Ενδιαφέρον υπάρχει σίγουρα.

Την αξία (ή ίσως καλύτερα τη συνήθη τιμή στην αγορά) του αντιτύπου του Mein Kampf την καθορίζουν πολλά πράγματα. Κατ' αρχήν η έκδοση. Οι πρώιμες εκδόσεις της δεκαετίας του '20 αξίζουν πολλά περισσότερα. Κάποιες, όπως για τα πεντηκοστά γενέθλια του Χίτλερ αξίζουν επίσης πολλά. Εκεί τα νούμερα είναι τετραψήφια.

Για το 1939 υπάρχει επίσης ενδιαφέρον και πάλι η έκδοση όμως παίζει σημαντικό ρόλο. Αυτές του Μονάχου έχουν σχετικά μεγαλύτερη ζήτηση από άλλες. Τις απλές "γαμήλιες" μπορείς να τις βρεις συνήθως γύρω στα 130-150 ευρώ (τιμές παλαιοπωλών-παλαιοβιβλιοπωλών), η τιμή ανεβαίνει ακόμη και στα 350-500 για δερματόδετες ή με το έμβλημα της πόλης στην οποία δινόταν στο εξώφυλλο.

Σημασία έχουν επίσης οι υπογραφές. Από τους 3 δημάρχους της Βιέννης την περίοδο που αναφέρεις (Hermann Neubacher, Philipp Wilhelm Jung, Hanns Blaschke) οι δυο τελευταίοι δεν έχουν ιδιαίτερες "περγαμηνές" στα βιογραφικά τους. Ο πρώτος από την άλλη ήταν παλιό μέλος του αυστριακού ναζιστικού κόμματος, με σημαντικό ρόλο αργότερα στην Κατοχή της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας. Μια υπογραφή του (και όχι σφραγίδα με την υπογραφή του ή από κάποιον υπάλληλο που τη μιμήθηκε) ανεβάζει επίσης την τιμή.

Τέλος, φυσικά, η κατάσταση...

Αυτά σαν προσωπική γνώμη για το Mein Kampf. Από κει και πέρα θα σου πρότεινα να μην βασιστείς σε μια γνώμη μόνο, αλλά να ψάξεις και Έλληνες εκτιμητές (Σπανός π.χ.) αλλά και ξένους, όπως και μια καλή αναζήτηση στο διαδίκτυο. Έτσι θα βγάλεις έναν μέσο όρο για την αξία του, αποφεύγοντας τα "αρπακτικά". Η τελική κοστολόγηση θα είναι φυσικά και πάλι υποκειμενική, αλλά θα έχει κάποιες στερεότερες βάσεις.

Το αρχικό παράδοξο είναι φυσικά ότι τις τιμές δεν τις έχει διαμορφώσει κατά βάση η σπανιότητα, καθώς η πλειονότητα των εκδόσεων αποτελείται από εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, αλλά η ζήτηση, ειδικά όταν η πλειοψηφία των αγοραστών δεν μπορεί καν να διαβάσει το πρωτότυπο. Σε αυτά τα πλαίσια δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς και την οπτική του "αξίζει όσα θέλει κανείς να πληρώσει γι' αυτό".

Η αλήθεια είναι ότι έτσι αλλάζει το πράγμα...

Ο επόμενος όμως θα είναι αυθεντικός! 

Ευχαριστώ για τα σχόλιά σου Στέλιο, αν και μάλλον τα παραλές, όλοι μαθαίνουμε κάθε μέρα και από κάτι σχετικά με το αντικείμενό μας, όρεξη να υπάρχει και διάθεση να μοιραζόμαστε αντικείμενα και πληροφορίες! Αυτή είναι η μισή χαρά στις συλλογές εξ άλλου!

Τα 150 ευρώ θα ήταν πολύ καλή τιμή αν ήταν αυθεντικός. Οι τιμές κυμαίνονται γύρω στα 200-250 ευρώ χωρίς θήκη και 300-350 με τη θήκη. Αν είναι από σπάνιο κατασκευαστή, η τιμή μπορεί να ανεβαίνει ακόμη περισσότερο.

