O Χαράλαμπος Βεργωτής (Ρόκος) ήταν ο Πατριάρχης της οικογένειας γεννηθείς το 1842 στα Κουρκουμελάτα Κεφαλληνίας.Οταν εγκατέλειψε τις θάλασσες εγκαταστάθηκε στη στεριά και ασχολήθηκε με τα  κτήματα επίσης εκλέχτηκε πολλές φορές δήμαρχος.
Ο Βεργωτής με την σύζυγο του Ευτυχία Κορνέλου εκανε  πέντε γιούς και τρεις κόρες.
Ο Γεράσιμος τέλειωσε το γυμνάσιο Αργοστολίου και άρχισε την ναυτική καριέρα του.Προχώρησε γρήγορα στην αγορά πλοίων με βαρεία τοκοχρεωλίσια υπολογίζοντας από την αύξηση των ναύλων κατά τους Βαλκανικούς πολέμους.Οι πόλεμοι όμως τέλειωσαν γρήγορα και τα χρέη εκτοξεύτηκαν, ενώ προστέθηκε στα προβλήματά του και η μεγάλη ζημιά πλοίου του, στους βράχους του Γιβραλτάρ χωρίς να δικαιούται αποζημείωση.Τότε εμφανίστηκε ο Γάλλος εφοπλιστής Plisson που εκτιμώντας τον χαρακτήρα του Γεράσιμου πήρε τα πλοία του υπό την διαχείριση του μέχρι την αποπληρωμή των χρεών.Ο Γεώργιος Ρ. Βεργωτής γεννήθηκε το 1893 στην Κεφαλονιά. Ηταν ο τρίτος γιος και πέμπτο παιδί του Χαράλαμπου Βεργωτή (1842-1924), ο οποίος είχε συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση στην ναυτιλία και την οδήγησε την οικογένεια στην κορυφή.
Έζησε  τα πρώτα του χρόνια στην Κεφαλονιά όπου ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή του. Ωστόσο, ο Ρόκος Βεργωτής ήθελε την καλύτερη εκπαίδευση για τα παιδιά του. Έτσι, έστειλε το Γεώργιο Βεργωτή στην κοσμοπολίτικη Κωνσταντινούπολη όπου φοίτησε στην Ροβέρτειο Σχολή, όπου και έμαθε αρκετές γλώσσες.
Ως την αποφοίτησή του, η οικογένεια είχε καθιερώσει γραφείο στην Bute Street του Κάρντιφ. Στο λιμάνι της Ουαλίας είχε εγκατασταθεί μια μεγάλη κοινότητα ελληνικών ναυτιλιακών γραφείων, ώστε να παρακολουθούν στενά τα πλοία του, ο Γεώργιος Βεργωτής βρέθηκε να διαχειρίζεται το γραφείο της Vergottis Ltd κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Γεράσιμος, πέθανε το 1921 και τρία χρόνια αργότερα η εταιρία μεταφέρθηκε στο Λονδίνο. Μαζί με τους αδελφούς του Παναγή και Ανδρέα, ο Γεώργιος αγόρασε αρκετά πλοία σε χαμηλές τιμές μεταξύ του 1928 και του 1933, συμπεριλαμβανομένων των φορτηγών Αιγαίον, Σπύρος, Ρόκος και Ικάριον.
Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1930, ο Γεώργιος Βεργωτής επέκτεινε τις δραστηριότητές του στην Νέα Υόρκη όπου εγκαταστάθηκε και έγινε ιδιαίτερα σεβαστός στους εκεί ναυτιλιακούς κύκλους για τις βαθιές ναυτιλιακές του γνώσεις, την ακεραιότητα, την εφευρετικότητα και την γενναιοδωρία του.
Διατηρώντας τα γραφεία του Λονδίνου και του Πειραιά, ίδρυσε την Universal Maritime Carriers. Μέχρι το 1940, το γραφείο του διαχειριζόταν 12 πλοία.
