Στέκι Συλλεκτών

Βαράτε τον Νίκο, όχι εμένα.

Για την αλλοτρίωση βρήκα αυτό. Για μια πρώτη γνωριμία...
http://sciencearchives.wordpress.com/2012/12/24/%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%84%CF%81%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7/ (http://sciencearchives.wordpress.com/2012/12/24/%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%84%CF%81%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7/)

Με τον όρο αλλοτρίωση (λατ. alienatio) εννοούμε τη συμμόρφωση ενός ατόμου σε ξένες (αλλότριες) αξιώσεις ή απαιτήσεις με αποτέλεσμα την απομάκρυνση από τον εαυτό του και τον κόσμο της εμπειρίας του.
...
Με τον όρο «αλλοτρίωση» νοείται διάσταση γενικότερα, ανάμεσα στο άτομο και στον εαυτό του,
...
Σύμφωνα με την έννοια αυτή ο αλλοτριωμένος άνθρωπος χάνει την οντότητα του και την αυθυπαρξία του με αποτέλεσμα να γίνεται έρμαιο των καταστάσεων ή της διάθεσης και επιβολής των άλλων.
...
Αφυδατώνεται συναισθηματικά και υποδουλώνεται σε υλικά αγαθά και αξίες,

------------------------------------------------------------------------------

Οι "αλλότριες αξιώσεις" μπορεί να προέρχονται από άλλους ανθρώπους ή... από νομίσματα.

Αν τα νομίσματα "αλλάζουν" σε προσωπικότες που έχουν και αξιώσεις, τότε έχουμε... αλλοτρίωση στο τετράγωνο.

(Υπερβολικά "εκλαϊκευμένο", αλλά νομίζω ότι το πέτυχα.)

https://www.youtube.com/watch?v=TCcrybn8OLc (https://www.youtube.com/watch?v=TCcrybn8OLc)

Πάμε στους χρυσουλιάρηδες. Κάποιος άσχετος θα έλεγε ότι ασχολούνται με τον χρυσό 1. για να βγάλουν κέρδος 2. για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Μέχρι εδώ φυσιολογικό. Υπάρχει όμως και κάτι που θυμίζει τον Σκρουτζ που κολυμπούσε στο χρυσάφι.

Παράδειγμα. Αν πας σε κάποιον και του πεις: Σου παίρνω όλον τον χρυσό που έχεις (έστω, σου αφήνω ό,τι έχει συλλεκτική αξία) και σου δίνω για αντάλλαγμα ισόβια σύνταξη ανάλογης αξίας.

Πέρα από κάποιες λεπτομέρειες "πώς διασφαλίζομαι ότι η σύνταξη δεν θα χάσει την αξία της" μπαίνουμε στην ουσία. Ο άνθρωπος θα μαραζώσει. Τα πλούτη όλου του κόσμου να του δώσεις σε μετρητά, δεν τα θέλει. Θέλει να πιάνει χρυσό κι ας είναι πιο φτωχός.

Εκτός από τη θεωρία, αυτό έχει και πρακτική αξία. Την εποχή της πληθωριστικής δραχμής όλοι βάζαμε κάτι στην άκρη. 1988 περίπου βρέθηκαν στα χέρια μου 300 δολάρια. Τα έβαλα στην τράπεζα ως δολάρια. Κάτι λίρες Αγγλίας και κάτι δολάρια Αυστραλίας επίσης τα έβαλα στην άκρη να υπάρχουν. Όλα αυτά τα έκανα ευρώ σιγά σιγά. Όχι ότι "πέθαινα από την πείνα", αλλά δεν έβρισκα λόγο να τα κρατάω.

Οι χρυσουλιάρηδες όμως απόκτησαν ένα σοβαρό πρόβλημα με το ευρώ. Ο χρυσός δεν κέρδιζε σταθερά αξία (σε σχέση με τα μετρητά) και δεν τους πρόσφερε πια οικονομική εξασφάλιση κλπ. Άρχισε να γίνεται σαν το αυτοκίνητο. Ναι μεν "φετίχ" και "εγώ", αλλά λεφτά που πάνε και δεν ξαναγυρνάνε. Αυτοί οι άνθρωποι έχασαν τον κόσμο τους και είναι υποχρεωμένοι να τον ξαναχτίσουν από την αρχή. Μεταφορικά, έγιναν πρόσφυγες ή μετανάστες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, επειδή είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν σε ένα καινούριο περιβάλλον και να φτιάξουν τη ζωή τους από την αρχή.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τους συλλέκτες ελληνικών νομισμάτων κλπ.

Βέβαια, από το 1990 περίπου ζούμε σε περιβάλλον σκληρής δραχμής και σκληρού ευρώ. Η εποχή της φούσκας, προφανώς, δεν άφησε να φανούν αυτές οι αλλαγές. Οι αλλαγές φάνηκαν όταν ήρθε η κρίση.

------------------------------------------------------------

Έτσι έχουμε την περίπτωση του Σκρουτζ που... γεμίζει τη ζωή του με χρυσό.

Φυσικά, αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στους συλλέκτες. Οι χαϊφιντελάδες είναι επίσης "ομάδα υψηλού κινδύνου". Κλπ κλπ.

----------------------------------------------------------

Επειδή έχει πέσει πολύ copy-paste στα παραπάνω, να διευκρινίσω ότι, βέβαια, δεν είμαστε όλοι άρρωστοι. Για κάποες ακραίες περιπτώσεις γίνεται λόγος.

(ίσως το συνεχίσουμε...)

