Part 2

Από την αρχαία ακόμη εποχή η εκμετάλλευση του θείου με σκοπό την στίλβωση των μετάλλων, την απολύμανση αλλά κυρίως αντισηπτικούς και θεραπευτικούς σκοπούς, οδήγησε στην ανάπτυξη της εξόρυξης του συγκεκριμένου ορυκτού. Η περιοχή Παλιόρεμα της Μήλου, υπήρξε ένας σημαντικός τόπος απόληψης θειαφιού, ενώ πολλοί Αθηναίοι ήταν εκείνοι που εκμεταλλεύτηκαν το θειάφι της Μήλου, κατασκευάζοντας «χελώνες» θείου που προορίζονταν για το εμπόριο.
Το 1890 η εκμετάλλευση πέρασε στην Ελληνική Εταιρεία Δημοσίων και Δημοτικών Έργων,  μέχρι το 1920 περίπου. Το 1928 ανέλαβε την εκμετάλλευση η εταιρεία «Θειωρυχεία Μήλου Α.Ε.» έως το 1958, οπότε διακόπηκε απότομα, αφού το θείο έγινε παραπροϊόν της διύλισης πετρελαίου, με ιδιαίτερα χαμηλό κόστος. Πρόκειται για μία ακόμα περίπτωση, όπου η εξέλιξη στην τεχνολογία (αποθείωση των αποσταγμάτων διύλισης πετρελαίου) έχει δραματικές επιπτώσεις σε κάποια άλλη δραστηριότητα (εξόρυξη θείου), σε ένα άλλο μακρινό γεωγραφικά σημείο, την οποία περιορίζει ή και καταργεί τελείως. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής εξαγόταν στη Γαλλία για χρήση ως φυτοφάρμακο για τον ψεκασμό (επίπαση) των αμπελιών. Συνολικά εξορύχθηκαν από υπόγειες στοές 125.000 τόνοι μεταλλεύματος που μεταφέρονταν με βαγονέτα σε σπαστήρα για θραύση. Η επιχείρηση έκλεισε οριστικά το 1978.
Οι πρωτοποριακές για την εποχή τους μέθοδοι παραγωγής και επεξεργασίας (όπως η μέθοδος που επινόησε ο Ιάσων Σβορώνος που έλαβε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1938) αλλά και η μοναδική αρχιτεκτονική και λιθοδομή των κτηρίων, καθιστούν τα Θειωρυχεία ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της βιομηχανικής ιστορίας της Ελλάδας. Στο λόφο, νότια των εγκαταστάσεων των Θειωρυχείων, διακρίνεται το σπίτι όπου διέμενε, αρχικά, η εκάστοτε διεύθυνση της επιχείρησης και, επί Κατοχής, στέγαζε τους άνδρες του εκεί γερμανικού φυλακίου.
Με το πέρασμα των χρόνων, η σκουριά και το θειάφι δημιούργησαν ένα υπέροχο θέαμα χρωμάτων, αφήνοντας το σημάδι τους σε αυτόν τον ερειπωμένο τόπο, που σε αντίθεση όλων, παραμένει ένα ζωντανό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Μήλου.Τα Θειωρυχεία είναι το μόνο βιομηχανικό συγκρότημα της Μήλου που έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο. Με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού έχει χαρακτηριστεί ιστορικός τόπος και σημαντικό δείγμα βιομηχανικής κληρονομιάς.

