Χρόνια πολλά Μίμη, με υγεία και πολλές αναβαθμίσεις!

Αυτό μου το έχει πει και ο Γιώργος (Lary)!
Και για να είμαι δίκαιος, τα κέρδη ανάλογα με το πόσο συνεισφέρει κανείς!
Γράφουμε που γράφουμε, να μην βγάλουμε και το κατιτίς μας?
Λοιπόν παιδιά, όλοι στο πληκτρολόγιο και γράφτε ιστορίες.

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια φίλε ΚΑΡΑΜΑΝΙΚΟ.


Νομίζω NMS πως είσαι θησαυρός γνώσεων! Πέρα από την σημαντική γεωγραφική θέση της Σύρου, νομίζω πως η κυριότερη αιτία των Ιπποτών για έλεγχο του νησιού βρίσκεται στο γεγονός πως πολλοί κάτοικοι είναι Καθολικοί, έτσι θα είχαν σημαντική ντόπια υποστήριξη που θα εξασφάλιζε την αιώνια παραμονή τους εκεί. Να τι γράφει ο μεγάλος ιστορικός της Ελληνικής Επανάστασης και μετέπειτα πρώτος Πρωθυπουργός της ελεύθερης Ελλάδας (και αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων) Σπυρίδων Τρικούπης στο έργο του ‘Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης’ για τους Καθολικούς των Κυκλάδων:

«Η φωνή τους (εννοεί των επαναστατημένων Ελλήνων) για την ελευθερία αντήχησε στις Κυκλάδες και σε μεγάλο μέρος των Σποράδων. Οι μόνοι που δεν ανταποκρίθηκαν ήταν εκείνοι που πίστευαν στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Στην περίπτωσή τους φάνηκε όλος ο φανατισμός αυτού του δόγματος, που τους έκανε να προτιμήσουν την ημισέληνο αντί του σταυρού και τη δουλεία αντί για την ελευθερία.

Κανένας Έλληνας στην Πελοπόννησο και στη Στερεά Ελλάδα δεν πιστεύει στο δυτικό δόγμα. Στα τέσσερα όμως νησιά του Αιγαίου, Σύρο, Τήνο, Νάξο και Σαντορίνη, υπήρχαν έντεκα χιλιάδες καθολικοί. Με εξαίρεση ελάχιστους από αυτούς, που φάνηκαν αληθινοί Έλληνες στον Αγώνα, οι υπόλοιποι αντέδρασαν φανερά και κρυφά, άρχισαν μυστικές σχέσεις με τους εχθρούς του έθνους, και έδειξαν μεγάλη και ασύστολη χαρά σε κάθε αποτυχία των επαναστατών.

 Όποια όμως κι αν ήταν η διάθεση και η τυφλότητά τους απέναντι στην εθνική τιμή και στα κοινωνικά τους συμφέροντα, αναγκάστηκαν τελικά ν' ακολουθήσουν τη γενική θέληση όλων των άλλων που αγωνίζονταν μέχρι θανάτου για την απόκτηση εθνικής ισονομίας και ισοτιμίας χωρίς διακρίσεις δογμάτων.

Τόση πίστη έδειξαν οι  Έλληνες καθολικοί, και ιδιαίτερα οι Συριανοί, προς τους Τούρκους και τόση λίγη εμπιστοσύνη είχαν για την επιτυχία του Αγώνα, ώστε έδιναν διπλό φόρο, εξ ανάγκης στους Έλληνες και εθελοντικά στους Τούρκους. Το μίσος των αιρέσεων, πολλές φορές χειρότερο από το μίσος της ετεροθρησκείας, σκοτίζει το μυαλό και πνίγει κάθε ευγενικό αίσθημα!

Το έθνος που πιστεύει σε ένα μόνο δόγμα είναι ευτυχισμένο. Χάρη στο Θεό είμαστε όλοι ομόθρησκοι στην Ελλάδα και καταραμένος ας είναι εκείνος που, για οποιονδήποτε λόγο, θα θελήσει να επιβουλευτεί την ενότητα της πίστης των Ελλήνων με ετεροδιδασκαλίες ή άλλα μέσα»


Όσο για το ρόλο των Ιωαννιτών Ιπποτών την Ελληνική επανάσταση, πολύ δύσκολα βρήκα ένα άρθρο του Αθ. Φωτόπουλου με τίτλο «Τα Εθνικά Δάνεια της Επανάστασης του 1821». Γράφει λοιπόν:

«Το 1822 και επ’ ευκαιρία τον Συνεδρίου των Ευρωπαίων ηγεμόνων στη Βερόνα της Ιταλίας, στάλθηκε εκεί ελληνική επιτροπή αποτελούμενη από τους Παλαιών Πατρών Γερμανό και Ανδρέα Μεταξά, με συνοδό το Γάλλο φιλέλληνα ναύαρχο Φίλιππο Ζουρνταίν. Με εξουσιοδότηση του Μεταξά, ο Ζουρνταίν προσπάθησε να βρει πιστωτές και τους βρήκε στο πρόσωπο των πληρεξουσίων του Τάγματος των Ιπποτών του Aγίου Ιωάννου της Ιερουσαλήμ, στο οποίο ανήκε και ο ίδιος!

