Κοινωνικά αιτήματα και άλλα ιστορικά
sac:
Ανοίγω καινούριο θέμα, για να υπογραμμίσω ότι αυτή η συζήτηση είναι άσχετη με την άλλη και για να μπορούμε να πλακωθούμε εδώ με την ησυχία μας.
Παίρνω πάσα από αυτό, γιατί... με τρώει ο πισινός μου...
Παράθεση από: epop στις Οκτώβριος 18, 2013, 10:28:17 μμ
Γιωργο δηλαδη υποστηριζεις οτι οι ελληνες εκαναν επανασταση κοινωνικη.
οταν κατελαβαν δηλαδη την Τριπολη ειπαν στους οθωμανους και τους εβραιους ελατε να ζησουμε σαν αδερφια.
οταν κουβαλησε τους αιγυπτιους ο Ιμπραημ που ηθελε να ξεριζωσει την ρατσα των ρωμιων απο την πελοποννησο,ο παπαΦλεσσας τους υποδεχτηκε με ανοιχτες αγκαλες. Το ιδιο λαθος εκαναν και οι κομ#####στες στην κατοχη με σενα.Νομιζαν οτι ολος ο ελληνικος λαος που πηγε στον ΕΑΜ ελλας ηταν αριστεροι και ηθελαν να κανουν κοινωνικη επανασταση. Γι αυτο στον εμφυλιο φαγαν τα μουτρα τους αφου ο λαος τους γυρισε την πλατη.
Τα κοινωνικά αιτήματα της Γαλλικής ή/και της Ελληνικής Επανάστασης, που απέχουν περίπου 40 χρόνια μεταξύ τους, ήταν τελείως διαφορετικά από τα μέσα του 20ου αιώνα.
Φέρνω τα εξής παραδείγματα:
Μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση, θεωρούσαν φυσιολογικό η εκτέλεση ενός καταδικασμένου σε θάνατο να είναι οδυνηρή. Π.χ. την εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ', αν κάποιος άγγιζε τον βασιλιά (απλώς τον άγγιζε, χωρίς να τον βλάψει) καταδικαζόταν σε θάνατο με διαμελισμό. Δηλαδή, τον έδεναν σε τέσσερα άλογα και τον διαμέλιζαν.
Επίσης, ίσχυαν διαφορετικές ποινές για τους ευγενείς, για τον απλό λαό κλπ. Αν κάποιος ευγενής σκότωνε έναν απλό πολίτη, έδινε αποζημίωση στην οικογενειά του. Αν κάποιος απλός πολίτης σκότωνε έναν ευγενή, καταδικαζόταν σε θάνατο.
Κάποια, λοιπόν, από τα κοινωνικά αιτήματα της εποχής μας φαίνονται σήμερα...
- Ισότητα απέναντι στον νόμο. Να ισχύουν, δηλαδή, οι ίδιοι νόμοι για όλους και να μην διαφοροποιούνται ανάλογα με την κοινωνική θέση του κλπ του καθενός.
- Αξιοπρεπεής θανάτωση. Αν κάποιος καταδικαζόταν σε θάνατο, να εκτελεστεί με τρόπο γρήγορο, ανώδυνο και αξιοπρεπή. Να καταργηθεί, ας πούμε, το κάψιμο "στην πυρά". Επίσης, τους θανατοποινίτες, κατά περίπτωση, τους περιέφεραν δημόσια πριν την εκτέλεση, τους έφτυναν και τους πετούσαν διάφορα, τους έγδυναν πριν την εκτέλεση και κάποιες φορές έκθεταν τα πτώματα ή τα κεφάλια τους δημόσια και δεν τα άφηναν να ταφούν "αξιοπρεπώς".
Η εφεύρεση της γκιγιοτίνας σχετίζεται άμεσα με το παραπάνω. Σκότωνε γρήγορα, καθαρά και αρκετά ανώδυνα.
- Κάποια νομικά θέματα, όπως τα όρια της κράτησης και της προφυλάκισης, αλλά κυρίως η κατάργηση των βασανιστηρίων. Κάποιος συλλαμβανόταν από την αστυνομία, βασανιζόταν κατά την προανάκριση, ξαναβασανιζόταν κατά την τακτική ανάκριση και κάποιες φορές τον παρατούσαν στην φυλακή και δεν τον παρέπεμπαν καν σε δίκη.