Θέλει προσοχή είναι η αλήθεια, κυκλοφορούν πολλές ρέπλικες και ορισμένες είναι και καλής ποιότητας και τεχνητά παλαιωμένες. Όλοι μας έχουμε "καεί", άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. "Πονάει" είναι η αλήθεια και κοστίζει, αλλά με τα λάθη, την εμπειρία σιγά σιγά, τις γνώμες άλλων και το ...διάβασμα στις κόπιες, μπορεί να πορεύεται κανείς σχετικά ασφαλής μες στο "ναρκοπέδιο"... 

Τώρα δεν ξέρω, ίσως να είχε σημασία να τον γυρίσεις πίσω, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια. Μπορεί να μην ήξερε κι ο ίδιος, αλλιώς αν επιμένει... είναι "σε τόσο καλή κατάσταση" που θα χαρεί να στον πάρει για 150 ευρώ και να τον πουλήσει στην τιμή που αρχικά ήθελε! 

Ίσως όχι αυστηρά στρατιωτικό, αλλά... μια απ' τις τελευταίες προσθήκες στη συλλογή μου. Αν και συλλέγω αντικείμενα από τον Β' ΠΠ, κάνω καμιά φορά καμιά "παρασπονδία" όταν το αντικείμενο έχει να κάνει με τον Εμφύλιο... 

Πρόκειται για τη σφραγίδα της Οργάνωσης Χ Βλαχοκερασιάς Αρκαδίας. Δεν μπόρεσα μέχρι στιγμής να βρω στοιχεία για τη δράση των εκεί Χιτών, υποθέτω όμως ότι πρέπει να είναι του '45-'46, οπότε και η οργάνωση εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Μια απ' τις τελευταίες προσθήκες στη συλλογή μου, ένα σήμα του ΕΛΑΣ. Κρίνοντας από φωτογραφίες της περιόδου φαίνεται πως υπήρχε μια μεγάλη ποικιλία, όπως είναι αναμενόμενο άλλωστε, αλλά και μια κάποια τυποποίηση από περιοχή σε περιοχή.





Δυστυχώς δεν είναι πολύ ξεκάθαρο, αλλά στη συγκεκριμένη φωτογραφία των ΑΣΚΙ διακρίνεται στο δίκοχο του δεξιά εικονιζόμενου ένα σήμα που μοιάζει αρκετά με το δικό μου. Είναι επομένως αρκετά πιθανό να προέρχεται από κάποια μονάδα της ευρύτερης περιοχής.

Ένα ακόμη από τη συλλογή μου, ένα Μετάλλιο Χειμερινής Εκστρατείας 1941/42 (Winterschlacht im Osten ή Ostmedaille). Σχεδιάστηκε από τον Unterscharführer (βαθμός των SS που δε μεταφράζεται ακριβώς, με καθήκοντα μεταξύ δεκανέα και λοχία) Ernst Krause. Θεσμοθετήθηκε στις 26 Μαΐου 1942 και απονέμονταν σε άνδρες του στρατού, της αεροπορίας και των SS που πολέμησαν στο Ανατολικό Μέτωπο μεταξύ 15/11/1941 και 15/4/1942, με τα εξής κριτήρια:

- συμμετοχή σε μάχες για 14 ημέρες ή 30 έξοδοι για τους αεροπόρους
- παραμονή 60 ημερών στο Ανατολικό Μέτωπο
- τραυματισμό σε μάχη
- θάνατο σε μάχη
- κρυοπαγήματα που να έχουν προκαλέσει σωματικές βλάβες που να πληρούν τα κριτήρια απονομής Διασήμου               Τραυματιών.

Τα χρώματα της ταινίας αντιπροσώπευαν το κόκκινο το αίμα, το λευκό το χιόνι και το μαύρο το πένθος για τους νεκρούς. Ονομάζονταν στην "αργκό" Gefriertfleischorden, "μετάλλιο κατεψυγμένου κρέατος".