Αρκετά από τα πλοία του Βεργωτή τέθηκαν στην υπηρεσία των συμμαχικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος προκάλεσε βαρύ πλήγμα στον ελληνικό εμπορικό στόλο. Η Universal έχασε πάνω από το ήμισυ του στόλου της, χάνοντας τα πλοία Ικάριον, Αιγαίον, Σπύρος, Ανδρέας, Έμμυ, Μεμάς και Ρόκος Βεργωτής.
Στο τέλος του πολέμου, ο Βεργωτής έπαιξε καθοριστικό ρόλο, μαζί με άλλους κορυφαίους εφοπλιστές με έδρα την Νέα Υόρκη, στην αναβίωση της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας μέσω της απόκτησης πολεμικών πλεοναζόντων αμερικανικών πλοίων Liberty. Σε αναγνώριση της συμβολής του στην πολεμική προσπάθεια και των απωλειών που υπέστη, η Universal ήταν σε θέση να προσθέσει στον στόλο της τρία από τα 98 Liberty που διατέθηκαν σε Έλληνες πλοιοκτήτες. Αυτά μετονομάστηκαν στους αρχαίους Έλληνες ήρωές του: Θεμιστοκλής, Περικλής και Δημοσθένης. Ένα τέταρτο πλοίο Liberty, που μετονομάστηκε σε Ionian Trader, αποκτήθηκε από την ανοικτή αγορά.
Στα μεταπολεμικά χρόνια, η Universal αποχώρησε δυναμικά από προηγούμενες οικογενειακές ναυτιλιακές επιχειρήσεις της οικογένειας Βεργωτή.Η αγορά ενός πλεονάζοντος πολεμικού δεξαμενόπλοιου Τ2, οδήγησε το Βεργωτή στην αγορά δεξαμενόπλοιων, όπου ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες εφοπλιστές που ξεκίνησαν  σχέσεις με μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες.
Αν και με έδρα τη Νέα Υόρκη και σε θέση να επισκεφθεί το νησί καταγωγής του σπάνια, ο Βεργωτής ήταν ένας πατριώτης Έλληνας και Κεφαλλονίτης. Μέχρι τη δεκαετία του 1960, η εταιρία είχε ένα στόλο περίπου 20 πλοίων, όλα με το πρόθεμα «Ιόνιον».
Οι στενοί δεσμοί με το νησί του περιελάμβαναν την χρήση Κεφαλλονιτών ναυτικών για την επάνδρωση των πλοίων του. Υπήρχαν περιπτώσεις ακόμη και τριών γενεών της ίδιας οικογένειας που υπηρετούσαν το στόλο με διάφορες ειδικότητες. Τα πλοία της Universal θεωρούνταν από τους ναυτικούς μεταξύ των καλύτερων για να εργαστούν.
Ο Βεργωτής ήρθε ακόμα πιο κοντά στην γενέτειρά του με τον καταστροφικό σεισμό που έπληξε το νησί τον Αύγουστο του 1953, ισοπεδώνοντας την πλειοψηφία των κτιρίων του νησιού. Η άμεση αντίδρασή του ήταν να στείλει τηλεγράφημα στους συντοπίτες του στα Κουρκουμελάτα, λέγοντας: «Μην ανησυχείτε για τα σπίτια σας. Θα ξαναχτίσουμε το χωριό μας καλύτερα, πολύ καλύτερα από πριν».
Τήρησε το λόγο του και τα επόμενα χρόνια προσέφερε τον πλούτο και τις υπηρεσίες του για να ανακατασκευάσει το χωριό του και να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση των υποδομών της πρωτεύουσας, του Αργοστολίου.