Οι Ιωαννίτες, μέλη ενός θρησκευτικού ιπποτικού τάγματος { από το έτος 1309 } που δεν διέθετε εδαφικές κτήσεις, πρόσφεραν τη μεσολάβηση τους για τη σύναψη δανείου 10 εκατομμυρίων επ’ ονόματι της ελληνικής κυβέρνησης, με τον όρο να τους δίνονταν τα νησιά Ρόδος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Σύρος και Οινούσες { της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου } μετά την απελευθέρωση τους. Προσωρινά όμως ζητούσαν να εγκατασταθούν στη Σύρο και τις Οινούσες, που και αποτελούσαν πλέον «τελείαν ιδιοκτησίαν και κυριαρχίαν του Τάγματος». Ο Φ. Ζουρνταίν έκρινε { αφελώς ή υστεροβούλως } την πρόταση ως συμφέρουσα τους Έλληνες, αφού εκτός των χρημάτων θ’ αποκτούσαν και ισχυρούς φίλους στην Ευρώπη, που θα προωθούσαν τις εθνικές τους επιδιώξεις. Αλλά και οι Έλληνες του εξωτερικού, όπως ο Παν. Κοδρικάς, ο Α. Βογορίδης και ο μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιος συνέστησαν αποδοχή της πρότασης των Ιωαννιτών.

Όμως όπως ήταν αναμενόμενο, η Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος την απέρριψε χωρίς άλλη συζήτηση. Έγιναν κι άλλες απόπειρες σύναψης δανείου, όμως ήταν ασήμαντες. Μόνο μία, του Άγγλου Ρούμπενταλ, συζητήθηκε. Δίνονταν 40 εκατομμύρια γρόσια με τιμή έκδοσης 50% και τόκο 6%, το δε τοκοχρεολύσιο θα εισέπρατταν αυτοπροσώπως Άγγλοι από τις εθνικές προσόδους. Όμως η Αγγλία ήταν τότε ύποπτη στα μάτια των επαναστατών και καθετί που προερχόταν από αυτή θεωρείτο ύποπτο, ακόμη και οι προσφορές των Άγγλων φιλελλήνων.

Το Τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών { ή της Μάλτας } είναι γνωστό ότι ήταν άμεσα εξαρτώμενο από το Βατικανό. Αντιπροσώπευε έτσι την αντίπαλη δύναμη αυτού που απέβησαν τελικά οι περίφημοι Ναϊτες Ιππότες, αφού από τους δεύτερους { και με έδρα την Αγγλία… } προήλθε ο σύγχρονος Τεκτονισμός. Φαίνεται λοιπόν ότι οι Έλληνες προσπάθησαν να αποφύγουν κάθε εξάρτηση…»

Φίλε NMS η παρουσίασή σου είναι εξαιρετική Οι δε πληροφορίες που δίνεις σημαντικές. Μπράβο σου.



Έτσι εξηγήται η απροθυμία του τελευταίου μεγάλου μαγίστρου για αποφασιστική άμυνα. Θα πρέπει να ήταν και αυτός Γάλλος, καθώς και η πλειοψηφία των Ιπποτών.
Έτσι εξηγήται επίσης το πως οι Ιππότες κατείχαν τεράστιες περιουσίες στη Γαλλία, και όταν αυτές χάθηκαν, η Μάλτα βυθίστηκε στη χρεωκοπία.

Επίσης πολύ σημαντικές οι πληροφορίες που δίνεις για τη σχέση των Ιπποτών με τη Ρόδο. Γράψε αν βρείς κάτι σχετικά με την ανάμειξή τους στην Ελληνική επανάσταση. Πάντως εγώ δεν θυμάμαι κάτι.

Γιώργο πράγματι σχετικά σύγχρονο (σε σχέση με άλλα παλαιότερα που παρουσίασα, αλλά τόσο "βαρύ" από ιστορία !!!


Δημήτρη η ιστορία των Ιπποτών είναι σχεδόν άγνωστη στον κόσμο, κι όμως είναι αρκετά συνδεδεμένη με τον Ελληνισμό στο πέρασμα των αιώνων. Όσο για το τι απέγιναν τα μηχανήματα του πρώτου Ελληνικού νομισματοκοπείου, διάβασε:

Όταν συγκροτήθηκε στην Αθήνα το Βασιλικό Νομισματοκοπείο, όσα μηχανήματα της Αίγινας ήταν χρήσιμα, μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και προστέθηκαν στον εξοπλισμό του νέου εργοστασίου, τα μηχανήματα του οποίου είχαν κατασκευασθεί στο Μόναχο. Τα υπόλοιπα μηχανήματα παρέμειναν στην Αίγινα εγκαταλελειμμένα. Ο ιστορικός και αργότερα Πρωθυπουργός Σπυρίδων Λάμπρος, όταν το 1885 επισκέφθηκε το νησί, είδε στην αυλή του Κυβερνείου «παρηγκωνισμένον το τελευταίον του Νομισματοκοπείου λείψανον, τον άκμονα πιθανώς, εφ’ ου ετίθεντο τα μετάλλινα κέρματα προς επιχάραξιν της σφραγίδος δια της σφύρας, διότι ούτως απλή φαίνεται ότι ήτο η διαδικασία της χαραγής».