Η ταινία του φερόταν στο δεύτερο κουμπί του χιτωνίου ή σε διεμβολή στο στήθος.

Το συγκεκριμένο είναι το δεύτερου τύπου, κατασκευασμένο από ψευδάργυρο, από την εταιρεία Otto Zappe με έδρα το Gablonz και κωδικό κατασκευαστή "110".

Η ένωση των 2 κομματιών του πλαισίου θα φαίνεται καθαρά πάνω στη ράχη του Σταυρού.

Ρωτάω γιατί ο Σταυρός σου μοιάζει με μια πολωνική κόπια, που αποτελείται από ένα κομμάτι, είναι μη μαγνητική και έχει ένα πολύ χαρακτηριστικό "φουσκωτό" στέμμα. Το "1914" του δικού σου μοιάζει επίσης. Ρίξε αν θέλεις μια ματιά σε αυτό το λινκ, στα ποστ #11, #12 και #13.

http://www.wehrmacht-awards.com/forums/showthread.php?t=38109&highlight=1914+fake

Και σε αυτό εδώ:

http://www.wehrmacht-awards.com/forums/showthread.php?t=718509&highlight=1914+fake

Βασίλη, εννοείται ότι μπορείς!

Στέλιο, όταν ρώτησα από πόσα κομμάτια αποτελείται, εννοούσα κατασκευαστικά. Συνήθως ο Σταυρός αποτελούνταν από 3 κομμάτια. Το πλαίσιο από 2 κομμάτια (το μπροστινό και το πίσω) και το κεντρικό. Το πλαίσιο έκλεινε πάνω στο κεντρικό δηλαδή και τις περισσότερες φορές αυτό κουνιέται μέσα στο πλαίσιο.

Ο Σιδηρούς Σταυρός είναι πολεμικό μετάλλιο και απονεμήθηκε για πρώτη φορά το 1813. Η χρονολογία αυτή φαίνεται στο πίσω μέρος των Σταυρών κάθε περιόδου, εκτός από τους Α' Τάξης. Αποτελούνταν από 3 Τάξεις. Β', Α' και το Μεγαλόσταυρο του Σιδηρού Σταυρού. Απονέμονταν για ηρωικές πράξεις στο πεδίο της μάχης και σπανιότερα σε πολίτες που πρόσφεραν στην πολεμική προσπάθεια. Το μαύρο κομμάτι συμβολίζει το Σταυρό των Ναϊτών Ιπποτών και το ασημί το Σταυρό της Ιερουσαλήμ.

Απονεμήθηκε ξανά κατά τον Γαλλοπρωσσικό πόλεμο του 1870 και τον Α' Παγκόσμιο, με τις χρονολογίες 1870 και 1914 αντίστοιχα στην εμπρόσθια όψη. Η κορδέλα του ήταν σ' αυτές τις περιόδους λευκή και μαύρη.

Φυσικά απονέμονταν και στην περίοδο 1939-45, με την πρώτη χρονολογία στην εμπρόσθια όψη, στην οποία η σβάστικα αντικατέστησε το αυτοκρατορικό μονόγραμμα και το στέμμα και την κορδέλα στα χρώματα του Γ' Ράιχ, μαύρο, άσπρο, κόκκινο. Μια αλλαγή ήταν ότι ο Μεγαλόσταυρος μετονομάστηκε σε Σταυρό των Ιπποτών. Με την ίδρυση της Bundeswehr υπήρξε το 1957 μια πρόβλεψη ώστε όσοι είχαν κερδίσει μετάλλια κατά τον Β'ΠΠ να μπορούν να τα φέρουν στη στολή τους. Υπάρχει επομένως και η έκδοση του 1957, χωρίς τη σβάστικα αυτή τη φορά.

Η πρώτη απονομή που γινόταν ήταν του Σταυρού Β' Τάξης, σαν αυτόν που ανέβασα. Τις πρώτες 24 ώρες ο Σταυρός φερόταν από το δεύτερο κουμπί του χιτωνίου μαζί με την κορδέλα και μετά φερόταν εκεί μόνο η κορδέλα Διαφορετικά φερόταν η διεμβολή στο στήθος.

