Apollonikos
Νέος
 Αποσυνδεδεμένος
Μηνύματα: 110
|
 |
« στις: Μάιος 19, 2024, 07:34:22 πμ » |
|
Από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι κάτοικοι του Μηλεσίου Ωρωπού γνώριζαν την ύπαρξη του Μαύρου στρώματος από κάρβουνο (λιγνίτη). Η πρώτη ερεύνα έγινε το 1873 υπό τον μηχανικό-μεταλλειολόγο Ανδρέα Κορδέλλα. Τα στρώματα λιγνίτη που ανευρέθηκαν στο Μήλεσι και στην Μαυροσουβάλα Ωρωπού ήταν ικανοποιητικά ως προς την ποιότητα αλλά και την ποσότητα και χαρακτηρίστηκαν εκμεταλλεύσιμα. Η πρώτη διάνοιξη ονομάστηκε “Στοά Κορδέλλα”. Η ερευνά έγινε για λογαριασμό της Μεταλλουργίας Λαυρίου και ο λιγνίτης προορίζονταν για τα καμίνια της Μεταλλουργίας. Η τότε ερεύνα έδειξε ότι τα στρώματα είχαν πάχος από 2.50 - 4μ, η μεγάλη χαράδρα που φαίνεται να ακολουθούσε την ΒΔ και ΑΔ διεύθυνση λόγω των ανωμαλιών αυτών τα 2 στρώματα δεν συναντώνται και οι διευθύνσεις των στρωμάτων ήταν επίσης ΒΑΔ με κλίση προς τον νότο. Ο λιγνίτης του Ωρωπού είχε διάφορες ποιότητες και ερχόταν αμέσως μετά τα Ορυχεία της Κύμης από άποψη θερμαντικής ισχύος. Η Εταιρεία Ανθρακωρυχείων Ωρωπού ήταν διάδοχοι της διαλυθείσας εταιρείας Λιγνιτωρυχείων Ωρωπού που είχε ιδρυθεί το 1915 λόγω ζήτησης καυσίμων αφού είχε διακοπεί η εξόρυξη που έφθανε τους 70.000 τόνους το έτος και μετά από δυσμενείς συνθήκες η εξόρυξη περιορίστηκε στους 40.000 τόνους ανά έτος. Η Περιοχή στο Μπάφι ήταν πλούσια εκτός από λιγνίτη και σε πηλό, υπήρξε έως και τις αρχές της δεκαετίας του 80 εκμετάλλευση από τους κατοίκους του Μηλεσίου, λόγο αυτού οι συνθήκες ήταν δυσχερείς και απαιτούσε μεγάλη υποστήριξη των στοών προσπελάσεως του πηλού, το δάπεδο γέμιζε και έφραζε την εύκολη διέλευση και χρειάζονταν συχνή εκσκαφή, με αποτέλεσμα την επιβάρυνση της δαπάνης παραγωγής. Ο λιγνίτης μετά την έξοδο του από την στοά μεταφερόταν με βαγονέτα στην κορυφή της Χαράδρας περνώντας από στενό Ατμήλατο σιδηρόδρομο μήκους 4 χιλιομέτρων ο οποίος ανήκε στην Εταιρεία και κατευθύνονταν προς στον σιδηροδρομικό σταθμό Σφενδάλης στην Μαλακάσα όπου μια πρόχειρη κατασκευή από ξύλο απομεινάρι του Α Παγκόσμιου πολέμου πήρε τον ρόλο της αποθήκης φόρτωσης λιγνίτη. Η μεταφορά από θάλασσα γίνεται επίσης από την στενή σιδηροδρομική γραμμή 9 χιλιομέτρων μέχρι την αποβάθρα που δημιουργήθηκε για μικρά σκάφη στα Νέα Παλατια. Εκεί μια πρόχειρη ξύλινη υπερυψωμένη πλατφόρμα (Καρβουνόσκαλα) μήκους 25-30 μέτρων περίπου χρησίμευε για την ανατροπή και το εύκολο άδειασμα του λιγνίτη από τα βαγονέτα στα πλοία. Το Λιγνιτωρυχείο Ωρωπού ανήκε στην Εταιρεία Χημικών προϊόντων και λιπασμάτων και εκμεταλλεύονταν από διάφορες εταιρικές μορφές (Εταιρεία Ανθρακωρυχείων Ωρωπού). Το 1916 στο Ωρωπό η εταιρία απασχολούσε 175 εργάτες και είχε παραγωγή 15.500 τόνους (1934) αλλά μετά από της πτώση της τιμής του λιγνίτη διέκοψε την λειτουργία του. Η εταιρία είχε άρτιες εγκαταστάσεις, σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, υπόγεια αντλιοστάσια, οικήματα προσωπικού κ.α. Στην θέση Μπάφι (Κοσκινα) υψώνετε ακόμα και στις μέρες μας το Καμίνι με το οποίο αφαιρούσαν από τον Λιγνίτη την υγρασία και υπάρχουν ακόμα και στις μέρες μας τα απομεινάρια λιγνίτη που είχαν αποτύχει να αποξηράνουν γιατί είχε μεταβληθεί η κατάσταση του και είχε οξειδωθεί. Οι λιγνίτες που είχαν εξορυχτεί στον Ωρωπό προορίζονταν ως καύσιμα ατμάμαξας των ΣΕΚ ενώ ο ψιλός λιγνίτης αγοράζονταν από την Ηλεκτρική Εταιρεία Αθηνών Πειραιώς.
Πηγες:Συγραμματα Α.Κορδελλα Ο Μεταλλευτικός Πλούτος της Ελλάδος , Οι Ελληνικοί Λιγνίτες, Θ. Χαριτάκης Μηχανικός Μεταλλείων ‘Υφηγ. Α.Σ.Ο.Ο.Ε. Αρχιμηδης 1937.
|