Με μέριμνα του Σπ. Λάμπρου, το τελευταίο αυτό λείψανο του Εθνικού Νομισματοκοπείου της Ελληνικής Πολιτείας μεταφέρθηκε στο Μουσείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος (την οποία ίδρυσε ο ίδιος μαζί με τους Νικόλαο Πολίτη, Γεώργιο Δροσίνη και Τιμολέοντα Φιλήμονα το 1882), στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, όπου σώζεται μέχρι σήμερα.
Μια μικρή πρέσα, βρίσκεται σήμερα δίπλα στα σκαλοπάτια της εισόδου του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου στην Αθήνα.

Αξίζει, νομίζω, κάποια στιγμή να επισκεφτούμε τους χώρους αυτούς για να δούμε αυτά τα πολύ σημαντικά κειμήλια, όχι μόνο της τελευταίας περιόδου των Ιπποτών της Μάλτας αλλά και της πρώτης περιόδου του Ελληνικού κράτους.

Στέλιο τα Panda είναι πανέμορφα! Συγχαρητήρια! Η άλλη πλευρά?

Φίλε Εν-αντι επίσης πανέμορφο το νόμισμα! Μπράβο! Τέτοια να βλέπουμε!

Συνέχεια...

Παρόλα αυτά, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του De Rohan, η οικονομική κατάσταση του Τάγματος επιδεινώθηκε περαιτέρω και σοβαρά κυρίως εξαιτίας των εξελίξεων που συνέβησαν στο εξωτερικό. Η οικονομία της Μάλτας εξαρτώνταν σε μεγάλο βαθμό από τη σταθερή εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό. Πολλά από αυτά τα κεφάλαια προήλθαν από εμβάσματα που προέρχονταν από το εισόδημα περιουσίας από τον μεγάλο αριθμό γαιοκτησιών στην Ευρώπη που ανήκαν στο τάγμα. Ανέφερα πριν ότι κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης μεγάλο μέρος των περιουσιών στη Γαλλία κατασχέθηκαν και πολλοί ιππότες έφυγαν στη Μάλτα. Με ελάχιστα διαθέσιμα χρήματα, το τάγμα απέκτησε τεράστια χρέη στη Μάλτα και στο εξωτερικό για να διατηρήσει τις δραστηριότητές του. Για να αντισταθμίσει την απώλεια, ήταν υποχρεωμένο να λειώσει και να μετατρέψει σε νομίσματα τα περισσότερα ασημικά από το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, το νοσοκομείο και άλλα δημόσια κτίρια.

Το νομισματοκοπείο του Τάγματος συνέχισε την λειτουργία του κατά τη διάρκεια της δίχρονης διακυβέρνησης του τελευταίου Μεγάλου Μαγίστρου Ferdinand von Hompesch (1797-98), ο οποίος δεν κατέβαλλε αξιόλογη προσπάθεια άμυνας απέναντι στους Γάλλους που αποβιβάστηκαν στο νησί τον Ιούνιο του 1798.
Στη μικρή διάρκεια της Γαλλικής κυριαρχίας 1798-1800 οι Γάλλοι έλιωσαν τον άργυρο πού βρήκαν στο νομισματοκοπείο και έκοψαν νομίσματα των 30 και 15 Tari που εικόνιζαν την προτομή και τα όπλα του τελευταίου Μεγάλου Μαγίστρου Ferdinand Von Hompesch.

28 χρόνια αργότερα, στην επαναστατημένη Ελλάδα, η κυβέρνηση του Ιωάννη Καποδίστρια, μετά την σύνταξη του σχεδίου ψηφίσματος για τα νομίσματα αντιμετώπισε και το θέμα της αποκτήσεως νομισματοκοπείου. Ήδη, από τις αρχές του 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας έλαβε ως δωρεά 1.500.000 ρούβλια από τη ρωσική κυβέρνηση αλλά και άλλες αξιόλογες δωρεές από τους υπόλοιπους συμμάχους των Ελλήνων. Τα χρήματα αυτά έδωσαν στον κυβερνήτη την ευκαιρία να ξεκινήσει αμέσως τη δημιουργία εθνικού νομίσματος.