part4

part3

Ο Μιχαλινός πεθαίνει το 1914 πριν ολοκληρωθεί η πολυτελής οικία του, με αποτέλεσμα η χηρεύουσα γυναίκα του να πουλήσει δύο χρόνια αργότερα το ημιτελές σπίτι στον Ανδριώτη τραπεζίτη Λεωνίδα Ανδρ. Εμπειρικό, πρώτο πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων . Όταν ο εφοπλιστής Λίγα χρόνια αργότερα, η χήρα του Ειρήνη, το γένος Μανούση, παντρεύεται τον Δημήτριο Ε. Μάξιμο και το 1916 πωλεί το οικόπεδο της οδού Ηρώδου του Αττικού με την ημιτελή οικοδομή στον Λεωνίδα Ανδρ. Εμπειρίκο. Πέντε χρόνια αργότερα, η Ειρήνη Μαξίμου αγοράζει και πάλι από τον Λ. Εμπειρίκο το οικόπεδο, το ζεύγος Μαξίμου ολοκληρώνει το κτήριο και εγκαθίσταται σ’ αυτό. Το 1952 το Ελληνικό Δημόσιο έρχεται σε συνεννόηση με τον Δ. Μάξιμο προκειμένου να αγοράσει την κατοικία του. Για την εκτίμηση του ακινήτου συστήνεται επιτροπή από τους καθηγητές του Ε.Μ.Π. Κ. Κιτσίκη και Ε. Ρουσσόπουλο και τον οικονομικό έφορο Π. Σταυρόπουλο. Η επιτροπή εκτιμά την αξία του ακινήτου σε 11 δισεκατομμύρια δραχμές. Στη συνέχεια, ο Υπουργός των Οικονομικών Χ. Ευελπίδης επισκέφθηκε τον Δ. Μάξιμο, οποίος του δήλωσε ότι δέχεται να πουλήσει την κατοικία του στο Δημόσιο αντί του ποσού των 5,75 δισεκατομμυρίων δραχμών, δηλαδή στο μισό περίπου της εκτίμησης της επιτροπής. Επιπλέον δε προσφέρει στο Κράτος όλη την επίπλωση της κατοικίας του, καθώς και τους πίνακες που βρίσκονται σ’ αυτήν, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως «Κυβερνητικόν Μέγαρον» και για τη φιλοξενία ξένων υψηλών προσώπων.

Η Ανώνυμος Γαιανθρεμπορική Εταιρεία» Μιχαληνού Και Το Μέγαρο ΜΑΞΙΜΟΥ
Η εταιρεία είχε αντικείμενο την εισαγωγή γαιανθράκων από την Αγγλία, αλλά διεύρυνε την δραστηριότητά της και είχε σημαντική παρουσία επί αρκετές δεκαετίες στο ναυτιλιακό χώρο με διευθυντή της τον Εμμανουήλ Θ. Μιχαλινό
Στην Χίο τον όρμο του Αγίου Νικολάου και συγκεκριμένα στην Βορειοδυτική παραλία του, δημιουργήθηκε το 1898 χώρος αποθήκευσης γαιανθράκων, από τον Χιώτη εφοπλιστή Γεώργιο Μιχαληνό, αρχικά για την ανθράκευση του Βρετανικού Στόλου και των εμπορικών ατμόπλοιων που διέσχιζαν το Αιγαίο. Η δημιουργία του χώρου αυτού, είχε ως αποτέλεσμα να ονομαστεί η περιοχή Κόκκα, από τον αποθηκευόμενο εκεί γαιάνθρακα (κοκ). Για την επιλογή του συγκεκριμένου χώρου, εκτός βέβαια από την ασφάλεια που προσέφερε ο φυσικός λιμένας, ήταν και η θέση του νησιού, στο μέσον σχεδόν της θαλάσσιας οδού που οδηγούσε από το Κάβο- Μαλιά στα Δαρδανέλια και κοντά σε σημαντικά λιμάνια (Σύρου, Χίου), χωρίς να είναι απαραίτητη η μετάβαση για ανεφοδιασμό των ατμόπλοιων στον πολυσύχναστο Πειραιά. Αργότερα, ο χώρος πέρασε στην οικογένεια Μίχαλου, οι οποίοι από το 1912 έλεγχαν την ναυτιλιακή εταιρεία «Γεώργιος Μιχαληνός». Η οικογένεια Μίχαλου με εκείνη του Μιχαληνού, διατηρούσε δεσμούς συγγένειας. Εκτός από τον ανεφοδιασμό των πλοίων, γαιάνθρακας από την Κέα χρησιμοποιούταν και για τη λειτουργία των Κεραμείων της Χίου (ίδρυση 1925), αλλά και του ατμόμυλου στη Μπέλα Βίστα της Χίου, ιδιοκτησίες των Μιχάλων. Η Εταιρεία Ανθράκευσης «Ανώνυμος Γαιανθρεμπορική Εταιρεία» Μιχαληνού, πτώχευσε λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν παροπλίστηκαν τα ατμόπλοια και ο γαιάνθρακας αντικαταστάθηκε από άλλες μορφές ενέργειας (παράγωγα πετρελαίου). Η περιοχή εγκαταλείφθηκε, ενώ αργότερα πωλήθηκε. Οι Λεωνίδας και Κώστας Μίχαλος αγόρασαν από τον Ζωρζή Μιχαλινό– θείο της συζύγου του Κώστα Μίχαλου αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εταιρεία είχε αντικείμενο την εισαγωγή γαιανθράκων από την Αγγλία, αλλά διεύρυνε την δραστηριότητά της και είχε σημαντική παρουσία επί αρκετές δεκαετίες στο ναυτιλιακό χώρο με διευθυντή της τον Εμμανουήλ Θ. Μιχαλινό. Ο Α. Μιχαληνός αγοράζει, το 1912, το οικόπεδο στη γωνία των οδών Ηρώδου του Αττικού και Διοχάρους (η σημερινή Γεωργίου του Β’). Αμέσως μετά αρχίζει η ανοικοδόμηση του μεγάρου, για να χρησιμεύσει ως κατοικία του.

