνει σαν αποτελεσμα μεχρι τωρα!μπραβο για την προσπαθεια!

υγ.αν σε καθαρισμο-συντηρηση νομισματος ακουγονταν οι λεξεις γυαλοχαρτο-μεγγενη-χτυπημα με βαρια θα σε ειχε αφορισει ολοκληρη η παγκοσμια συλλεκτικη κοινοτητα!! :D :D :D

Ωραίο εύρημα.
Αλλοι ψάχνουν και ο Πάνος έκανε βόλτα στα καμμένα και τσουπ..ξιφολόγχη!!  ;D ;D
Πάντως και η παγκόσμια στρατιωτική κοινότητα θα σε είχε αφορίσει για τη μέθοδο  :D :D

Πολύ καλό ;D

Στράτο εγώ το είπα, σε άλλο θέμα, ότι σε ορισμένους ανθρώπους έρχονται σχεδόν μόνα τους τα αντικείμενα .... ;D ;D ;D ;D

Ελπίζω μόνο η παγκόσμια στρατιωτική κοινότητα να περιμένει λίγο να δει το αποτέλεσμα πριν με αφορίσει  ;D ;D ;D

Πέρα του αστείου όμως κάποτε είχα γνωρίσει έναν ηλικιωμένο συλλέκτη νομισμάτων που την δεκαετία του '80, όποτε έβρεχε, μετά την βροχή πήγαινε στην αρχαία αγορά κάτω από την Ακρόπολη και έβρισκε αρχαία νομίσματα, ένα ή δύο κάθε φορά αλλά έβρισκε. Και αυτό γινόταν το 1980, μετά από 2000 χρόνια που υπήρχαν αυτά τα νομίσματα, αλλά το μάτι του είχε τόσο εξασκηθεί που τα έβλεπε και μερικά ήταν πολύ μικρά, ενώ οι άλλοι απλά τα προσπερνούσαν.   

Συνέχεια τώρα στο έργο. Επόμενο βήμα ίδιο με το προηγούμενο, τρίψιμο και ίσιωμα συνέχεια. Επιτέλους εμφανίστηκαν οι ενδείξεις πάνω στον εκνευτήρα της ξιφολόγχης. Η εταιρία κατασκευής είναι η ROCCO και το έτος 1942. Από την άλλη πλευρά είναι ο σειριακός της αριθμός.

Συνεχίζεται .......

Επόμενο βήμα, αφαίρεση των πείρων συγκράτησης των ξύλινων λαβών και ξεπάγωμα του κομβίου απελευθέρωσης της ξιφολόγχης, όπως ήταν αναμενόμενο το εσωτερικό ελατήριο είχε λιώσει από την φωτιά και κινείται πλέον ελεύθερα. Είναι η ώρα για το μέτρημα και το κόψιμο των ξύλινων πλακιδίων των λαβών. 

Συνεχίζεται ......

Συνέχεια στην εργασία αποκατάστασης της ξιφολόγχης και εργασίες στα ξύλινα πλακίδια. Τα κόλλησα προσωρινά ώστε να μπορέσω να διαμορφώσω το σχήμα τους αρχικά με ράσπα και στην συνέχεια οι λεπτομέρειες και το φινίρισμα με γυαλόχαρτα διαφόρων βαθμών. Το αποτέλεσμα φαίνεται στις φωτογραφίες....

Συνεχίζεται ......

Κάπου εδώ, αξίζει να αναφερθώ σε κάποια ιστορικά/τεχνικά στοιχεία για την συγκεκριμένη ξιφολόγχη. Σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε το 1891 για το τυφέκιο Carcano M1891. Η ολική παραγωγή ξεπέρασε τα 3.000.000 τεμάχια και χρησιμοποιήθηκε από τους Ιταλούς σ’ όλους τους πολέμους όπου συμμετείχαν με κυριότερους τους 2 παγκόσμιους. Το ολικό μήκος μαζί με τις λαβές ήταν 41,5 εκ. με το έλασμα να είναι 30,0 εκ.
Τα μεταλλικά μέρη ήταν συνήθως βαμμένα (blued) αλλά υπήρξαν και άβαφα (μόνο το χρώμα του μετάλλου). Η αυλάκωση του ελάσματος είχε κυρίως την μορφή παραλληλόγραμμου, χωρίς όμως να αποτελεί κανόνας καθώς έχουν βρεθεί δείγματα (κατασκευαστική ποικιλία) στα οποία η αυλάκωση έχει στρογγυλεμένες άκρες. 
Η θήκη ή κολεός παρουσιάζει αρκετό συλλεκτικό ενδιαφέρον καθώς υπήρχαν 4 είδη. Στα 2 είδη η θήκη ήταν από δέρμα αλλά με επιδέσματα (άκρα) που ήταν μεταλλικά ή μπρούτζινα. Στα υπόλοιπα 2 ήταν μεταλλική με τη διαφορά ότι η μια ήταν τελείως απλή ενώ η άλλη είχε παράλληλα πρεσσαρισμένα τμήματα  για ενίσχυση της αντοχή της στη στρέβλωση (δείγματα από τις θήκες στο παρακάτω σχεδιάγραμμα). Στη δεύτερη φωτογραφία φαίνεται μια ξιφολόγχη κατασκευασμένη στη ROCCA το 1942 σε άριστη κατάσταση με τη δερμάτινη θήκη της.   