Για το λόγο αυτό, με εντολή του Καποδίστρια, επιφορτίσθηκε το μέλος της οικονομικής επιτροπής Αλέξανδρος Κοντόσταυλος να μεταβεί τον Μάιο του 1828 στη Μάλτα, στη Μασσαλία και στην Ιταλία, για να προ¬μηθευτεί, τα ανα¬γκαία υλικά «δια να κόψωμεν εν Ελλάδι νόμισμα χαλκούν, ως έχοντες την ύλην εκ των αρχήστων ορειχαλκίνων κανονίων», όπως γράφει στον Ανδρέα Μουστοξύδη, εγκατεστημένο στην Βενετία.
Επισημαίνεται στον Μουστοξύδη να συνδράμει τον Κοντόσταυλο στην εύρεση «σηκωτηρίου (balancier) και άλλων προς σύστασιν του μικρού μας κερματοποιείου», κυρίως όμως εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού. Πράγματι, εντός του Ιουνίου 1828 ο Κοντόσταυλος αγόρασε από τους Άγγλους αντί 100 λιρών στερλι¬νών, δηλ. 500 ισπανικών ταλήρων ή 7.300 γροσίων Τουρκίας, το σύνολο των μηχα¬νών του νομισματοκοπείου του Τάγματος των Ιπποτών του Αγ. Ιωάννου της Μάλτας που ευρίσκονταν σε αχρησία.

Οι νομισματομηχανές ήταν ήδη άχρηστες για τους Άγγλους, οι οποίοι κατέλαβαν τη Μάλτα το 1800.**

Τα μηχανήματα μεταφέρθηκαν στην Αίγινα με τη Ρωσική κορβέτα "Βρονταία" και συναρμολογήθηκαν από Ιταλούς ειδικούς στα υπόγεια του Κυβερνείου όπου και γινόταν η επεξεργασία του κράματος για την κοπή των νομισμάτων.

Στις 20/11/1828 άρχισε να λειτουργεί το νομισματοκοπείο στην Αίγινα, στο ισόγειο του κτιρίου, που ο λαός ονόμασε «το παλάτι του Μπάρμπα-Γιάννη» και χρησίμευσε ως κυβερνείο του Ιωάννη Καποδίστρια, και άρχισαν να κόβονται τα πρώτα νομίσματα του ελεύθερου Ελληνικού κράτους, κατά πάσαν πιθανότητα, από τις ίδιες μηχανές που έκοψαν και το τάληρο που σας παρουσιάζω, 32 χρόνια νωρίτερα.

*Το Δουκάτο του Αμάλφι ήταν ένα de facto ανεξάρτητο κράτος γύρω από τη νότια ιταλική πόλη Αμάλφι κατά τον 10ο και 11ο αιώνα. Η πόλη και η επικράτειά της ήταν αρχικά μέρος του μεγαλύτερου Βυζαντινού ducatus Napolitanus, κυβερνούμενος από πατρίκιο, αλλά ανεξαρτητοποιήθηκε από το  Βυζάντιο και εξέλεξε αρχικά δούκα το 958. Κατά τον 10ο και τον 11ο αιώνα ο Αμάλφι εκτιμάται ότι είχε πληθυσμό 50.000 -70.000 ατόμων. Αναπτύχθηκε και έγινε οικονομικό και εμπορικό κέντρο του οποίου οι έμποροι κυριάρχησαν στο μεσογειακό και ιταλικό εμπόριο για έναν αιώνα πριν ξεπεραστούν από τις άλλες ναυτιλιακές δημοκρατίες του Βορρά, όπως η Πίζα, η Βενετία και η Γένοβα. Το 1073, το Αμάλφι έχασε την ανεξαρτησία του όταν καταλήφθηκε από τους Νορμανδούς.

**Η Μάλτα ήταν βρετανικό προτεκτοράτο (1800-1814), αναγορεύθηκε το 1814 σε αποικία. Το κυκλοφορούντα νομίσματα ήταν κυρίως Σικελίας, Ισπανίας και Γαλλίας. Tο 1825 τα Βρετανικά ασημένια και χάλκινα έγιναν τα νόμιμα νομίσματα. Βρετανικά κέρματα κόβονταν στην Αγγλία για αποκλειστική χρήση στη Μάλτα και συνέχισαν να κόβονται μέχρι το 1913. Τα βρετανικά χάλκινα κέρματα κηρύχθηκαν το μοναδικό νόμιμο νόμισμα τον Οκτώβριο του 1857 και παρέμειναν μέχρι το 1972, παρά το γεγονός ότι η Μάλτα απέκτησε την Ανεξαρτησία το 1964.