  Η Σταφιδική κρίση

Η Σταφιδική κρίση
H “κρίση” ξεκίνησε στην αγροτική μεταρρύθμιση που έκανε ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος το 1871. Επί των ημερών του διανεμήθηκε μεγάλο μέρος των λεγόμενων Εθνικών γαιών σε ακτήμονες, όταν και διανεμήθηκαν 2.650.000 στρέμματα σε 357.217 κλήρους. Επειδή όμως οι περισσότεροι αγρότες είχαν μικρή έκταση γης για καλλιέργεια, αναζήτησαν καλλιέργειες που είχαν υψηλή στρεμματική απόδοση και αυτές ήταν η ελιά και η σταφίδα. Ειδικότερα η σταφίδα, που παραγόταν κυρίως στην Πελοπόννησο, εξαγόταν σχεδόν στο σύνολό της προς την Αγγλία και εκτός από ότι ενίσχυε την ελληνική οικονομία, παρείχε υψηλό κέρδος τους αγρότες.
Το 1878 ένα τυχαίο περιστατικόεκτόξευε τη ζήτηση της ελληνικής σταφίδας στις αγορές της Ευρώπης. Τα αμπέλια της Γαλλίας προσβλήθηκαν από φυλλοξήρα και η παραγωγή της γαλλικής σταφίδας, που αποτελούσε το αντίπαλο δέος, περιορίστηκε πάρα πολύ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εκτοξευτεί η ζήτηση της ελληνικής σταφίδας αλλά και των ελληνικών σταφυλιών καθώς οι Γάλλοι προσπαθούσαν να καλύψουν τη δική τους έλλειψη με ελληνικά σταφύλια. Όλοι λοιπόν οι μικροκαλλιεργητές άρχισαν να δημιουργούν αμπέλια στα χωράφια τους, αγνοώντας κάθε άλλη καλλιέργεια. Και πράγματι για τουλάχιστον μια δεκαετία η απόφασή τους αυτή, τους απέφερε τεράστια κέρδη, καθώς είχε αυξηθεί τόσο η ζήτηση αλλά και η τιμή της σταφίδας.
Αρχές του 1890 όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι Γάλλοι είχαν καταφέρει σταδιακά να αποκαταστήσουν τους αμπελώνες τους και να έχουν αυξανόμενη παραγωγή σταφίδας. Την ίδια στιγμή η ελληνική παραγωγή είχε αγγίξει τεράστιες ποσότητες που δεν μπορούσαν να πουληθούν και σάπιζαν στις αποθήκες, ενώ και οι τιμές έπεφταν διαρκώς. Για παράδειγμα το 1890 η τιμή της σταφίδας ήταν 300 φράγκα ανά 1.000 λίτρα, ενώ το 1893 με δυσκολία έφτανε τα 40 φράγκα.
Μπροστά στον κίνδυνο οικονομικής κατάρρευσης, οι αγρότες της Πελοποννήσου ζήτησαν την προστασία του κράτους. Η κυβέρνηση του Τρικούπη για να σώσει τους αγρότες πρότεινε την εφαρμογή του παρακρατήματος, κάτι που εφαρμόστηκε το 1895 από την κυβέρνηση Θεοτόκη. Σύμφωνα με την ιδέα αυτή, κάθε παραγωγός παρέδιδε το 15% της παραγωγής του στις κρατικές αποθήκες.Το 1899 τη διαχείριση του παρακρατήματος θα αναλάβει η βραχύχρονης διάρκειας «Σταφιδική Τράπεζα». Ο πιστωτικός αυτός οργανισμός διαχειριζόταν κρατικά κεφάλαια με σκοπό τη χορήγηση πιστώσεων με ευνοϊκούς όρους. Το 1903 έγινε προσπάθεια να εγγυηθεί ελάχιστη τιμή στους σταφιδοπαραγωγούς, ωστόσο δεν ευοδώθηκε κυρίως λόγω της έλλειψης κεφαλαίων. Άλλος βασικός λόγος για την αποτυχία της «Σταφιδικής Τράπεζας» ήταν η απειρία της διοίκησής της και το γεγονός ότι δεν αντιδρούσε στις εξαιρετικά έντονες πολιτικές πιέσεις και την κομματική συναλλαγή.Στις 17 Ιουλίου 1905 ιδρύεται η «Προνομιούχος Εταιρία προς προστασίαν της παραγωγής και της εμπορίας της σταφίδος», η «Ενιαία» όπως έχει μείνει γνωστή. Η «Ενιαία» ήταν ιδιωτικού χαρακτήρα και συστήθηκε με κεφάλαια ομογενών
