Δύσκολο να απαντήσει κανείς σε αυτό (δηλ.την πιστοποίηση του αυθεντικού)και αναφέρομαι γενικότερα στο θέμα της τέχνης.Κανόνας:όπου υπάρχουν μεγάλες υπεραξίες,θα υπάρχουν και μεγάλες απάτες.Κατά βάση,η ψυχοσύνθεση και η λαχτάρα του συλλέκτη να αποκτήσει το αντικείμενο της επιθυμίας του ,δημιουργεί το πρόβλημα.Τα παραδείγματα είναι πολλά,αλλά το πιό ωραίο σ'αυτήν την ιστορία είναι ότι κατά κανόνα ο συλλέκτης που την πάτησε και έφαγε το αντίγραφο ,δεν μιλάει,επειδή είναι παθολογικά εγωιστής εκ φύσεως.
Αυτό για την μεταφορά των πιστοποιήσεων στην Κίνα δεν το ήξερα ομολογουμένως,όμως με κάνει ακόμα πιό καχύποπτο:oi άνθρωποι αυτοί είναι επιστήμονες της αντιγραφής-είναι βασικό δόγμα της παραγωγικής διαδικασίας τους.
Προσωπικά,δεν με απασχολεί το ερώτημα επειδή δεν ήμουν ποτέ συλλέκτης αντικειμένων,εκτός εαν αυτά είχαν πραγματικά ΧΡΗΣΤΙΚΗ αξία(καλοί στυλογράφοι,κιθάρες περασμένων δεκαετιών που ο χρόνος βελτιώνει τα ξύλα και ακούγονται καλύτερα κλπ.) και φυσικά -πάνω απ΄όλα συλλογή συναισθημάτων
Αδιαφορώ πλήρως για τις συλλογές νεκρών αντικειμένων (νομίσματα,γραμματόσημα ,militaria κλπ.) -είναι καθαρή ματαιοδοξία και αυτό εκμεταλλεύονται οι αντιγραφείς.
Η επενδυτική πλευρά κάποιων πολύτιμων μετάλλων έχει ένα μικρό ενδιαφέρον,αφού καλύπτουν ανθρώπινες ανάγκες όταν χρειαστεί,και αυτό είναι όλο (για μένα).
Εξ'αλλου είναι γνωστό ότι τα λεφτά και τα νομίσματα δεν μπορούν να φέρουν την ευτυχία αφού δεν υπήρξαν
ποτέ παιδικό όνειρο.