Γειά σας φίλοι μου συλλέκτες και καλή – συλλεκτικά – χρονιά! Το τάληρο της συλλογής μου που σας παρουσιάζω έρχεται από τη μικρή Μάλτα κατά την διακυβέρνησή της από το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη και είναι του 1796.  Ας δούμε όμως πρώτα τα χαρακτηριστικά του νομίσματος:

Μπροστά:
Προτομή του Μεγάλου Μαγίστρου κοιτάζοντας δεξιά με την επιγραφή:
 F • EMMANUEL DE ROHAN M • M •
Πίσω:
Οβάλ θυρεός με στέμμα στην κορυφή, μέσα σε αλυσίδα με το σταυρό της Μάλτας και κλαδιά με την ημερομηνία χωρισμένη στο κάτω μέρος και την επιγραφή:
17 96          S. 2

Χαρακτηριστικά νομίσματος:

Βάρος: 26,18 gr.
Διάμετρος: 38 mm
Βιβλιογραφία:  KM# 343, Dav-1610
Αξία: 2 Scudi = 24 Tari
Ασήμι: Δεν αναφέρεται
Χρονιές κοπής: 1796
Τιράζ:  Δεν αναφέρεται
Νομισματοκοπείο: Βαλέττα

Το νόμισμα αυτό κόπηκε μόνο μία φορά, το 1796 επί ηγεμονίας του Μεγάλου Μάγιστρου Emmanuel de Rohan (1775-1779), ο οποίος ήταν και ο προτελευταίος της Μάλτας. Η αξία του είναι 2 Scudi που ισούται με 12 Tari.  Η βασική νομισματική μονάδα της Μάλτας ήταν το tari (επηρεασμένη από αντίστοιχα νομίσματα των Ιταλικών κρατών). Το μεγαλύτερο ασημένιο νόμισμα έφτανε τα 30 tari. Υπήρχε επίσης και το κέρμα του 1 Scudo.

 Ποιοι ήταν όμως οι Ιωαννίτες Ιππότες και πως βρέθηκαν να κυβερνούν τη Μάλτα;

Ιωαννίτες Ιππότες είναι η ονομασία του Ordo Hospitalis Sancti Johannis Hierosolymitani (λατιν., κατά λέξη : «Τάγμα του Ξενώνα του Αγίου Ιωάννη του Ιεροσολυμίτη), ενός ρωμαιοκαθολικού μοναχικού-ιπποτικού τάγματος, που ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα στα πλαίσια της Α΄ Σταυροφορίας.

Οι καταβολές του Τάγματος ανάγονται στον 11ο αιώνα με την εγκατάσταση Αμαλφιτανών* εμπόρων στην Ιερουσαλήμ και στην μετέπειτα ίδρυση ξενοδοχείων-νοσοκομείων στους Αγίους Τόπους. Το πρώτο νοσοκομείο χτίστηκε πάνω στα ερείπια ενός ναού του Αγίου Ιωάννη, γι’ αυτό το τάγμα ονομάστηκε έτσι. Όπως και οι Ναΐτες, ανέλαβε μετά την Α΄ Σταυροφορία και στρατιωτικό πέραν του ιατρικού του ρόλου, με πρώτη ευθύνη την περίθαλψη των αρρώστων προσκυνητών στα νοσοκομεία του Τάγματος κι έπειτα τον πόλεμο κατά των Σαρακηνών.

Το Τάγμα ιδρύθηκε με παπική βούλα το 1113. Έδρασε στους Αγίους Τόπους μέχρι την κατάλυση των σταυροφορικών κρατών και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Ρόδο (1309). Η πτώση των Ναϊτών (1314) ήταν ένας από τους παράγοντες που ενίσχυσαν τους Ιωαννίτες, οι οποίοι εξελίχθηκαν σε ναυτική δύναμη και προασπιστές της Χριστιανοσύνης απέναντι στους Μωαμεθανούς. Στην Ρόδο το Τάγμα αντιστάθηκε επιτυχώς στην πολιορκία του Μωάμεθ Β΄ και παρέμεινε εκεί μέχρι το 1523 οπότε εκδιώχθηκε από τους Οθωμανούς.

Το 1530, τους παραχωρήθηκε από τον Πάπα και τον Βασιλιά της Ισπανίας, Κάρολο Κουίντο (ο οποίος ήταν βασιλιάς και της Σικελίας) η Μάλτα μαζί με το Γκόζο και το Βορειοαφρικανικό λιμάνι της Τρίπολης. Για τις παραπάνω κτήσεις οι Ιωαννίτες κατέβαλλαν στον αντιβασιλιά της Σικελίας ετήσιο φόρο ένα μαλτέζικο γεράκι (προφανώς ο φόρος αυτός ήταν συμβολικός).

Το 1565 ο Σουλεϊμάν έστειλε δύναμη 40.000 περίπου ανδρών να πολιορκήσει δύναμη 700 Ιπποτών και 8.000 στρατιωτών και να καταλάβει τη Μάλτα. Στην αρχή, οι περισσότερες πόλεις καταστράφηκαν και σχεδόν οι μισοί ιππότες σκοτώθηκαν. Η κατάσταση των πολιορκημένων ήταν πλέον απελπιστική και, καθώς ο αριθμός τους λιγόστευε καθημερινά, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να επανδρώνουν τη μακριά γραμμή οχυρώσεων. Παρόλα αυτά, όταν το συμβούλιο του μάγιστρου Ζαν ντε λα Βαλέτ πρότεινε την εγκατάλειψη του Μπίργκου και της Σενγκλέα και την απόσυρση στο οχυρό Σαντ Άντζελο, αυτός αρνήθηκε.