Αγαπητέ panos-v εξαιρετική δουλειά!
Θέλω να ρωτήσω ώς άσχετος ;D
Η αρπορία που μου έρχεται είναι γιατί γίνεται η διαδικασία αποκατάστασης και δεν το αφήνεις στην αρχική του μορφή που το βρήκες?
Βέβαια βλέπω οτι αποκαλύπτονται στοιχεία όπως κατασκευαστής κ.α. αλλά πλέον δείχνει διαφορετικό :)

Αυτή η απορία είναι που απασχολεί όλη την διεθνή κοινότητα που ασχολείται με τα relics militaria.
Υπάρχει η σχολή που τα θέλει όπως βρίσκονται και οι άλλοι που τα πειράζουν. Εγώ είμαι κάπου στη μέση, δηλαδή υπάρχουν αντικείμενα που τα αφήνω όπως βρίσκονται διότι είναι σπάνια, προέρχονται από σημαντικό γεγονός (μάχη), ή απλά αν τα πειράξεις θα διαλυθούν. Υπάρχουν και αντικείμενα όπως αυτή η ξιφολόγχη που δεν είναι σπάνια (όπως έγραψα κατασκευάστηκαν πάνω από 3 εκατομμύρια), δεν προέρχεται από πεδίο μάχης και φυσικά έχει πολύ "ψωμί" και επιδέχεται την ανακατασκευή της.

Επόμενο βήμα, αφού ολοκληρώθηκε η κατασκευή των πλακιδίων, αφαιρέθηκαν από την ξιφολόγχη προκειμένου να τρυπηθούν στα σημεία όπου θα μπουν οι πείροι συγκρατήσεως.
Θεώρησα καλό σ΄αυτό το στάδιο να στείλω την ξιφολόγχη για βαφή και ανόπτηση, διότι η ξιφολόγχη είχε καεί και επειδή είχε αναπτυχθεί μεγάλη θερμοκρασία είχε γίνει ο χάλυβας πολύ μαλακός με αποτέλεσμα να είναι εύκολη η παραμόρφωση της. Αυτό ήταν και ο λόγος που είχε στραβώσει το έλασμά της. Επειδή εγώ δεν έχω ούτε καμίνι αλλά ούτε και ανάλογο φούρνο γι’ αυτές τις εργασίες την έδωσα σε ειδικό τεχνίτη (ευτυχώς του αρέσουν αυτές οι κατασκευές και δεν μου παίρνει χρήματα, συνήθως).   
Ας δούμε όμως με απλά λόγια τι είναι βαφή και τι ανόπτηση (όπως εγώ τα έχω καταλάβει).
Βαφή του μετάλλου ή χάλυβα στην περίπτωσή μας είναι η θερμική κατεργασία όπου ο χάλυβας θερμαίνεται (1100o C) ώστε να σχηματιστεί ωστενίτης και κατόπιν ψύχεται απότομα ώστε να σχηματιστεί μαρτενσίτης και το κράμα να αποκτήσει μεγάλη σκληρότητα. Η βαφή ή απότομη ψύξη στην περίπτωσή μας θα γίνει σε λάδια (καμένα λάδια από μηχανές).
Η ανόπτηση είναι και αυτή θερμική κατεργασία που ακολουθεί την βαφή, προκειμένου η ξιφολόγχη να αποκτήσει κάποια ευκαμψία ώστε να μην είναι εύθραυστη. Η διεργασία αυτή είναι απαραίτητα διότι μετά την βαφή του χάλυβα που είδαμε παραπάνω η ξιφολόγχη είναι πολύ σκληρή χωρίς καμιά ανοχή και με οποιοδήποτε χτύπημα μπορεί να σπάσει.
Η συνέχεια μετά την παραλαβή της ξιφολόγχης από τον «μάστορα»…..