Part 2

Η πρώτη εγκατάσταση δημιουργήθηκε το 1905 από τους  "Καπαντζής-Καζάζης και Σία". Το 1909 κάηκε και το 1910 έγινε η "Ανώνυμος Οθωμανική Εταιρία Υφασμάτων και Φεσιών" που σύντομα σταμάτησε να λειτουργεί. Το 1925 επαναλειτουργεί ως «Εργάνη» και το 1926 μετατρέπεται σε «Ανώνυμος Εταιρία Βιομηχανίας Υφασμάτων ΥΦΑΝΕΤ. Προπολεμικά, απασχολούσε 550 εργαζόμενους. Κατά την διάρκεια του Β'Π.Π., η περισσότερη παραγωγή της διοχετεύονταν στα στρατεύματα.  Το 1950 η ΥΦΑΝΕΤ απασχολούσε 1300 εργαζόμενους και ήταν μία από τις σημαντικότερες βιομηχανικές εγκαταστάσεις των Βαλκανίων. Το 1951 κάηκε μεγάλο του τμήμα και το 1964 σταμάτησε η λειτουργία του. 60 χρόνια μετά δεν έχει βρεθεί λύση στο θέμα της ΥΦΑΝΕΤ παρότι έχει περιέλθει στην ιδιοκτησία του Υπουργείου Πολιτισμού και θεωρητικά είναι η έδρα του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.  Σήμερα λειτουργεί η κατάληψη ΥΦΑΝΕΤ στα 19.500 τμ των εγκαταστάσεων που έχουν απομείνει.

Μίλησες ουσιαστικά και εμπεριστατωμένα, ήταν σωστό λοιπόν που έμειναν Εκτός.

Part 2

Ps: Τι πιστεύετε έπρεπε η όχι να μείνουν εκτός? 

Από την δεκαετία του 1980 οι ελληνικές Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες
Εταιρείες αποσκοπούν να εισέλθουν στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, για
να αντλήσουν πρόσθετα κεφάλαια, τα οποία θα τις επιτρέψουν να «ξεφύγουν
από το σοβαρό μειονέκτημα»  και να βελτιώσουν, κατά την αντίληψη τους,
την αγωνιστική τους ικανότητα, για να αντιμετωπίζουν τις ξένες ομάδες στο
ευρωπαϊκό Champions League επί ίσοις όροις. Θεμιτό και δίκαιο αίτημα,
το οποίο όμως θα πρέπει να εξετασθεί με προσοχή, διότι είναι ένα εγχείρημα
που μπορεί να δημιουργήσει παρενέργειες με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ο προηγούμενος  πρόεδρος του Χρηματιστηρίου Αθηνών δήλωσε τα εξής: «Δεν υπάρχει κάποιο αίτημα αλλά και αν υπήρχε δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή καμία ΠΑΕ που θα μπορούσε να προχωρήσει σε μία επιτυχημένη εισαγωγή». «Αρα και οι ΠΑΕ, προσθέτει ο κ. Καπράλος, πιθανότατα να είχαν κοπεί, πριν καν φτάσουν στην «πόρτα» της αγοράς, αφού το «δικαστήριο των σοφών» θα τις έκοβε, αφού δεν φαίνεται να πληρούν τα κριτήρια.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η εισαγωγή ποδοσφαιρικών ομάδων στη Σοφοκλέους είναι μία πονεμένη ιστορία, αφού στο παρελθόν υπήρξαν πληροφορίες ότι είχαν ξεκινήσει διαδικασίες αλλά δεν τελεσφόρησαν, καθώς οι ΠΑΕ δεν διαθέτουν πάγια περιουσιακά στοιχεία, αφού τα γήπεδα ανήκουν στις ερασιτεχνικές διοικήσεις.
Η ουσία είναι ότι θεσμικό πλαίσιο που να αφορά τους όρους εισαγωγής μιας ΠΑΕ στη Σοφοκλέους δεν υπάρχει. Απλώς, όποια ΠΑΕ ενδιαφέρεται για το ελληνικό χρηματιστήριο θα πρέπει να ακολουθήσει την πεπατημένη που ακολουθούν όλες οι ανώνυμες εταιρείες που θέλουν να εισαχθούν στο Χ.Α. Δηλαδή θα πρέπει να έχει δημοσιεύσει ισολογισμούς για τρεις τουλάχιστον οικονομικές χρήσεις που προηγούνται της αιτήσεως εισαγωγής, να έχει ίδια κεφάλαια, να εμφανίζει κέρδη προ φόρων και δικαιωμάτων μειοψηφίας τριετίας ανά έτος και κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων (EBITDA) τριετίας. Σύμφωνα με τους ισολογισμούς που κατά καιρούς δημοσιεύουν οι ΠΑΕ, τα παραπάνω κριτήρια δεν τα πληροί καμία ελληνική Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία.
Συμπέρασμα:  ΠΑΕ = Υπερβολικά χρέη => Εκτός  χρηματιστήριου.