Στις 23 Αυγούστου εκδηλώθηκε άλλη μία μεγάλη επίθεση, η τελευταία σοβαρή προσπάθεια, όπως αποδείχθηκε, των πολιορκητών. Η επίθεση απωθήθηκε με μεγάλη δυσκολία από τους Ιωαννίτες, ενώ στην άμυνα πήραν μέρος ακόμη και οι τραυματίες. Από εδώ και πέρα όμως ήταν η σειρά των Οθωμανών να βρεθούν σε απελπιστική θέση.  Η κατάληψη της Μάλτας έμοιαζε όλο και πιο αδύνατη, ενώ τους πολύ θερμούς καλοκαιρινούς μήνες διάφορες αρρώστιες έκαναν την εμφάνισή τους στο στρατόπεδο των πολιορκητών. Τα πυρομαχικά και οι τροφές τους τελείωναν, ενώ το ηθικό τους έπεφτε κατακόρυφα από τις αποτυχίες και τις μεγάλες απώλειες. Επίσης, ο θάνατος του του Οθωμανού ναυάρχου Τουργκούτ Ρεΐς, που ήταν ικανότατος διοικητής, αποτέλεσε σοβαρό πλήγμα στο ήδη πεσμένο ηθικό των πολιορκητών, ενώ οι Οθωμανοί διοικητές Πιγιαλέ πασάς και Λαλά Μουσταφά πασάς δεν έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο. Είχαν στη διάθεσή τους ένα τεράστιο στόλο τον οποίο κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν επιτυχώς μόνο μία φορά. Παραμελούσαν τις επικοινωνίες τους με την αφρικανική ακτή και δεν έκαναν καμία προσπάθεια να σταματήσουν τις σικελικές ενισχύσεις.

Οι μπερδεμένοι και αναποφάσιστοι Τούρκοι διοικητές πληροφορήθηκαν την άφιξη σικελικών ενισχύσεων και μη ξέροντας πως επρόκειτο για μία μικρή δύναμη, έλυσαν την πολιορκία και αποχώρησαν από τη Μάλτα. Η πολιορκία της Μάλτας υπήρξε ενδεχομένως η τελευταία φορά στην ιστορία που δύναμη ιπποτών κέρδισε μια αποφασιστική μάχη.

Όταν οι Οθωμανοί έφυγαν, οι Ιωαννίτες είχαν 600 άνδρες ικανούς να φέρουν όπλα ενώ οι Τούρκοι γύρω στους 40.000. Μετά την πολιορκία, μια νέα πόλη έπρεπε να κτιστεί, η οποία ονομάστηκε Humilissima Civitas Valletta (H Tαπεινοτάτη Πόλη Βαλέτα), προς τιμή του μαγίστρου Ντε λα Βαλέτ ο οποίος άντεξε την πολιορκία. Είναι η σημερινή πρωτεύουσα της Μάλτας. Το 1607 δόθηκε στον μεγάλο μάγιστρο των Ιωαννιτών ο τίτλος του πρίγκιπα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρόλο που οι κτήσεις του τάγματος ήταν πάντα νότια της αυτοκρατορίας. Το 1630 το αξίωμα του μεγάλου μαγίστρου εξισώθηκε εκκλησιαστικά με αυτό του καρδιναλίου και του απονεμήθηκε η διάκριση της Εξοχοτάτης Υψηλότητος.

Μετά την αποφασιστική νίκη των χριστιανικών δυνάμεων εναντίον του Οθωμανικού στόλου στη ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, στην οποία το Τάγμα έλαβε μέρος με τρία πλοία, οι Ιππότες ανέλαβαν την προστασία των χριστιανικών πλοίων από τους Βερβερίνους πειρατές και την απελευθέρωση των Χριστιανών σκλάβων που οι τελευταίοι είχαν συλλάβει.

Το Τάγμα έχασε πολλές από τις κτήσεις του στην Ευρώπη με την επέκταση του Προτεσταντισμού και την εμφάνιση άλλων αιρέσεων, αλλά επέζησε στη Μάλτα. Οι κτήσεις της Αγγλίας δημεύθηκαν το 1540 από τον Ερρίκο τον Η', γεγονός που τερμάτισε την δράση της εκεί.

Ακολουθώντας την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση, τα περισσότερα Γερμανικά "παρακλάδια" του τάγματος ενστερνίστηκαν την Προτεσταντική θεολογία, αλλά διατήρησαν την ονομασία τους. Το 1577 η Ηγουμενία (το τάγμα ήταν χωρισμένο σε Ηγουμενίες) του Βρανδεμβούργου μετεστράφη στον Λουθηρανισμό, αλλά συνέχισε να καταβάλλει τις οικονομικές της εισφορές στο τάγμα.