Σε περίπτωση δεύτερης απονομής, για διαφορετική πράξη ανδρείας, απονέμονταν ο Σταυρός Α' Τάξης, ο οποίος φερόταν στην αριστερή τσέπη του χιτωνίου. Τέλος, για εξαιρετικές πράξεις ανδρείας -ή για διοίκηση μεγάλων σχηματισμών- απονέμονταν ο Σταυρός των Ιπποτών, αφού όμως πρώτα είχε κερδίσει κανείς τους Β' και Α' Τάξης. Και ο Σταυρός των Ιπποτών είχε διαβαθμίσεις. Πάνω του προσαρμόζονταν διεμβολές που τον "αναβάθμιζαν" σε:

-με φύλλα δρυός
-με φύλλα δρυός και ξίφη
-με φύλλα δρυός, ξίφη και διαμάντια
-με χρυσά φύλλα δρυός, ξίφη και διαμάντια.

Την περίοδο του Β' ΠΠ υπηρετούσαν αρκετοί βετεράνοι του Α' ΠΠ. Αν τους είχε απονεμηθεί ο Σταυρός του 1914 σε οποιαδήποτε Τάξη, ενδεχόμενες πράξεις ανδρείας κατά τον Β' ΠΠ δεν "αναβάθμιζαν" το μετάλλιο στην επόμενη Τάξη του 1939. Απονέμονταν αντίθετα ο Σταυρός Β' Τάξης του 1939. Φτου κι απ' την αρχή δηλαδή...

Σε αυτήν την περίπτωση φερόταν πάνω στην κορδέλα του Β' Τάξης και πάνω στο Σταυρό Α' Τάξης μια διεμβολή με τη χρονολογία 1939.

Όντως είναι Α' Τάξης του Α' ΠΠ. Για να του απονεμηθεί ο συγκεκριμένος, έπρεπε να έχει κερδίσει κανείς τον Β' Τάξης, ο οποίος φερόταν σαν μετάλλιο από το δεύτερο κουμπί της στολής, για τις πρώτες 24 ώρες από την απονομή του. Μετά φερόταν εκεί μόνο η κορδέλα του ή σε διεμβολή στο στήθος. Ο Α' Τάξης φερόταν στο στήθος, στην αριστερή τσέπη.

Ο δικός σου αποτελείται από 3 κομμάτια ή από ένα;

Ευχαριστώ για τα σχόλια!

Κώστα, δεν έχω πολλά γερμανικά μετάλλια, τα τελευταία χρόνια έχω στραφεί σε ελληνικά και αγγλικά κομμάτια, κυρίως στολές, κράνη, εξοπλισμό κτλ. Θα ανεβάσω και κάποια ακόμη που έχω τις επόμενες μέρες πάντως!

...Το δεύτερο αγαπημένο μου, που μάλλον είχε την ίδια διαδρομή με το πρώτο, Αγγλία-Αφρική-Ιταλία-Ελλάδα. Κατασκευής 1942. Αυτή τη φορά είναι ο κατασκευαστής που χάθηκε κάτω απ' τη μπογιά.  Φαίνονται 3 στρώματα, ένα σκούρο πράσινο, με την εργοστασιακή "αντιανακλαστική" βαφή, ένα αμμώδες και ένα ανοιχτότερο πράσινο. Και πάλι το εσωτερικό του αλλάχτηκε, καθώς είναι του 1945, κατασκευής CCL. Μάλλον στη διαδικασία χάθηκε η βίδα του, οπότε αντικαταστάθηκε από ένα διπλόκαρφο...