Η Ανώνυμος Υφαντουργική Εταιρεία «Έσπερος» ιδρύθηκε το 1929 με κεφάλαιο 7.500.000 δρχ. σε γήπεδο 10.080 μ2 και έκταση κτισμάτων 1988 μ2. Κατασκεύαζε μόνο υφάσματα ανδρικών ειδών, με πρώτες ύλες εισαγόμενες από το Μάντσεστερ της Αγγλίας, χακί και κουβέρτες. Το ιδιόκτητο εργοστάσιο στη Ν. Φιλαδέλφεια, με εγγλέζικα μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας, διευθυνόταν από άγγλο τεχνικό, τον Ε. Ιωαννίδη και τον Κ. Δημητριάδη, που είχαν σπουδάσει κλωστοϋφαντουργία στην Αγγλία και απασχολούσε δε 100-150 εργάτες. Μετά το κλείσιμο του εργοστασίου στις εγκαταστάσεις του λειτούργησε η Εταιρεία Ελαστικών «Ε.Β.Ε.Λ.». Σε γειτονικό οικόπεδο του Έσπερου ιδρύθηκε η «Εριοβιομηχανία Ελλάδος Θ. Ι. Καββαδίας Α.Ε.».

Ευχαριστώ πολύ αυτό μου δύναμη να συνεχίσω, εδώ και χρόνια που κάνω ερεύνα με τις Μετοχές και τα Ομόλογα. Πραγματικά εκπλήσσομαι κάθε φορά που ανακαλύπτω την Ιστορία τής κάθε "μετοχής" και τις προσωπικές ανθρώπινες ιστορίες που κρύβονται πίσω από αυτές και με ένα ιδιαίτερο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους μέσα από κρίσεις, πολέμους και πολιτικοοικονομικές αστάθειες.

Η Ανώνυμος Υφαντουργική Εταιρεία «Έσπερος» ιδρύθηκε το 1929 από τον Περβανίδη ως εργοστάσιο Μαλλίνων Υφασμάτων «Έσπερος» στη Ν.Φιλαδέλφεια (αργότερα  μετατράπηκε  σε ‘‘Ε. Ιωαννίδης και Κ. Δημητριάδης’’)  με κεφάλαιο 7.500.000 δρχ. σε εκταση 10.080 μ2 και κτισμάτων 1988 μ2
Κατασκεύαζε μόνο υφάσματα ανδρικών ειδών, με πρώτες ύλες εισαγόμενες από το Μάντσεστερ της Αγγλίας, χακί και κουβέρτες. Το ιδιόκτητο εργοστάσιο στη Ν. Φιλαδέλφεια, με εγγλέζικα μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας, διευθυνόταν από άγγλο τεχνικό, τον Ε. Ιωαννίδη και τον Κ. Δημητριάδη, που είχαν σπουδάσει κλωστοϋφαντουργία στην Αγγλία και απασχολούσε δε 100-150 εργάτες. Μετά το κλείσιμο του εργοστασίου στις εγκαταστάσεις του λειτούργησε η Εταιρεία Ελαστικών «Ε.Β.Ε.Λ.».
Στη Ν. Φιλαδέλφεια,
προς την πλευρά του Άλσους. Εκεί όπου ο προϊστάμενος στα αργαλειά του Έσπερος «άκουσε» τον Στέλιο Καζαντζίδη οποίος δούλευε σαν εργάτης  να τραγουδάει και τον προέτρεψε να γίνει τραγουδιστής , λέγετε επίσης ότι το αφεντικό του στο ΕΣΠΕΡΟΣ του έκανε Δώρο και την πρώτη του Κιθάρα την οποία ποτέ δεν σταμάτησε να παίζει . Εκεί όπου γυρίστηκε  η ελληνική ταινία: « Αυτό το κάτι άλλο...».