Οι Ιππότες της Μάλτας είχαν ισχυρή παρουσία στις τάξεις του Αυτοκρατορικού Ρωσικού Ναυτικού και του προεπαναστατικού Γαλλικού Ναυτικού. Όταν ο Ντε Πουανσί (διακεκριμένος Ιωαννίτης Ιππότης) διορίσθηκε κυβερνήτης του Αγίου Χριστοφόρου το 1639 έντυσε την ακολουθία του με τα εμβλήματα και τους θυρεούς του τάγματος. Η παρουσία των Ιωαννιτών στην Καραϊβική ισχυροποιήθηκε μέχρι το θάνατο του το 1660. Ο ίδιος επίσης αγόρασε το νησί Σαιν Κρουά ως προσωπικό κτήμα, και το μεταβίβασε στους Ιππότες. Το 1665 το Σαιν Κρουά αγοράστηκε από την Γαλλική Εταιρεία Δυτικών Ινδιών, οπότε τερματίστηκε η παρουσία του τάγματος στην Καραϊβική.

Το 1789, η Γαλλική Επανάσταση, με τον έντονο αντικληρικισμό και αντιαριστοκρατισμό που τη διέκρινε, κατήργησε το Τάγμα στην Γαλλία και ανάγκασε πολλούς Γάλλους ιππότες να εγκαταλείψουν τη χώρα. Κατά συνέπεια πολλές από τις "παραδοσιακές" πηγές εισοδήματος του Τάγματος χάθηκαν για πάντα.

Το Μεσογειακό οχυρό των Ιπποτών στην Μάλτα καταλήφθηκε από τον Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη το 1798 κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στην Αίγυπτο.

Οι Ιππότες της Μάλτας διασκορπίστηκαν, αλλά το Τάγμα συνέχισε να υφίσταται σε μικρότερη κλίμακα και να διαπραγματεύεται με τις κυβερνήσεις της Ευρώπης για την αναβίωση της ισχύος του. Ο Ρώσος αυτοκράτορας Παύλος ο Α' πρόσφερε καταφύγιο στους περισσότερους Ιππότες στην Αγία Πετρούπολη, οι οποίοι τον εξέλεξαν ως Μέγα Μάγιστρο μετά την παραίτηση -ενδεχομένως καθαίρεση- του φον Χόμπες. Η εκλογή του Παύλου παρ' όλα αυτά ποτέ δεν επικυρώθηκε από το Βατικανό και συνεπώς παρέμεινε "de facto" και όχι "de jure" Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος.

Στην αρχή του 19ου αιώνα, το τάγμα είχε πλέον αποδυναμωθεί σοβαρά λόγω της απώλειας των κτήσεων σε όλη την Ευρώπη. Μόλις το 10% του εισοδήματος του τάγματος προερχόταν πλέον από πηγές εντός της Ευρώπης, με το υπόλοιπο 90% να προέρχεται από το "Μεγάλη Ρωσική Ηγουμενία" μέχρι το 1810. Αυτό αντικατοπτριζόταν στο γεγονός ότι από το 1805 ως το 1879 το τάγμα διοικούνταν από τοποτηρητές και όχι από μεγάλους μαγίστρους.

Το 1834, το Τάγμα εγκατέστησε νέο αρχηγείο στη Ρώμη.
Το 1879 ο πάπας Λέοντα τον ΙΓ' ονόμασε νέο μεγάλο μάγιστρο του Τάγματος. Από αυτό το σημείο και μετά, το Τάγμα μετατράπηκε σε ανθρωπιστικό και θρησκευτικό οργανισμό ως το "Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα του Ξενώνα του Αγίου Ιωάννη" που αναπτύσσει δράση σε πολλούς διεθνείς οργανισμούς ενώ συμμετέχει και στα Ηνωμένα Έθνη ως μέλος-παρατηρητής.

Το 1961 το Τάγμα αναγνωρίστηκε από την Αγία Έδρα ως «Κυρίαρχο Στρατιωτικό, Νοσοκομειακό Τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, της Ρόδου και της Μάλτας...προερχόμενο από τους Οσπιτάλιους του Νοσοκομείου του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ». Το τάγμα διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με περισσότερες από 100 χώρες, έχοντας πολλούς αντιπροσώπους. Εκδίδει δικά του διαβατήρια, νόμισμα, γραμματόσημα, ακόμα και πινακίδες κυκλοφορίας. Οι διπλωματικές δραστηριότητες του Τάγματος είναι συνδεδεμένες με την ανθρωπιστική του αποστολή.

Το Τάγμα πρόσφατα εγκατέστησε ένα παράρτημα στη Μάλτα, μετά την υπογραφή ενός σχετικού συμβολαίου με την εκεί κυβέρνηση, με το οποίο του παραχωρήθηκε η αποκλειστική χρήση του οχυρού Σαντ' Άντζελο για 99 χρόνια. Σήμερα, μετά την αναστήλωσή του, το οχυρό φιλοξενεί ιστορικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, που σχετίζονται με το Τάγμα της Μάλτας.