κεφαλαιούχων οργανωμένων γύρω από την Τράπεζα Αθηνών, καθώς και Γάλλων και Βρετανών τραπεζιτών, που είχαν και την πλειοψηφία των μετοχών. Αναλάμβανε για 20 χρόνια και έναντι συμβατικών ανταλλαγμάτων την ασφάλιση της σταφιδαγοράς κατά της πτώσης των τιμών της σταφίδας πέραν κάποιων συγκεκριμένων ορίων ενώ το κράτος προσπαθούσε να πείσει τους αγρότες να στραφούν σε νέες καλλιέργειες.Η λειτουργία και πρακτική της «Ενιαίας», που ουσιαστικά εξαρτιόταν από την πολιτική της Τράπεζας Αθηνών, προκαλούσε σημαντικές αντιδράσεις, κυρίως από τους σταφιδοπαραγωγούς. Αυτό που αποκαλούν επιτυχία της «Ενιαίας», ότι έδινε το παρακράτημα σε χαμηλή τιμή στην Εταιρεία Οίνων και Οινοπνευμάτων (Βλέπε προηγούμενη δημοσίευση εδώ στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ & ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑ.), που επίσης ανήκε στον όμιλο της Τράπεζας Αθηνών, για παραγωγή κρασιού και ποτών προς εξαγωγή, καθήλωσε τόσο τους σταφιδοπαραγωγούς όσο και τους σταφιδεμπόρους. Η «Ενιαία», άλλωστε, τη δεύτερη δεκαετία της ζωής της απολάμβανε μόνο τα δικαιώματά της, χωρίς να τηρεί τις συμβατικές της υποχρεώσεις. Έτσι, το 1914-1915 διεξάγεται κοινοβουλευτική έρευνα για αντικατάσταση της «Ενιαίας» από μη κερδοσκοπικό οργανισμό. Στο Γ΄ Πανελλήνιον Αγροτικόν Συνέδριον, που διεξήχθη στην Αθήνα στις 22 Μαΐου 1924, αντιπρόσωποι των συνεταιρισμών και διοικούντες των Πανελλήνιων Ομοσπονδιών των Γεωργικών Συνεταιρισμών ασκούν πολεμική κατά της «Ενιαίας» και ζητούν την ίδρυση νέου Οργανισμού.Στη συνέχεια το κράτος πουλούσε το απόθεμα σε οινεμπόρους, οι οποίοι μπορούσαν να παράγουν μόνο οινόπνευμα και αν ήθελαν να το εξάγουν. Τα έσοδα θα πήγαιναν σε έναν ειδικό λογαριασμό με σκοπό την ίδρυση Αγροτικής Τράπεζας. Αν και προσωρινά το μέτρο απέδωσε, όταν οι τιμές της σταφίδας έπεσαν, το κράτος έπαιρνε από τους παραγωγούς το 24% της παραγωγής για να τους βοηθήσει.
Το 1899 ιδρύθηκε Σταφιδική Τράπεζα για να αντιμετωπίσει την κρίση, ενώ το 1902 εμφανίστηκε όμιλος Άγγλων κεφαλαιούχων που πρότειναν να αγοράσουν μονοπωλιακά την παραγωγή σταφίδας για 20 χρόνια. Η πρόταση απορρίφθηκε από την κυβέρνηση Δηλιγιάννη και αυτό προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων που σε κάποιες περιπτώσεις πήρε και τη μορφή ένοπλων συγκρούσεων. Τελικά το 1903 αποφασίστηκε η Σταφιδική Τράπεζα να αγοράζει την πλεονάζουσα παραγωγή, ενώ το κράτος προσπαθούσε να πείσει τους αγρότες να στραφούν σε νέες καλλιέργειες.