Εξαιρετική αναλυτική παρουσίαση της διαδικασίας και με εικόνες και με γραπτά!
Μπράβο,αναμένω την συνέχεια με πολύ ενδιαφέρον :)
Πρέπει να κατέβω στην Κω μου φαίνεται να ψάξω στα καμένα,αν και δεν έχω το κατάλληλο μάτι και με βλέπω να μαζεύω κάρβουνα ;D

Δε πιστεύω πως αυτοί που αναφέρεσαι κάνουν βόλτα (στο βουνό) και ανακαλύπτουν πράγματα  ;D ;D
Πολύ καλή δουλεία και πέρα απο τη πλάκα για αφορισμούς και εγω θα την περιποιόμουν όσο μπορούσα.
Επειδή έκανες αναφορά στη χρονολογία και το νόμο, ποιές αν ξέρεις, ελληνικές ξιφολόγχες μπορούμε να
κατέχουμε νόμιμα;
Νομίζω απο μια χρονολογία κατασκευής και πρίν αλλά δε τη θυμάμαι..

Στράτο δες εδώ:

http://steki-syllekton.gr/index.php?topic=22686.0 (http://steki-syllekton.gr/index.php?topic=22686.0)

Οι ελληνικού ενδιαφέροντος ξιφολόγχες που επιτρέπονται είναι οι παρακάτω:

Chassepot M1866
Μυλωνάς Μ1872 (Alex Coppel)
Gras M1874 (Steyr made)
Mannlicher Schoenauer M1903 και Μ1914
Lebel M1886
Berthier M1892

προς το παρόν θα σκεφτώ και άλλες και θα συνεχίσω ....

Πολύ αξιόλογη η προσπάθεια αποκατάστασης,μπράβο.
Δεν ξέρω άν γνωρίζεις περί soda blasting ή στα Ελληνικά,σοδοβολή.
Είναι εξειδικευμένο και πανάκριβο μηχάνημα,αλλά στο You Tube έχει και DIY μηχανήματα με απλά υλικά,που κάνουν δουλειά.
Το πλεονέκτημα του είναι οτι δεν τραυματίζει το μέταλλο.Φαντάσου,οτι απο κουτάκι αναψυκτικού,αφαιρεί μόνο το χρώμα.
Χρησιμοποιείται ευρέως στο εξωτερικό,τείνει να αντικαταστήσει την αμμοβολή,ειδικά σε αναπαλαιώσεις αυτοκινήτων,που έχουν ευαίσθητα σημεία.
Προς Θεού,δεν κρίνω την προσπάθεια σου.
Εντελώς φιλικά,
Βασίλης.

Βασίλη σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Γνωρίζω για την αμμοβολή με σόδα, αλλά δεν έχω μηχάνημα αμμοβολής και κάποτε που ρώτησα κόστιζε ακριβά η όλη διαδικασία για τόσο μικρό αντικείμενο. Οπότε για να μην αφαιρώ υγιές μέταλλο χρησιμοποιώ γυαλόχαρτα  με μεγάλο νούμερο (χειροκίνητα, χωρίς τριβείο) και γι' αυτό η όλη διαδικασία καθυστερεί αρκετά.

Ευχαριστώ Πάνο, νόμιζα πως το είχα διαβάσει αλλού και δε μπήκα στο κόπο να ψάξω εδω...
Λοιπόν, επειδή ζήλεψα με την ιταλική, χθές μου έκατσε και μένα μια ξιφολόγχη σε semi relic κατάσταση.
Για αρχή είπα να μη αρχίσω ο τρίψιμο με γυαλόχαρτα ή κάτι παρόμοιο αλλά να ξεκινήσω πιό φυσικά.
τώρα είναι καλυμένη με σόδα και αύριο τρίψιμο με οδοντόβουρτσα.
Παρόμοιες μέθοδοι (που λέω να τις δοκιμάσω) είναι:
κάλυψη με αλάτι και απο πάνω μετά χυμό απο λάιμ ή λεμόνι, τρίψιμο με φλούδα, ξέβγαλμα με νερό
Μπανάκι σε λευκό (συνήθως) ξύδι κανα 24ωρο και μετά τρίψιμο με αλουμινόχαρτο ή χαρτί απο πακέτο τσιγάρων (δοκιμασμένο απο φίλο)
Τέλος ηλεκτρόλυση, η καλύτερη και δραστικότερη λύση.Θέλει λίγο ψάξιμο όμως γιατί χρειάζεται φορτιστή μπαταρίας.
Αυτά όλα απο το δίκτυο τα ψάρεψα και είναι αρκετα εύκολα στη εφαρμογή θα έλεγα.