Και τώρα να σας πω λίγα λόγια για το νομισματοκοπείο της Μάλτας, που έχει και Ελληνικό ενδιαφέρον:

Το 1530 ο αυτοκράτορας Κάρολος ο V της Ισπανίας δώρισε τη Μάλτα που ήταν στη κυριαρχία του στο τάγμα των ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Αυτοί άρχισαν αμέσως να παράγουν νομίσματα. Το πρώτο νομισματοκοπείο ήταν πιθανότατα στο Birgu ή στο οχυρό του St. Angelo, μετά το 1573 μεταφέρθηκε στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου και το 1604 στην St. Sebastian Street γνωστή ως ‘η οδός του παλιού νομισματοκοπείου’. Το 1778 το νομισματοκοπείο μεταφέρθηκε ξανά, αυτή τη φορά στο “Conservatoria” (σήμερα είναι η Εθνική βιβλιοθήκη της Μάλτας), στην Βαλέτα, όπου παρέμεινε μέχρι την παύση της λειτουργείας του από τους Γάλλους το 1800.

Ο ίδιος ο Μεγάς Μάγιστρος ήταν υπεύθυνος για το διορισμό του αρχηγού του Νομισματοκοπείου, ο οποίος με τη σειρά του ήταν αρμόδιος για όλους τους χρυσοχόους και αργυροχόους που λειτουργούσαν στη Μάλτα.

Το 18ο αιώνα, μετά από μια σειρά λάθος χειρισμών, το νομισματοκοπείο λειτουργούσε έχοντας μεγάλο παθητικό. Το 1777, η οικονομική υπηρεσία του τάγματος, για την αναδιοργάνωση του Νομισματοκοπείου και για τη μη περεταίρω λειτουργίας του με ζημία, αποφάσισε να υιοθετήσει τις συστάσεις του Zanobio Paoli (πρώην αρχηγού του νομισματοκοπείου της Φλωρεντίας, ο οποίος είχε έρθει στη Μάλτα το 1762 μετά από πρόσκληση του Μεγάλου Μαγίστρου), όσον αφορά τη μέθοδο εργασίας και τα διάφορα καθήκοντα εκείνων που απασχολούνται σε αυτό. Για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στο νόμισμα του Τάγματος συνιστάται επίσης να αποκατασταθεί το τυποποιημένο χρυσό νόμισμα, το Zecchino, στην αρχική του ακρίβεια 22 ½ καρατίων και 3 1/6 deniers βάρους και η αξία του να ρυθμίζεται περιοδικά σύμφωνα με την τιμή που τα Ισπανικά Doubloons αγοράστηκαν από τα νομισματοκοπεία της Νάπολης και του Παλέρμο. Το τυποποιημένο ασημένιο νόμισμα, το Maltese Scudo, έπρεπε επίσης να αποκατασταθεί σε καθαρότητα και οι Επίτροποι του Νομισματοκοπείου έπρεπε επίσης να εκδίδουν περιοδικά πίνακα που να δείχνει την τιμή αγοράς ξένων κερμάτων. Μεταξύ άλλων, συνιστάται να αποσυρθούν τα υποτιμημένα Zeccini, καθώς και τα χάλκινα κέρματα. 

Πολλές από αυτές τις συστάσεις, αν και εγκρίθηκαν από τον Μεγάλο Μάγιστρο Master Emmanuel de Rohan (1775-1779) αγνοήθηκαν. Για παράδειγμα, τα Zecchini δεν αποσύρθηκαν ποτέ και τα χάλκινα σφραγίστηκαν κατά της πλαστογραφίας. Ωστόσο έγιναν οι απαραίτητες αλλαγές στη διοίκηση του νομισματοκοπείου, καθώς τα νομίσματα του de Rohan είναι πιο ακριβή σε βάρος και καθαρότητα. Τα οικονομικά αρχεία του νομισματοκοπείου αποκαλύπτουν επίσης ότι το εν λόγω ίδρυμα, αν και έχασε σε ορισμένα χρόνια, έκανε συνολικό κέρδος πάνω από 25.000 Scudi κατά την περίοδο 1778-1788.

.

Στάλθηκε από το MEIZU_M5 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 Χρόνια πολλά σε όλους τους εορτάζοντες (Γιάννης, Γιάννα, Πρόδρομος) και ιδιαίτερα στο φίλο Γιάννη (ΙΒΑΝ)!

Έξοχη σειρά φίλε Xappas!!! Προχώρα δυνατά! 

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και καλή χρονιά σε όλους, γεμάτη νέα συλλεκτικά κομμάτια.

Καλά Χριστούγεννα, χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και καλή ξεκούραση σε όλους.

Πάντως ότι και να είναι αποτελεί μέρος της νομισματικής. Ωραίο κομμάτι Γιώργο. Αξίζει να το έχεις.

Νομίζω πως το ξεφτιλίσαμε το πράγμα! Αυτό δεν είναι νόμισμα, είναι παιχνίδι για παιδιά.