 Αεριόφωτος Αθηνών

Α.Ν.Ε.Ν. 2

Α.Ν.Ε.Ν. ΑΝΩΝΥΜΗ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΝΑΞΟΥ
Ιδρύθηκε στην Νάξο το 1972 με σκοπό την σύνδεση του νησιού με τον Πειραιά και τα γειτονικά νησιά. Τρεις χιλιάδες περίπου κυρίως Ναξιώτες μέτοχοι ενστερνίσθηκαν την ιδέα, ότι είναι δυνατόν βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις να ιδρύσουν μια εταιρία μετοχική λαϊκής βάσης, μέσα από την οποία θα μπορούσαν να αποκτηθούν το δικό τους καράβι.Αφού συστήθηκε η εταιρία '(Φ.Ε.Κ. 76)5.2.72) με έδρα τη Νάξο άρχισε η άμεση προσφορά για την κατασκευή τού πλοίου, στα Ελληνικά Ναυπηγεία τού Περάματος.
Το εγχείρημα δεν ήταν μόνο δύσκολο από την πλευρά μιας άγνωστης δραστηριότητας μέχρι τότε. Κυρίως το προσωρινό διοικητικό συμβούλιο από την πρώτη κιόλας στιγμή των ενεργειών του δέχτηκε τις βολές ιού παντοδύναμου εφοπλιστικού κεφαλαίου.
Η ομόθυμη όμως συμπαράσταση όλων των μετόχων άλλα και τα δεινά τού κόσμου από την υποτυπώδη διασύνδεση των νησιών με τον Πειραιά έδωσαν φτερά στο διοικητικό συμβούλιο να ξεπεράσει ένα-ένα όλα τα εμπόδια και να φτάσει στην υλοποίηση τού στόχου του.Το πρώτο καράβι των Κυκλαδιτών το «ΝΑΞΟΣ» το 1975 ήταν πλέον γεγονός.
Το 1975 παρέλαβε από τα Ηνωμένα Ναυπηγεία Περάματος με αριθμό κατασκευαστή Νο 62 το επιβατικό οχηματαγωγό ΝΑΞΟΣ με μήκος 100 μέτρα (?) και ταχύτητα 19 κόμβων.
Το πλοίο αποτέλεσε την κορωνίδα της ελληνικής ναυπηγικής σε επίπεδο καλαισθησίας και ναυπηγικής αρμονίας.
Το καταστατικό της εταιρείας προέβλεψε όριο συμμετοχής στο καταβαλλόμενο κεφάλαιο 5% και όριο συμμετοχής στις ψήφους τις Γενικής Συνέλευσης 10% ανά άτομο, ποσοστά αρκετά υψηλά.
Το 1979 αγοράζει το πλοίο ΠΑΡΟΣ ναυπηγημένο το 1973 επίσης στα Ηνωμένα Ναυπηγεία Περάματος με αριθμό κατασκευαστή Νο 55 και με παρόμοια τεχνικά χαρακτηριστικά με το Νάξος. Το πλοίο είχε παραγγελθεί από την Labut S.A. του Σπύρου Λάλη. Φέρεται να εκτέλεσε δρομολόγια στην γραμμή Πάρου Νάξου Ίου Σαντορίνης το 1974 με το όνομα ΦΟΙΒΟΣ. Γρήγορα πωλείται από την αρχικη πλοιοκτήτρια σε άλλη εταιρεία και μετονομάζεται σε Χρυσοβαλλάντου. Όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια είχε πολλά μηχανολογικά προβλήματα που ζημίωσε την ΑΝΕ Νάξου σημαντικά.