Τέλεια Στράτο, τις έχω δοκιμάσει αυτές τις μεθόδους και δουλεύουν με άριστα αποτελέσματα. Θα κάνουν πολύ καλή δουλειά ειδικά η ηλεκτρόλυση, προσοχή στην σόδα πλυσίματος (και όχι μαγειρική) που θα βάλεις και την σωστή συνδεσμολογία των καλωδίων.

Μέχρι ο Στράτος να μας βάλει φωτογραφία από την δουλειά του (αμήν  :D ), συνεχίζω στην δική μου την οποία παρέλαβα και με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα ότι ο "μάστορας" μου την καθάρισε από τα υπολείμματα της θερμικής κατεργασίας. Η ξιφολόγχη από θέμα αντοχής τώρα είναι όπως κατασκευάστηκε πριν από 75 χρόνια. Επόμενη εργασία τρύπημα των πλακιδίων και τοποθέτηση με την βοήθεια των πείρων, οι οποίοι είναι οι αρχικοί που κατάφερα και διέσωσα.  

Ακολουθεί βερνίκωμα των πλακιδίων (αρκετά χέρια, ευτυχώς στεγνώνει γρήγορα). Μπορεί όποιος θέλει να χρησιμοποιήσει και λινέλαιο όπως έκαναν και παλιότερα.

Και τελειώνω αφού σας κούρασα αρκετά μ΄αυτή την ξιφολόγχη, με την βαφή ή blueing, με ειδικά γι αυτό το σκοπό άλατα. Στις φωτογραφίες η ξιφολόγχη γυαλίζει λόγω του ελαίου συντήρησης μετά την διαδικασία.

και απο ρελικ εγινε αριστουργημα!!τα συγχαρητηρια μου πανο για αυτην την προσπαθεια,το μερακι και το αποτελεσμα!!μπραβο!! :)

Πολύ καλό το αποτέλεσμα Πάνο !!
Οσο για τη δική μου δε ξέρω εαν θα φτάσω στην ηλεκτρόλυση...

Ευχαριστώ παιδιά, χαίρομαι που σας άρεσε (Στράτο θα γλιτώσω τον αφορισμό;  )

Κλείνοντας μια φωτογραφία όπως ήταν πριν και πως είναι τώρα.
Πρέπει τώρα να σκεφτώ την κατασκευή μια βάσης για να την τοποθετήσω. Αλλά αυτό θα γίνει σε επόμενο χρόνο, τώρα ξεκούραση γιατί όλη η διαδικασία έγινε σε χρόνο ρεκόρ.
Πιστεύω ότι κατάφερα να διασώσω αυτή τη ξιφολόγχη και να διατηρηθεί για άλλα 75 χρόνια τουλάχιστον.

Πωπω. Αυτή έγινε αριστούργημα

Πάνο, απο αυτούς που δε πειράζουν τίποτα, ούτε σκόνη, θα καείς στο πυρ το εξώτερον ;D ;D
Προωπικά θα έλεγα πως το αποτέλεσμα σε δικαιώνει!!

Έχεις δίκιο γι΄αυτούς που δεν πειράζουν τίποτα είμαι ένα πολύ κακό παράδειγμα και χαλάω την πιάτσα.
Πως τα πας με την δική σου;

Προχωράω!!
Ηδη την καλύψα με σόδα, την άφησα αρκετές ώρες και μετά τρίψιμο με οδοντόβουρτσα.
Αρχισε να καθαρίζει και να φαίνεται και ο σειριακός αριθμός :)
Αύριο μάλλον θα κάνει μπάνιο σε λευκό ξίδι να δω τι θα κάνει και αυτό.

Τι εθνικότητας και τι υπόδειγμα είναι;

Μετά το ξίδι να την ξεπλύνεις με άφθονη σαπουνάδα. Το ξύδι είναι οξύ (ήπιο), με αποτέλεσμα ενώ μέχρι κάποιο σημείο "τρώει" μόνο την οξείδωση, αν δεν το ξεπλύνεις αρχίζει και "τρώει" και το υγιές μέταλλο. Το σαπούνι είναι βάση και όπως μάθαμε στη χημεία το ένα εξουδετερώνει το άλλο (οξύ + βάση = άλας + νερό).