---------------------------------------------------------------------------------------
Όλα αυτά ήταν αιτήματα της Γαλλικής Επανάστασης. Δεν εννοώ ότι η Γαλλική Επανάσταση έγινε για αυτούς τους λόγους μόνο. Η Γαλλική Επανάσταση έγινε για 1.000.000 λόγους, μεταξύ των οποίων και αυτοί.
greenday:
ωραιο το κειμενο...να κανω μια ερωτηση ο θανατος στην πυρα κατα ποσο ηταν βασανιστικός ?
Εννοω περα απο αυτα που βλεπουμε στην τηλεοραση...Το θυμα δεν θα καιγοταν "κοιμισμενο" λογω της εισπνοης διοξειδιου του ανθρακα ? το οποιο θα τον "κοιμιζε" ?
sac:
Παράθεση από: greenday στις Οκτώβριος 19, 2013, 06:18:28 μμ
ωραιο το κειμενο...να κανω μια ερωτηση ο θανατος στην πυρα κατα ποσο ηταν βασανιστικός ?
Εννοω περα απο αυτα που βλεπουμε στην τηλεοραση...Το θυμα δεν θα καιγοταν "κοιμισμενο" λογω της εισπνοης διοξειδιου του ανθρακα ? το οποιο θα τον "κοιμιζε" ?
Δεν ξέρω, αγαπητέ μου. Ελπίζω να ήταν έτσι...
sac:
Σχετικά με την Ελληνική Επανάσταση, ο Ρήγας είναι σαφέστατος.
Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στις ράχες στα βουνά;
Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο είναι μιάς ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή.
Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψένουν, καθ' ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθής
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθής.
Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,
κι' αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.
Ο Σούτζος, κι ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής
Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, ειν' να ιδής.
Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι αγάδες, με άδικον σπαθί.
Κι αμέτρητοι άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,
ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμμιά αφορμή.
Ελάτε με έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν,
να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν.
Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν
να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν.
Οι νόμοι να 'ν' ο πρώτος, και μόνος οδηγός,
και της πατρίδος ένας, να γένει αρχηγός.
Γιατί κι η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά,
να ζούμε σαν θηρία, ειν' πιο σκληρή φωτιά.
Και τότε με τα χέρια, ψηλά στον ουρανόν
ας πούμ' απ' την καρδιά μας, ετούτα στον Θεόν.
"Ω βασιλεύ του κόσμου, ορκίζομαι σε Σε,
στην γνώμην των τυράννων, να μην έλθω ποτέ.
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ,
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
"Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε νάναι σταθερός.
Πιστός εις την πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για να 'μαι, υπό τον στρατηγόν.
"Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο ουρανός,
και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός."
Σ' ανατολή και δύση, και νότον και βοριά,
για την πατρίδα όλοι, να 'χωμεν μια καρδιά.
Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.
Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ' αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή.
Όσα απ' την τυραννίαν, πήγαν στην ξενητιά
στον τόπον του καθ' ένας, ας έλθη τώρα πιά.
Και όσοι του πολεμου, την τέχνην αγροικούν
Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν.
Η Ρούμελη τους κράζει, μ' αγκάλες ανοιχτές,
τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές.
Ως ποτ' οφφικιάλος, σε ξένους Βασιλείς;
έλα να γένης στύλος, δικής σου της φυλής.
Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθή
ή να κρεμάση φούντα, για ξένον στο σπαθί.
Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πιά εχθροί,
αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κ' εθνικοί.
Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,
εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν.
Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά
ως πότε σταις σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά;
Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί,
κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή.
Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,
και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σα θεριά.
Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,
με τα άρματα στο χέρι, καθ' ένας ας φανή,
Το αίμα σας ας βράση, με δίκαιον θυμόν,
μικροί μεγάλοι ομώστε, τυρράννου τον χαμόν.
Λεβέντες αντριωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννή.
Μην καρτερήτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,
χωθήτε στο μπογάζι, μ' εμάς και σεις μαζί.
Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,
σαν αστραπή χυθήτε, χτυπάτε τον εχθρόν.
Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,
καιρός ειν' της πατριδος, ν' ακούστε την λαλιά.
Κι οσ' είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,
οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά.
Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γεννήτε ένα κορμί,
κατά της τυραννίας, ριχθήτε με ορμή.
Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί,
ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή.
Τι σκέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον εκστατικός;
τινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός.