Το 1981 η εταιρεία εμφάνιζε συνολικές Επενδύσεις στα δυο της πλοία ύψους 442 εκ. δραχμών με Αποσβέσεις των προηγουμένων ετών 34 εκ. δρχ. Ύψος Ιδίων Κεφαλαίων 116 εκ .δραχμών από τα οποία καταβεβλημένο Μετοχικό Κεφάλαιο Μελών 115 εκ. δρχ. και Επενδυτικά Δάνεια 122 εκ. δραχμών.
Μέτα από κακοδιοίκηση και ύστερα από πολλές τεχνικές αστοχίες, τα δυο πλοία περνούν το 1986 στη Κρατική ναυτιλιακή εταιρεία, Ελληνική Ακτοπλοΐα Α.Ε. που είχε συσταθεί ένα χρόνο νωρίτερα με σκοπό την εξυγίανση των προβληματικών ΛΑΕ.
Και τα δυο πλοία μαζί πωλούνταν στην ARCADIA LINE του Κώστα Μουλόπουλου το 1991. Το 1994 το Νάξος πωλείται στην Κινά. Και το 1995 το Πάρος πωλείτε στην Paros Shipping Co. Τέλος διαλύεται το 2002 στην Τουρκία.
Από τα οικονομικά δεδομένα πρόκυπτε έκδηλα ότι η απόφαση της εταιρείας να ναυπηγήσει νεότευκτο πλοίο δεν την ζημίωσε άμεσα οικονομικά όπως άλλες ΛΑΕ, όμως παρόλα αυτά κράτησε υψηλά τις δανειακές υποχρεώσεις της εταιρείας. Ωστόσο η γρήγορη προσθήκη στον στόλο της ενός επίσης νέου σε ηλικία πλοίου διόγκωσαν τις δανειακές υποχρεώσεις της εταιρείας και σε συνδυασμό τα πολλά μηχανολογικά προβλήματα του ΠΑΡΟΣ που έριξαν δραματικά την ταχύτητα του και τα εσωτερικά προβλήματα της εταιρείας οδήγησαν τα δυο πλοία, απόκτημα των κάτοικων των δύο νησιών στην Ε.Α.
Τα δυο πορτοκαλί καράβια βοήθησαν τα μέγιστα στην τουριστική ανάπτυξη των Κυκλάδων όμως τα ίδια και η εταιρία τους δεν πρόλαβε να καρπωθεί από αυτό το γεγονός.
Δημοσίευμα στην εφημερίδα "Το Βήμα" για τη Ναξιακή στις 3 Μαρτίου του 1980
Κείμενο κειμήλιο που πρέπει να εκτίθεται σε διαδικτυακή βιτρίνα. Πήρα λοιπόν το θάρρος να το επεξεργαστώ και να το εκθέσω προς τέρψιν και βρώσιν του φιλοθεάμονος κοινού. Για πολλούς, τέτοια άρθρα αποτελούν ιστορίες για αγρίους και φαλακρά φίδια. Είναι όμως ιστορίες για ένα στόχο που πραγματοποιήθηκε και πέτυχε στο μέγιστο βαθμό. Τα πλοία αυτά ήταν όχι μόνο οι πρωτοπόροι της Παροναξίας, αλλά οι γέφυρες που ένωσαν την Παροναξία με το μέλλον τους. Αποτελεί ειρωνεία για τους πολίτες των νησιών η «δήθεν» εξυπηρέτηση που απολαμβάνουν σήμερα από την ακτοπλοϊκή συγκοινωνία, 38 συναπτά έτη μετά την ίδρυση της ιστορικής εταιρείας.

4 ακόμη Φωτογραφίες   (Νόμος ΑΣΟς Νο1 - Νόμος ΑΣΟς Νο2 - ΑΝΑΘΕΜΑ - Γελοιογραφία εποχής).