τωρα περι σχολης τα αφηνουμε ετσι κτλ εγω πιστευω οτι εξαρταται και απο το αντικειμενο και το ειδος της σκουριας...πχ στα κρανη κατα εμε τα αφηνεις ετσι..ξιφολογχες τις πειραζεις///το ιδιο και καποια μεταλλια πχ..τωρα αν η σουρια ειναι μεγαλη και ολα σαπια σχεδον ε αστο ετσι μην γινει και σκονη που λεει ο λογος στην τελικη.χαχαχαχα

Έτσι είναι, ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια, σε τι μπορεί να επέμβει για βελτίωση ή όχι.

To μπάνιο τελείωσε με καλά αποτελέσματα.
Λόγω του οτι δεν είχα την κατάλληλη μπανίερα έκανα μια ιδιοκατασκευή όχι και τόσο καλή.
Θα κάνω κάτι καλύτερο και θα τη ξαναβουτήξω.
Μετά το μπάνιο την έπλυνα καλά και τη έτριψα με παλιά οδοντόβουρτσα η οποία δούλεψε καλά.
Το ίδιο καλό ήταν και το τρίψιμο (λίγο και δοκιμαστικά) με αλουμινόχαρτο.
Θα τα επαναλάβω μετά το 2ο μπάνιο.
Αυτό με το σαπούνι δε το είχα υπόψη..το έκανα πρίν απο λίγο..θέλει σαπούνι κανονικό ή και κρεμοσάπουνο;
(τι ρωτάμε!!  ;D ;D)
Η ξιφολόγχη είναι γερμανική για kar98 αγνώστης ημερομηνίας κατασκευής  :-\

Πολύ ωραία, θα γίνεις πολύ καλός συντηρητής.

Την ημερομηνία θα την δεις με 2 ψηφία στη βάση της ράχης,

Εψαξα λιγάκι για να δω ημερομηνιές κατασκευής.
Σύμφωνα με αυτό : http://worldbayonets.com/Library/Articles/8498_bayonets.pdf, (http://worldbayonets.com/Library/Articles/8498_bayonets.pdf,) η ξιφολόγχη μου
είναι κατασκευής του 1934 (έχει το γράμμα Κ στη μετώπη του ελάσματος, για να χρησιμοποιήσω και τη δική σου ορολογία  ;),πρακτίκη που συνεχίστηκε μέχρι το 1936 και έπειτα μπήκε στη ράχη ) και σειριακό 0829, εξαιρετικά μικρό θα έλεγα.

Φωτογραφίες... ::)

Μπράβο Στράτο για την έρευνά σου, χαίρομαι επίσης που χρησιμοποιείς την ελληνική ορολογία στις ξιφολόγχες (και όχι φυσικά την δική μου), όπως είναι γραμμένη σε στρατιωτικά εγχειρίδια.
Άντε και με φωτογραφίες κάποια στιγμή ..... ;) ;) ;)

Και αφού έφτιαξα τη βάση για την έκθεση της ξιφολόγχης που συντήρησα, να σας δείξω και μια φωτογραφία, με όλο το "έργο" τελειωμένο .....

πολυ καλο αποτελεσμα!και σαν ξιφολογχη και σαν βαση!μπραβο!!με κεφι,μερακι και δυναμη για το επομενο!

καταπληκτικη εγινε οντως...υπεροχη και η βαση

Σας ευχαριστώ, χαίρομαι που το τελικό αποτέλεσμα σας άρεσε. Ήδη δωρήθηκε σε καλό φίλο συλλέκτη που είχε την γιορτή του, ο οποίος το τοποθέτησε στο γραφείο του.
Τώρα πρέπει να κανονίσω κάποια εξόρμηση, βουνό μάλλον, για να βρω το νέο μου "αντικείμενο"  για την επόμενη ανακατασκευή.

Ποιος τυχερός θα γιορτάζει μετά???  :D  :o

Πρέπει να βρω κάτι πρώτα να το φτιάξω, για να αποφασίσω ποιος θα είναι ο "τυχερός". Απαραίτητη προϋπόθεση πάντα είναι να βρω χρόνο για εξόρμηση  :) :)

εχεις καιρο μεχρι του αγιου Νικολαου... χαχαχαχαχαχαχα πλακα κανω φιλε μου! :)

Ίσα που προλαβαίνω .....  :D :D :D

χαχαχαχαχαχ. εχει ακομα για Δεκεμβριο..μην αγχεστε

Μη το λες έφτασε 15 ο μήνας και δεν έχω ακόμη θέμα ....