Το συγκεκριμένο φέρει το ελαστικό υποσιάγωνο MkIII, χωρίς τα ελατήρια δηλαδή, μια πιο οικονομική και γρήγορη στην παραγωγή λύση, αν και πιο άσχημη...  Οι Άγγλοι (και γενικά τα μέλη της Κοινοπολιτείας) έδωσαν ιδιαίτερη βάση στο συγκεκριμένο ζήτημα. Θεωρούνταν ότι αν συμβεί μια έκρηξη, τότε ήταν πιθανό το ωστικό κύμα και τα αέρια να πνίξουν το στρατιώτη με το υποσιάγωνο, καθώς το κράνος θα τραβιόταν προς τα πίσω. Τα ελατήρια και το ελαστικό επομένως πρόσφεραν μια καλύτερη προστασία απ' ό,τι το μη ελαστικό δέρμα. Είναι άγνωστο το κατά πόσο αυτό μπορούσε να συμβεί στην πραγματικότητα, αυτοί πάντως πήραν τα μέτρα τους...

Όντως υπήρχαν διαφορές ανάμεσα στις προπολεμικές και αυτές που κατασκευάστηκαν από τα μέσα κυρίως του πολέμου ως το τέλος του. Γενικά αυτό είχε να κάνει με τα διαθέσιμα υλικά και την οικονομία σε περίοδο πολέμου.

Το αλουμίνιο για παράδειγμα θεωρούνταν από ένα σημείο και μετά ζωτικής σημασίας για την αεροπορική βιομηχανία και όλα τα αποθέματα οδηγούνταν εκεί. Τα μακρύτερα λουριά για την ανάρτηση στη ζώνη έκαναν την αφαίρεση της φυσιγγιοθήκης ευκολότερη, καθώς το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να τα ξεκουμπώσεις, χρειαζόταν όμως περισσότερο δέρμα από τα πιο κοντά των μεταγενέστερων υποδειγμάτων. Με τα τελευταία έπρεπε να απασφαλίσει κανείς και την πόρπη της ζώνης για να τα βγάλει, μπροστά στην ανάγκη όμως... παραβλεπόταν η εργονομία.

Οι σφραγίδες των κατασκευαστών επίσης άλλαξαν από ένα σημείο και μετά. Αντί να αναγράφονται όπως στο παραπάνω υπόδειγμα, αντικαταστάθηκαν από έναν κωδικό αριθμό, το Reichsbetriebsnummer (Rb. Nr). Αυτό περιείχε τον κωδικό του κατασκευαστή και της πόλης-έδρας του, σε μια προσπάθεια αποφυγής εντοπισμού και βομβαρδισμού των εργοστασίων, μετά από χαρτογράφηση των τοποθεσιών από εξέταση λαφύρων.

Γεια σας!

Μερικές φωτό από έναν σιδηρού σταυρό β' τάξης από τη συλλογή μου. Κατασκευαστής η εταιρεία Rudolf Wächtler & Lange (κωδικός "100"), με έδρα τη Mittweida. Δεν είναι σε άριστη κατάσταση, αλλά έχει... χαρακτήρα! 

Όσα αναφέρονται στο blog είναι σωστά. Κάθε φυσιγγιοθήκη έπαιρνε 2 κλιπς των 5 σφαιρών των 7,92, οπότε οι 6 μαζί συμπλήρωναν την προβλεπόμενη χορήγηση πυρομαχικών, 60 σφαίρες για το Kar98k. Προσαρμόζονταν στη ζώνη με τις "θηλιές" των δυο ακριανών και στην εξάρτυση με τον κρίκο.

Πίσω στη μια διακρίνεται η σφραγίδα του κατασκευαστή (Stecher, έδρα Freiberg) και η χρονολογία κατασκευής, από τα αρχικά στάδια του πολέμου. Φαίνονται σε χρησιμοποιημένη, αλλά αξιοπρεπή κατάσταση.

Δεν μου 'ρχεται κάτι άλλο στο μυαλό προς το παρόν...  

Καλορίζικο και να το χαίρεσαι για χρόνια!!! Τέτοια να βλέπουμε!!!

Όντως άψογη κατάσταση για ένα απ' τα πρώτα Νο 4 Mk Ι! Από τα πιο αξιόπιστα, ακριβή και όμορφα όπλα της περιόδου! Άλλη αίσθηση το ξύλο και το κινητό ουραίο...

Ευχαριστώ για την αφιέρωση και πάλι με γεια!!!