Part 2

Ο Λορέντζος Μάμος που γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1843 και απεβίωσε στην Αθήνα το 1932 ξεκίνησε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες από την Πάτρα το 1866 με το εργοστάσιο παραγωγής πολυτελών αμαξών (με άλογα). Με την παρότρυνση και υποστήριξη της δεύτερης συζύγου του Ελίζας και του πεθερού του Ιωάννη Γεωργ. Φίξ αποφάσισε να επεκτείνει την επιχειρηματική του δραστηριότητα και πέραν του κλάδου της αμαξοποιίας, η οποία αποτελούσε πάντα την κύρια επιχειρηματική του δραστηριότητα. Έτσι το 1898 ο Λορέντζος Μάμος και ο Γεώργιος Λίβερτ ιδρύουν και λειτουργούν ένα εργοστάσιο ζυθοποιίας -παγοποιίας και ένα ζυθοπωλείο στην οδό Νεοφύτου Βάμβα στο Κολωνάκι - Αθήνα. Το ονόμασαν "Γαμβρίνος". Το ίδιο έτος στο Ζυθοεργοστάσιο Λ. Μάμου - Γ. Λίβερτ απονέμεται στην Διεθνή έκθεση της Πράγας "το χρυσούν βραβείον δια την αγνότητα και γευστικότητα του ζύθου αυτού", όπως και στην Διεθνή Έκθεση της Τεργέστης το αντίστοιχο 1876 άνοιξε το πρώτο χειροκίνητο ζυθοποιείο - ζυθοπωλείο της οικογένειας Μάμου στην Πάτρα χρυσούν βραβείο.
Το 1901 ανοίγει νέο ζυθοποιείο στα Ιλίσια/Αθήνα, ενώ το 1903 απενεμήθη στη Ζυθοποιία Μάμος το Πρώτο Βραβείο – Διάκριση (Δίπλωμα Τιμής μετά Χρυσού Μεταλλίου), για το προϊόν της στη Διεθνή Έκθεση Αθηνών.
Το 1906 αναγκάστηκε να αναστείλει την ζυθοποίηση, αφού δεν ήταν διατεθειμένος να ακολουθήσει τον ανταγωνισμό μεταξύ των δύο μεγάλων ζυθοποιείων της εποχής εκείνης, δηλαδή εκείνων του Καρόλου Ιωαν. Φίξ και των Αδελφών Κλωναρίδη  (Τους οποίους θα τους δούμε σε επόμενα Θέματα Μετοχών & Ιστορίας ).Έναν ανταγωνισμό εξοντωτικό, αφού είχαν φτάσει να πωλούν τον παραγόμενο από αυτά ζύθο στους ζυθοπώλες κάτω του κόστους παραγωγής και διάθεσής του.   
Ο Λορέντζος Μάμος, ο οποίος δραστηριοποιείται στην Αθήνα στον χώρο της αμαξοποιίας από το 1900, το 1903 έφτιαξε το αμάξωμα για το αυτοκίνητο του Στέφανου Ράλλη και το 1909 δημιούργησε ένα λεωφορείο 24 θέσεων, το οποίο κόστισε 5500 δρχ., και πρωτοστάτησε στην ίδρυση τής «Αθηνά, Ανώνυμος Εταιρεία Αυτοκινήτων» το 1919.
Η Αθηνά, Ανώνυμος Εταιρεία Αυτοκινήτων  φέρεται να έχει κατασκευάσει αμαξώματα αυτοκινήτων το 1920, παράλληλα με την αντιπροσώπευση αυτοκινητοβιομηχανιών, ιδίως της Ford – το 1923 από τα  κυκλοφορούντα  «μέχρι του αριθμού 4.328 αυτοκίνητα»,   τα 1.975 ήταν Ford.  Πρόδρομο σχήμα τής εν λόγω εταιρείας, την οποία το 1921  διευθύνουν ο Πιπίνος Μάμος και ο Αντώνης Δαρρίγος, με πρόεδρο του ΔΣ τον Ν. Κανελλόπουλο, αντιπρόεδρο τον Αλ. Καπάζογλου, Γενικό Διευθυντή της Τράπεζας Βιομηχανίας, και μέλη τον Αθ. Παπαθεοδώρου, πολιτικό μηχανικό, στέλεχος της τεχνικής εταιρείας  του Αλέξανδρου Ζαχαρίου, τον βιομήχανο Χρήστο Ζαλοκώστα, τον Σ. Σοφιανόπουλο, συνεργάτη του Λεόντιου Οικονομίδη, και τον Ιωάννη Δοανίδη, καθηγητή ορυκτολογίας, άλλοτε  διευθυντή των Λατομείων Λαυρίου,  αδελφό του Δημητρίου Δοανίδη, διευθυντή της Τράπεζας Αθηνών, ήταν εταιρεία που κατασκεύαζε καρο-άμαξες στη Πάτρα με ιδρυτή τον Λορέντζο Μάμο και εμπλοκή των τεσσάρων γιων του, οπως, του  Πιπίνου ή Ιωσήφ, ο οποίος το 1926 δραστηριοποιήθηκε σε βιομηχανία επεξεργασίας ξύλου, την «Ξυλουργική Ελούλ».