1ον. Μη βαράτε δεν αντέχω ;D
2ον. Με έστειλες με την ανάλυσή σου :o
3ον. Διαβάζοντας το ίδιο κείμενο ξανά, αλλά τώρα χωρίς να προσπαθώ να το συνδέσω με τα υπόλοιπα που είχαν γραφθεί στο άλλο θέμα, κατάλαβα τι λες. ::)
4ον. Ίσχυε αυτό παλιά με τη δραχμή, σταμάτησε με το ευρώ, μάλλον ξαναγύρισε με την κρίση και την ανασφάλεια στις τραπεζικές καταθέσεις (βλ. Κύπρος). ;)
5ον. Καμμία σχέση με το αυτοκίνητο που βγαίνοντας από την αντιπροσωπεία με 0 χλμ έχει χάσει σημαντικό μέρος της αξίας. ;)

Με το 4 και το 5 μάλλον μπερδευτήκαμε...

Το αυτοκίνητο, το χάι-φάι κλπ κλπ είναι λεφτά που πάνε και δεν ξαναγυρνάνε (κατά κανόνα, βέβαια). Μπορεί να είναι "πρεστίζ", "υπερεγώ", ακόμα και... υποκατάστατο του "γεννητικού οργάνου", αλλά κατά κανόνα χάνουν την αξία τους και αμέσως με την αγορά τους και όσο περνάει ο χρόνος.

Τα συλλεκτικά μπορεί να έχουν τις παραπάνω λειτουργίες (επαναλαμβάνω σε κάποιοες περιπτώσεις, όχι σε όλους), αλλά πολύ συχνά έπαιρναν αξία με τον χρόνο. Και όχι μόνο έπαιρναν αξία, αλλά λειτουργούσαν και ως μέσο βιοπορισμού. Τώρα ψάχνουμε να βρούμε αν έμεινε κάτι που παίρνει αξία ή έστω την κρατάει.

Στο θέμα του βιοπορισμού πρέπει να διευκρινήσουμε to εξής. Ο έμπορος δεν πουλάει σύμφωνα με το κέφι του, αλλά σύμφωνα με λογιστικά κριτήρια (κατά κανόνα, επίσης).


Εδώ μάλλον το βλέπουμε "αντιδιαμετρικά αντίθετα" (sic).

Εξηγώ... ;D
Εννοώ ότι συμφωνώ πως οι "χρυσουλιάρηδες" απέκτησαν πρόσκαιρα πρόβλημα με το ευρώ καθώς δεν κέρδιζαν όπως τότε με την ασθενή δραχμή, όμως η κρίση αυξάνει την αβεβαιότητα άρα και το ενδιαφέρον για το χρυσό. Δε μπορώ να συγκρίνω το χρυσό με το αυτοκίνητο...
Τέλος πάντων, μπορεί και πάλι να μην έχω καταλάβει τι θέλεις να πεις ???

Ας το αφήσουμε καλύτερα, γιατί θα κάθονται να το διαβάζουν και άλλοι και θα λένε τι μα###ες είναι αυτοί... το έχω πει και εγώ για άλλους... ::)

ντροπή σου  ;D

Ένα θέμα είναι εσύ θεωρείς τα προβλήματα του χρυσού πρόσκαιρα και ότι η κρίση αυξάνει το ενδιαφέρον για τον χρυσό. Εγώ το βλέπω αλλιώς. Αυτή τη διαφωνία μας, όμως, δεν θα τη λύσουμε εδώ.

Οι "χρυσουλιάρηδες", προφανώς, δεν είναι όλοι ίδιοι. Κάποιοι τα βάζουν κάτω και με λογικά και οικονομικά κριτήρια αποφασίζουν να επενδύσουν σε χρυσό. Αυτό είναι φυσιολογικό.

Η κατηγορία που αναφέρομαι δεν λειτουργεί λογικά. Μπορεί κάποιος να τα βάλει κάτω και να καταλήξει ότι η καλύτερη επένδυση είναι τα ομόλογα του Γερμανικού Δημοσίου (παράδειγμα). Αν και βλέπει ότι ο χρυσός δεν έχει μέλλον, δεν θα τον πουλήσει για να αγοράσει ομόλογα. Γιατί τα ομόλογα δεν του προσφέρουν συναισθηματική κάλυψη κλπ. Θα προτιμήσει να χάσει λεφτά για να μην αποχωριστεί τον χρυσό.

Οποιοσδήποτε φυσιολογικός συλλέκτης θα δεχτεί να χάσει χρήματα για να μην αποχωριστεί τη συλλογή του, βέβαια. Το θέμα είναι μέχρι ποιο σημείο. Μέχρι το σημείο που του υπαγορεύει η λογική του ή πέρα από αυτό;

Αν σε μπερδεύει η διαφωνία μας για το επενδυτικό μέλλον του χρυσού, μπορείς να βάλεις οποιοδήποτε άλλο είδος συλλέκτη στη θέση του παραδείγματος. Τον συλλέκτη ενός είδους που πιστεύεις ότι χάνει αξία.

Οκ, μάλλον μιλάγαμε για διαφορετικά πράγματα.
Εγώ αναφερόμουν κυρίως για εμάς τους ευρισκόμενους στην Ελλάδα.
Γενικά πάντως όταν μπαίνει στη μέση το συναίσθημα, οι επιλογές γίνονται λιγότερο ορθολογικές (τώρα φιλοσοφώ) :o :o

ΥΓ. Μήπως είσαι Μερκελιστής; :D