Και μιας και δεν βρίσκω κάτι να φτιάξω, ας ασχοληθώ με παλιότερες ανακατασκευές που έχουν μείνει στη μέση ή δεν μου αρέσει το αποτέλεσμα. Μια από αυτές είναι και μια ξιφολόγχη για το "ελληνικό" τυφέκιο Μανλιχερ Σενάουερ. Αυτή ανήκει στην κατηγορία ότι δεν μου αρέσει το αποτέλεσμα, οπότε ευκαιρία είναι να την πιάσω ξανά. Η συγκεκριμένη ξιφολόγχη ανήκει στην παραγγελία που έγινε στην Αυστριακή (αυστροουγγαρία ήταν ακόμη τότε) STEYR ή OEWG, από την Ελλάδα για 100.000 τυφέκια τον Ιούλιο του 1913. Η παραγγελία αυξήθηκε για άλλα 100.000 τεμάχια μετά από λίγο, αλλά δυστυχώς δεν παραδόθηκε ολόκληρη (μόνο μέρος της ήρθε στην Ελλάδα) λόγω ότι ο Α΄ΠΠ πρόλαβε όλες τις παραγγελίες και η Αυστρία δέσμευσε για τις δικές της ανάγκες τον ήδη έτοιμο οπλισμό στα εργοστάσια της.
Η συγκεκριμένη είναι κατασκευής 1914 (πριν από το 1922 για το τυπικό του νόμου) και βρέθηκε σε πεδίο μάχης κοντά σε οχυρό. Σκουριασμένη χωρίς τα ξύλινα πλακίδια της και χωρίς την θήκη της, που για την συγκεκριμένη παραγγελία ήταν κατασκευασμένη από δέρμα. Ανακατασκευάστηκε πριν από χρόνια αλλά τα ξύλινα πλακίδια ήταν μια αποτυχία. Οπότε θα τα ξαναφτιάξω και θα την καθαρίσω λίγο ακόμη. Ελπίζω να ξεμπλοκάρω και το κουμπί απελευθέρωσης της που είναι παγωμένο.
 

Πάντως απο τη φώτο μια χαρά φαινεται, μακάρι να την κάνεις ακόμα καλύτερη!

μια χαρα ειναι ρε συ Πανο...τι κακο εχει...καλη δουλεια

Θέλει δουλειά ακόμη αν προσέξετε οι πείροι στα ξύλινα πλακίδια δεν έχουν τις ροδέλες τους. Και είναι και αυτό το κουμπί που είναι παγωμένο και αποτελεί πάντα βάσανο να το φτιάξεις να λειτουργεί στις ξιφολόγχες που είναι σε κατάσταση ρέλικ.

https://ibb.co/gVjpaw
https://ibb.co/eVH9aw
Γουρι που φορεθηκε σε "επιταγμενο"αλογο στην εξτρατεια της μεσημβρινής Ρωσίαςτο 1919 απο οπλίτη του 5/42. Υπηρχαν και αλλα υλικα τα οποια πεταχτηκαν στα σκουπιδια ... απο τους συγγενεις του αποθανωντα τοτε καπου το 50.

Ωραίο αντικείμενο με ιστορία. Κρίμα που χάθηκαν τα υπόλοιπα  :(

Υπηρχε και ενα Mosin-Nagant M1891 ως λαφυρο... το οποιο ηξερε καποιος ανταρτης οτι το κατειχε και οταν δυναμωσε το ΕΑΜ ... πηγαν σπιτι και το πηραν με το ζορι ... ο ανθρωπος ηταν πολυτραυματιας δεν μπορουσε να κανει κατι ...ποιος μπορουσε αλωστε...εμπαιναν στα σπιτια και επαιρναν τροφη και κρασι...με το ετσι θελω σε οικογενειες με 5 παιδια...χωρις μαγουλα...και εκεινοι μπεκροπιναν τα βραδια... Ξερω για πηγαδι με αρκετα οπλα πεταμενα μεσα αλλα δεν νομιζω οτι αξιζει ο κινδυνος να κατεβω θα ειναι ολα σκουριασμενα

Έχεις δίκιο που δεν θέλεις να κινδυνεύσεις, δεν αξίζουν πια και ίσως να υπάρχουν και άλλα πιο επικίνδυνα υλικά.