Περισσότερες Φωτογραφίες

Ελληνική Εταιρία Αεριόφωτος Αθηνών
οδός Πειραιώς 100 & Περσεφόνης 1
Έτος: 1860-1914

Το εργοστάσιο φωταερίου ιδρύθηκε το 1857 σύμφωνα με το βασιλικό διάταγμα του Όθωνα, με το οποίο παραχωρούνταν στον Γάλλο επιχειρηματία François Theophile Feraldi το δικαίωμα εγκατάστασης και λειτουργίας μονάδας φωταερίου.
Οι πρώτες εγκαταστάσεις του εργοστασίου παραγωγής φωταερίου, που έδωσε το όνομά του στην περιοχή "Γκάζι" των Αθηνών, οικοδομήθηκαν περί το έτος 1860, βάσει γαλλικής μελέτης, για λογαριασμό του επιχειρηματία Φραγκίσκου Φεράλδη, που το 1857 είχε αποκτήσει το σχετικό αποκλειστικό προνόμιο εκμετάλλευσης για πενήντα χρόνια, το οποίο στη συνέχεια μεταβιβάστηκε στην "Εταιρεία Αεριόφωτος" και ανανεώθηκε διαδοχικά μέχρι το 1938, οπότε και περιήλθε στον Δήμο Αθηναίων. Παράλληλα, το εργοστάσιο συνέχισε να επεκτείνεται, με βασικές οικοδομικές φάσεις χρονολογούμενες μεταξύ των ετών 1862-1887, 1896-1920 και εξελισσόμενο σε ένα βιομηχανικό συγκρότημα που περιλάμβανε ξυλουργεία, σιδηρουργεία, μηχανουργεία, επισκευαστικά συνεργεία, αεροφυλάκια, φούρνους, κτίρια υπηρεσιών και διοικήσεως, κ.τ.λ. ανακαίνιση χαρακτηριστικών τμημάτων του, υπό την επωνυμία "Τεχνόπολις-Γκάζι", που λειτουργεί από το 1999, φιλοξενώντας ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Α’ (1862-1887): Δημιουργούνται τα πρώτα κτίρια και τοποθετούνται μηχανήματα όπως κλίβανοι απόσταξης (φούρνοι), αεριοφυλάκια για την αποθήκευση, καμινάδα, αίθουσα καθαρισμού, υδατοδεξαμενές, αποθήκες και κατοικία διευθυντή.
Β’ (1887-1920): Διευρύνονται οι ανάγκες χρήσης του φωταερίου. Εκτός από τον δημοτικό φωτισμό των δρόμων, στους χρήστες του γκαζιού προστίθενται σπίτια και βιομηχανίες. Το εργοστάσιο αποκτά νέα ιδιοκτησία (Σερπιέρη, der Vol), και επεκτείνεται ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896. Το 1887 ο Henri Foulon de Vaulx (Ανρί Φουλόν ντε Βω) ως εκπρόσωπος της εταιρείας Société Gaz et Eaux (Paris) και ο Ι.Β. Σερπιέρης, εξαγοράζουν την εταιρεία η οποία είχε τόσα οικονομικά προβλήματα το 1873, που ο τότε πιστωτής Γ. Δημητρίου, είχε κατάσχει το δίκτυο διανομής της. Το δίκτυο επαναγοράσθηκε τον ίδιο χρόνο με νόμο αλλά η κακή εκμετάλλευση της επιχείρησης οδήγησε το Δήμο Αθηναίων εκπροσωπούμενο από τον Δήμαρχο Δ. Σούτσο) να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον Henri Foulon de Vaulx και τον Ι.Β. Σερπιέρη, οι οποίες κατέληξαν σε σύμβαση που υπογράφτηκε στις 27 Ιουνίου 1887 για επέκταση του δικαιώματος λειτουργίας του εργοστασίου σε 30 χρόνια. Οι νέοι αδειούχοι ανέλαβαν και ολοκλήρωσαν μέχρι το 1889 επέκταση και σημαντικές εργασίες στο εργοστάσιο της «Société hellénique du gaz d'Athènes» («Ελληνική Εταιρία Αεριόφωτος Αθηνών») όπως ονομαζόταν την εποχή εκείν