Part 2

Part 2

Η ιστορία ξεκίνησε στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν το 1911 ο Κωστής Μηναίος αρχίζει να ετοιμάζει εργοστάσιο δίπλα στην κατοικία του στην Ασίνη, με την επωνυμία «Κ. ΜΗΝΑΙΟΣ». Η περιοχή της Ασίνης την εποχή αυτή βρεχόταν από τρεις χειμάρρους, ιδανική για καλλιέργεια και παραγωγή τομάτας, λόγω των εύφορων προσχώσεων. Περίπου την ίδια εποχή με τον Μηναίο ξεκίνησαν και οι «Παπαντώνηδες» στην Ασίνη τη δική τους βιοτεχνία, την μετέπειτα βιομηχανία «Κύκνος», καθώς και άλλες παρόμοιες στον αργολικό κάμπο.
Η εξέλιξη της εταιρίας υπήρξε θεαματική, με αποκορύφωμα τη βράβευση με το χρυσό μετάλλιο στην 7η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το 1932. Η δραστηριότητα της επιχείρησης μεγαλώνει και στις αρχές της δεκαετίας του ’30 ξεκινούν να χτίζονται οι νέες κτηριακές εγκαταστάσεις στο Πολύγωνο Ναυπλίου.Την ίδια χρονιά, ιδρύεται Ανώνυμη Εταιρία, στην οποία συμμετέχουν και ο μεγάλος αδελφός του Κωστή, Γεώργιος Μηναίος, δικηγόρος στο Ναύπλιο, και ο γαμπρός του, Νίκος Σκιαδάς, χημικός μηχανικός του ΕΜΠ και γόνος αργολικής οικογένειας επιχειρηματιών εγκαταστημένων στο Κάιρο της Αιγύπτου.
Η λειτουργία του εργοστασίου συνεχίζεται έως την κατοχική περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας το εργοστάσιο επιτάσσεται από τη Wehrmacht, για να παρασκευάζει προϊόντα για το γερμανικό στρατό. Μετά το τέλος του πολέμου, το 1948, μετονομάζεται σε Γεωργική Βιομηχανία Κονσερβών «Ανθός Ναυπλίου» και λειτουργεί με την επωνυμία αυτή έως το 1955. Η λειτουργία του εργοστασίου σταματά οριστικά το 1957 και μέσα στη δεκαετία του ’60 οι εγκαταστάσεις περνούν στην ιδιοκτησία της Εθνικής Τράπεζας. Αφού αποψιλώνεται από τις μηχανικές του εγκαταστάσεις, το συγκρότημα στεγάζει συνεργεία, σιδηρουργεία και μικροτεχνίες έως το 1997, όταν αγοράζεται εν τέλει από τη σημερινή ιδιοκτησία.

Η εξόρυξη της Σμυρίδος είναι από την Νάξο και θα την παρουσιάσω λίγο αργότερα.