Τους μπούφους και κοράκους, καθόλου μην ψηφάς,
με τον ραγιά ενώσου, αν θέλης να νικάς.
Συλήστρα και Μπραίλα, Σμαήλι και Κιλί,
Μπενδέρι και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί.
Στρατεύματα σου στείλε, κ' εκείνα προσκυνούν
γιατί στην τυρραννίαν, να ζήσουν δεν μπορούν.
Γκιουρντζή πιά μη κοιμάσαι, σηκώσου με ορμήν,
τον Προύσια να μοιάσης, έχεις την αφορμήν.
Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς
πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανής.
Με τα στρατεύματά σου, ευθύς να συκωθής,
στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθής.
Του Μισιριού ασλάνια, για πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά.
Χαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλη ας μη φανή,
για να ψοφήσει ο λύκος, όπου σας τυραννεί.
Με μια καρδιά όλοι, μια γνώμη, μια ψυχή,
χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθή.
Να ανάψουμε μια φλόγα, σε όλην την Τουρκιά,
να τρέξει από την Μπόσνα, και ως την Αραπιά.
Ψηλά στα μπαϊράκια, σηκώστε τον σταυρόν,
και σαν αστροπελέκια, χτυπατε τον εχθρόν.
Ποτέ μη στοχασθήτε, πως είναι δυνατός,
καρδιοκτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι αυτός.
Τριακόσιοι Γκιρτζιαλήδες, τον έκαμαν να ιδή,
πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να εβγεί.
Λοιπόν γιατί αργήτε, τι στέκεσθε νεκροί;
ξυπνήστε μην είστε ενάντιοι κι εχθροί.
Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σα θεριά,
για την ελευθερία, πηδούσαν στη φωτιά.
Έτσι κι ημείς, αδέλφια, ν' αρπάξουμε για μια
τα άρματα, και να βγούμεν απ' την πικρή σκλαβιά.
Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν.
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψη ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην, να σκύψη ο εχθρός.
Ο κόσμος να γλυτώση, απ' αύτην την πληγή,
κ' ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.
Πείτε τον και κο#####στή, πείτε τον κι όπως θέλετε...
iapwnas:
Η Γαλλικη επανασταση ηταν καθαρα κοινωνικη.
Ο λαος της ΠΕΙΝΟΥΣΕ κυριολεκτικα πριν ξεκινησει η επανασταση. Ο Λουδοβικος και η Μαρια Αντουανετα ζουσαν μεσα στην χλιδη των βερσαλιων ενω ο λαος εδινε μαχη να βρει τα απαραιτητα να επιβιωσει καθημερινα. Τοτε ειπε και την περιφημη φραση "ε αν δεν εχουν να φανε ψωμι ας φανε παντεσπανι"!!
Ολο αυτο ηταν καζανι που εβραζε χρονια και ο απλος λαος εβλεπε τις σπαταλες του βλακα και εντελως αναποφασιστου βασιλια τους, σπαταλες οπως βοηθεια στους αμερικανους κατα τον εμφυλιο πολεμο με ενα τεραστιο ποσο για την εποχη περιπου 5 εκατομυρια γαλλικα φραγκα.
Επισης η Γαλλια ηταν ιεραρχημενη σε ταξεις.
1. βασιλιας
2. κληρος
3. ευγενεις
4. λαος
Ο λαος απαιτησε ισοτητα σε ολους και καταργηση των ταξεων αυτων. Εξ ου και το συνθημα: ελευθερια/ισοτης/αδελφοτης.
Οσον αναφορα τους τροπους εκτελεσης ηταν οντως πολυ οδυνηροι και ολοι μεσα στα μπουντρουμια της Βαστιλης. Υπαρχουν πολλες αναφορες και μιλουν για πραγματικα φρικιαστικα πραγματα. Γι'αυτο και το πρωτο που εκαναν οι επαναστατες ηταν να γκρεμισουν αυτο το φρουριο. Αμεσως μετα εφευρεθηκε η γκιλοτινα που ηταν θανασιμη και ανωδυνη. Εκει πεθανε και ο βασιλιας και η βασιλισσα.
Η Ελληνικη επανασταση ηταν καθαρα εθνικη.
Εθνος εναντιων εθνους.
Ο Ρηγας ηταν αντρας με ολη τη σημασια της λεξης. Διορατικος και επαναστατης.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα