Eγω γεννήθηκα, μεγάλωσα και 'ανδρώθηκα' στην Νέα Σμύρνη. Πίσω απο την Αγία Φωτεινή. Κοντά στο κλειστό του Πανιωνίου.
Παίζαμε μπάλα στον δρόμο και μας πείραζε όταν κάποιο αμάξι περνούσε και μας έκοβε ή όταν κάποιος πήγαινε να παρκάρει ανάμεσα στις 2 ελιές που είχαμε για τέρμα και του λέγαμε να πάει παραπέρα.
Παίζαμε κρυφτό και φτάναμε μέχρι 2 και 3 γειτονιές μακρυά για τον χαβαλέ και μόνο.
Καβαλάγαμε τα ποδήλατα και όταν φτάναμε σε μια ανηφόρα ξαμολιόμασταν στην κατηφόρα που ακολουθούσε και φωνάζαμε και γελούσαμε.
Συχνά βέβαια τσακονώμασταν και με την δίπλα γειτονιά γιατί κάποιος δικός τους, πείραξε κοπελιά απο την 'δική μας πλευρά'.
Οι μανάδες μας έβγαιναν στα μπαλκόνια, αφού είχε σκοτεινιάσει, και μας φώναζαν, μία-μία, να ανέβουμε να κάνουμε μπάνιο, να φάμε και να κοιμηθούμε γιατί είχαμε σχολείο την επομένη...
Πεζοδρόμια φαρδιά, δρόμοι άδειοι απο αυτοκίνητα, λίγες πολυκατοικίες, μπόλικες αλάνες, ανεμελιά, χαβαλές, πραγματικές φιλίες, ρομαντισμός, αγάπη, ειλικρίνια, αλληλοβοήθεια. Αυτά θυμάμαι και αισθάνομαι τυχερός που τα πρόλαβα και τα έζησα.
Απο την άλλη... Η γενιά μου ήταν η τελευταία που έπαιξε στους δρόμους και στα πεζοδρόμια της γειτονιάς μου και των τριγύρω γειτονιών. Λές και δεν γεννιόντουσαν πλέον παιδιά. Λές και το παιχνίδι κόπηκε απότομα.
Γιατί καταλήξαμε, στα ξαφνικά, σε αυτό τον παρονομαστή;
Ευτυχώς που εδω που μένω πιά, το παιδί μου μπορεί και παίζει ξανά στον δρόμο, τρέχει, χοροπηδάει, κλοτσάει την μπάλα και το κυριότερο; Χαμογελάει συνεχώς...